Bóg nie jest powtarzalny; Jego kreatywność jest nieskończona.

Marz, wyobrażaj sobie i zastanawiaj się. To źródło nieskończonej kreatywności.

Bóg nie jest Stwórcą, On jest kreatywnością. Kreatywność to Jego istota. On zawsze tworzył.

Cała kreatywność to głębokie cierpienie, chyba że twoja kreatywność nie pochodzi z umysłu, ale z medytacji. Kiedy pochodzi z medytacji, kreatywność to dzielenie się radością, dzielenie się błogością, którą masz. Umysł nie ma radości – to naprawdę rana, bardzo bolesna.

Prawdziwa kreatywność płynie tylko z ciszy. Kiedy cisza staje się świadoma, wymiar duchowy wchodzi w twoje życie i zaczynasz być prowadzony przez inteligencję znacznie większą niż ludzki umysł.

Wdzięczność otwiera drzwi do... mocy, mądrości, kreatywności wszechświata. Otwierasz drzwi przez wdzięczność.

Cisza jest miejscem, gdzie znajdują się kreatywność i rozwiązania.

Kreatywność nie ma nic wspólnego z żadną konkretną czynnością - malowaniem, poezją, tańcem, śpiewem. Nie ma to nic wspólnego z niczym szczególnym. Cokolwiek robisz, możesz to zrobić w sposób kreatywny - wnosisz tę jakość do danej czynności. Sama czynność nie jest ani kreatywna, ani niekreatywna. Możesz malować w sposób niekreatywny. Możesz śpiewać w sposób niekreatywny. Możesz sprzątać podłogę w sposób kreatywny. Możesz gotować w sposób kreatywny. Kreatywność to jakość, którą wnosisz do wykonywanej czynności. To postawa, wewnętrzne podejście - jak patrzysz na rzeczy.

Ponieważ nie ma ego, Bóg może płynąć przez ciebie; wielka kreatywność staje się możliwa.

Pamiętaj jedno kryterium: cokolwiek robisz, nie powinno to być w służbie zniszczenia, powinno to być w służbie twórczości.

Najlepsze wykorzystanie wyobraźni to kreatywność. Najgorsze wykorzystanie wyobraźni to niepokój.

Kiedy wkracza ambicja, kreatywność znika - ponieważ ambitny człowiek nie może być twórczy, ponieważ ambitny człowiek nie potrafi kochać żadnej czynności dla samej niej. Kiedy maluje, patrzy do przodu; myśli: "Kiedy zdobędę Nagrodę Nobla?" Kiedy pisze powieść, patrzy do przodu. Zawsze jest w przyszłości - a twórcza osoba jest zawsze w teraźniejszości.

W momencie głębokiej kreatywności znikasz, Bóg znów zaczyna działać.

Prawdziwa kreatywność pojawia się, gdy siedzisz w ciszy. Kiedy jesteś tak całkowicie cichy, że nie ma żadnej myśli, żadnej fali w oceanie twojego bytu, z tej ciszy wychodzi inny rodzaj kreatywności.

Każdy człowiek rodzi się z zdolnością do radowania się, ale nie z umiejętnością. Ludzie myślą, że ponieważ żyją, oddychają i istnieją, to potrafią się cieszyć. To czysta głupota. Cieszenie się to wielka sztuka, to wielka dyscyplina. To tak subtelna dyscyplina, jak muzyka, poezja czy malarstwo. To największa kreatywność.

Kreatywność jest drugorzędna, medytacja jest podstawowa i fundamentalna; wszystko powinno wynikać z twojej medytacji. Wtedy da ci to błogosławieństwo, twoje istnienie stanie się nową pieśnią, a to pomoże innym doświadczyć czegoś z tego. To będzie zależeć od ich medytacyjności.

Kreatywność nie ma nic wspólnego z żadną konkretną aktywnością - malowaniem, poezją, tańcem, śpiewem. Nie ma nic wspólnego z niczym konkretnym.

Tak jak dzień nie może istnieć bez nocy, tak jak życie nie może istnieć bez śmierci, kreatywność nie może istnieć bez ciszy. I odwrotnie, cisza nie może istnieć bez kreatywności.

Nie tłumacz żadnego dobrego impulsu. Możesz obawiać się, że popadniesz w nadmiar i zmarnujesz zbyt wiele, ale te uczucia pochodzą z lęku. W rzeczywistości Boga, im więcej dajesz z siebie – w uczuciu, hojności, wyrażaniu siebie, dobroci, twórczości i miłości – tym więcej zostanie ci dane.

Miłość to moc, najczystsza moc i największa moc: Miłość to Bóg. Nic nie może być wyższe niż to. Ale ta moc nie jest pragnieniem zniewolenia innych, ta moc nie jest siłą destrukcyjną. Ta moc to sam źródło stworzenia. Ta moc to kreatywność. I ta moc całkowicie przekształci cię w nową istotę. Nie ma to nic wspólnego z nikim. Jej celem jest doprowadzenie twoich nasion do ostatecznego kwitnienia.

Niezależnie od tego, czy tworzysz, czy obserwujesz obiektywny kawałek kreatywności, medytacja powinna być kluczem. Bez niej umysł może tylko rozprzestrzeniać na płótnie swoje koszmary. Większość obrazów wielkich malarzy, takich jak Paul Gaugin czy Picasso, to prawie jak wymiociny. Nie mogli powstrzymać swojej agonii i cierpienia - było ich tak dużo, że wyrzucili to na płótno, aby uzyskać ulgę. Prawdziwa obiektywna sztuka to nie ulga; to nie choroba, od której chcesz się uwolnić. To błogość, którą chcesz się podzielić. A dzieląc się nią, rośnie; masz jej więcej, im więcej się dzielisz.

Najpierw medytacja, a potem z medytacji wypływa kreatywność z własnej woli.

Bóg to nic innego jak kreatywność. Więc tam, gdzie pojawia się znak kreatywności, Bóg ma tam swój podpis. On już tam był. Może nawet poeta tego nie wie, ale został dotknięty czymś z poza.