Posiadanie głębokiego uczucia o buddyzmie nie jest celem; po prostu robimy to, co powinniśmy robić, jak jedzenie kolacji i chodzenie spać. To jest buddyzm.

Osoba mądra to nie ta, która praktykuje buddyzm oddzielnie od spraw świata, ale ta, która dokładnie rozumie zasady, którymi rządzi się świat.

Celem studiowania buddyzmu nie jest studiowanie buddyzmu, lecz studiowanie siebie.

Celem studiowania buddyzmu nie jest studiowanie buddyzmu, ale studiowanie nas samych. Dlatego mamy nauczanie. Ale nauczanie to nie my sami. To pewne wyjaśnienie nas samych. Studiować nauczanie to poznać siebie. Dlatego nigdy nie przywiązujemy się do nauczania ani do nauczyciela. W chwili spotkania z nauczycielem powinniśmy opuścić nauczyciela i stać się niezależni. Potrzebujesz nauczyciela, aby stać się niezależnym. Więc studiujesz siebie. Masz nauczyciela dla siebie, a nie dla nauczyciela.

Buddyzm w jednej długiej modlitwie.

Sekret buddyzmu polega na usunięciu wszystkich idei, wszystkich pojęć, aby prawda miała szansę przeniknąć i ujawnić się.

Buddyzm nie mówi ci, co jest fałszywe, a co prawdziwe, ale zachęca cię do odkrycia tego samemu.

Wszystko, czego szukasz, już jest w tobie. W hinduizmie nazywa się to Atmanem, w buddyzmie czystym Umysłem Buddy. Chrystus powiedział: "Królestwo niebieskie jest w tobie." Quakerzy nazywają to 'cichym głosem wewnętrznym'. To przestrzeń pełnej świadomości, która jest w harmonii z całym wszechświatem, a więc jest mądrością samą w sobie.

Buddyzm... nie jest kulturą, ale krytyką kultury, trwałą, bez przemocy rewolucją lub „wierną opozycją” wobec kultury, w której bierze udział.

Buddyzm nie ma w sobie pojęcia o istnieniu moralnego prawa ustanowionego przez jakiegoś kosmicznego prawodawcę.

Kiedy próbujesz coś osiągnąć, twój umysł zaczyna wędrować gdzieś indziej. Kiedy nie próbujesz niczego osiągnąć, masz swoje ciało i umysł tu i teraz. W buddyzmie jest to heretyckie myślenie, by oczekiwać czegoś poza tym światem. Nie szukamy niczego poza sobą.

Sam Budda nauczał różnych nauk różnym ludziom w różnych okolicznościach. Dla niektórych ludzi istnieją wierzenia oparte na Stwórcy. Dla innych nie ma Stwórcy. Jedyną „definitywną prawdą” w buddyzmie jest absolutna negacja jakiejkolwiek jednej prawdy jako Prawdy Ostatecznej.

Wszystkie religie abrahamiczne są religijami teistycznymi, skoncentrowanymi na Bogu. Ponieważ jest to jedyny rodzaj religii, do którego przywykł Zachód, znajdują coś takiego jak buddyzm bardzo zagmatwane. Jak można mieć religię bez Boga? Podczas gdy w Indiach nie stanowi to problemu. Buddyzm istnieje tam od 2500 lat, dżinizm jeszcze wcześniej... W buddyzmie nie mówi się o Bogu. Jest otwarcie agnostyczny. W dżinizmie również nie mówi się o Bogu.

Każda religia pomogła ludzkości. Pogaństwo zwiększyło w człowieku światło piękna, wielkość i wysokość jego życia, jego dążenie do wielostronnej doskonałości; chrześcijaństwo dało mu pewną wizję boskiej miłości i miłosierdzia; buddyzm pokazał mu szlachetną drogę do bycia mądrzejszym, łagodniejszym, czystszym, judaizm i islam – jak być religijnie wiernym w działaniu i gorliwie oddanym Bogu; hinduizm otworzył przed nim największe i najgłębsze możliwości duchowe.

Uczeń stara się codziennie nauczyć czegoś nowego, a uczeń buddyzmu stara się codziennie oduczać czegoś.

Budda mówił o rzeczywistości. Rzeczywistość może być jedna w swojej najgłębszej istocie, ale Budda również stwierdził, że wszystkie propozycje dotyczące rzeczywistości są tylko kontyngentne. Rzeczywistość pozbawiona jest jakiejkolwiek wewnętrznej tożsamości, którą można uchwycić za pomocą jednej propozycji – to właśnie oznacza "pustość". Dlatego buddyzm stanowczo zniechęca do ślepej wiary i fanatyzmu.