Żyj na świecie, jakby tylko Bóg i twoja dusza były w nim; wtedy twoje serce nigdy nie będzie uwięzione przez żadne ziemskie rzeczy.

Upewnij się, że nie smucisz się nagle przeciwnościami tego świata, bo nie wiesz, jakie dobro one przynoszą, będąc ustanowione w wyrokach Boga na wieczną radość wybranych.

Nigdy nie słuchaj opowieści o słabości innych; a jeśli ktoś będzie się skarżył na drugiego, pokornie poproś go, by w ogóle o nim nie mówił.

Nigdy nie odpoczywaj, bo nie osiągniesz prawdziwych duchowych rozkoszy, jeśli najpierw nie nauczysz się odrzucać każdego swojego pragnienia.

Najczystsze cierpienie niesie i prowadzi za sobą najczystsze zrozumienie.

Kiedy cokolwiek nieprzyjemnego lub niezadowalającego ci się zdarzy, pamiętaj o ukrzyżowanym Chrystusie i bądź cichy.

Choć ścieżka jest prosta i gładka dla ludzi dobrej woli, ten, kto nią idzie, nie przejdzie daleko i uczyni to tylko z trudnością, jeśli nie ma dobrych nóg: to znaczy, odwagi i wytrwałego ducha.

Kochać to być przemienionym w to, co kochamy. Kochać Boga to więc być przemienionym w Boga.

Miej wielką miłość do tych, którzy cię sprzeciwiają i nie kochają cię, bo w ten sposób miłość rodzi się w sercu, które nie ma miłości.

Wiara jest ciemną nocą dla człowieka, ale w ten sposób daje mu światło.

Szukaj w czytaniu, a znajdziesz w medytacji; pukaj w modlitwie, a zostanie otwarte w kontemplacji.

Gdyby człowiek miał możliwość zobaczenia nagrody cnoty w następnym świecie, poświęciłby swój rozum, pamięć i wolę wyłącznie dobrym uczynkom, nie zwracając uwagi na niebezpieczeństwo ani zmęczenie.

Kiedy nie ma miłości, wlej miłość, a wyciągniesz miłość.

Miłość nie polega na odczuwaniu wielkich rzeczy, ale na posiadaniu wielkiego oderwania i cierpieniu za Ukochanym.

Kto nie szuka krzyża Chrystusa, nie szuka chwały Chrystusa.

Jeśli nie nauczysz się wyrzekać, nie zrobisz postępów w doskonałości.

Kto traci okazję, jest jak ten, kto pozwala ptakowi ulecieć z jego ręki, nigdy jej nie odzyska.

Teraz, gdy już nie pragnę wszystkiego, mam wszystko bez pragnienia.

Prawdziwa pobożność musi wypływać z serca i składać się tylko z prawdy i substancji tego, co przedstawiają rzeczy duchowe; wszystko inne to uczucia i przywiązania wynikające z niedoskonałości; a aby przejść do jakiejkolwiek doskonałości, konieczne jest zabicie takich pragnień.

Pod koniec naszego życia wszyscy będziemy sądzeni przez miłość.

Dusza, która podróżuje do Boga, ale nie zrzuca swoich trosk i nie ucisza swoich apetytów, jest jak ktoś, kto ciągnie wóz z ziemią pod górę.

Dusza tej, która służy Bogu, zawsze pływa w radości, zawsze świętuje, zawsze jest w swoim pałacu radości, zawsze śpiewa z nowym zapałem i nową przyjemnością nową pieśń radości i miłości.

Ten, kto przerywa przebieg swoich ćwiczeń duchowych i modlitwy, jest jak człowiek, który pozwala ptakowi uciec z jego ręki; trudno mu będzie go złapać ponownie.