Mijn ziel ervaarde een vrede zo zoet, zo diep, dat het onmogelijk is het uit te drukken.

Ware naastenliefde bestaat uit het verdragen van alle fouten van de naaste; nooit verrast worden door zijn zwakheden, en geïnspireerd worden door de kleinste van zijn deugden.

Mis geen enkele kans om een klein offer te brengen, hier met een glimlachend gezicht, daar met een vriendelijk woord; altijd het kleinste goed doen en alles doen uit liefde.

Een woord of een glimlach is vaak genoeg om nieuwe kracht in een moedeloze ziel te brengen.

Er kan mij geen kwaad overkomen, want wat er ook gebeurt, ik zie alleen de tedere hand van Jezus.

Vaak kan alleen stilte mijn gebed uitdrukken.

Ik ben gewoon tevreden om mezelf altijd onvolmaakt te vinden, en daarin vind ik mijn vreugde. Goede daden tellen niet als ze zonder liefde worden gedaan.

De wetenschap van de liefde, ja, dat is het enige soort wetenschap dat ik wil. Ik zou alles wat ik bezit ruilen om het te winnen.

Hoe meer men vordert, hoe meer men ziet dat het doel nog ver weg is. En nu ben ik gewoon berustend in het feit dat ik mezelf altijd onvolmaakt zie, en hierin vind ik mijn vreugde.

Ik wil mezelf helemaal aan Hem geven... Ik wil niet langer voor mezelf leven, maar voor Hem.

Liefde wordt alleen gevoed door offers, en hoe meer een ziel natuurlijke bevredigingen afwijst, hoe sterker en onbaatzuchtiger haar tederheid wordt.

Ik weet nu dat ware naastenliefde bestaat in het verdragen van alle gebreken van onze naasten – niet verrast zijn door hun zwakheden, maar opgebouwd worden door hun kleinste deugden.

Bij die eerste 'fusie' met Jezus (heilige communie) was het mijn Hemelse Moeder die mij weer naar het altaar begeleidde, want zij zelf plaatste haar Jezus in mijn ziel.

Liefde bewijst zich door daden, dus hoe moet ik mijn liefde tonen? Grote daden zijn mij verboden. De enige manier waarop ik mijn liefde kan bewijzen is door bloemen te strooien, en deze bloemen zijn elk klein offer, elke blik en elk woord, en het doen van de kleinste acties uit liefde.

Laten we liefhebben, aangezien ons hart voor niets anders is gemaakt.

Je hoorde mij, enige Vriend die ik liefheb. Om mijn hart te veroveren, werd jij mens. Jij vergoot je bloed, wat een hoogste mysterie!... En jij leeft nog steeds voor mij op het Altaar. Als ik de schittering van jouw Gezicht niet kan zien of je zoete stem niet kan horen, o mijn God, kan ik leven door jouw genade, kan ik rusten op jouw Heilig Hart!

God heeft mij doen verlangen naar altijd datgene wat Hij mij het meest wil geven.

De wereld is jouw schip en niet jouw huis.

Als een klein bloemetje zou kunnen spreken, lijkt het me dat het ons heel eenvoudig alles zou vertellen wat God voor het gedaan heeft, zonder een van zijn gaven te verbergen. Het zou niet, onder het voorwendsel van nederigheid, zeggen dat het niet mooi was of geen zoete geur had, dat de zon zijn bloemblaadjes verwelkt had of de storm zijn stam had beschadigd, als het zou weten dat dat niet het geval was.

Hoe kan de goede God, die ons zo liefheeft, gelukkig zijn wanneer we lijden? Ons lijden maakt Hem nooit gelukkig; maar het is noodzakelijk voor ons, en daarom stuurt Hij het naar ons, terwijl Hij, zo te zeggen, Zijn Gezicht afwendt... Ik verzeker jullie dat het Hem veel kost om ons met bitterheid te vullen.

Als alle bloemen rozen wilden zijn, zou de natuur haar lentebeo schoonheid verliezen en zouden de velden niet meer versierd zijn met kleine wilde bloemen.

Alleen liefde maakt ons aanvaardbaar voor God.

Gebed is een verlangen van het hart, een simpele blik gericht naar de hemel, een roep van dankbaarheid en liefde te midden van beproevingen en vreugde; uiteindelijk is het iets groots, bovennatuurlijks, dat mijn ziel uitbreidt en het met Jezus verenigt.