Duchowość jest kluczem do indyjskiego umysłu. To ta dominująca tendencja Indii nadaje charakter wszystkim wyrazom jej kultury. W rzeczywistości wyrosły one z jej wrodzonej duchowej tendencji, której religia jest naturalnym kwitnieniem. Indyjski umysł zawsze zdawał sobie sprawę, że Najwyższy jest Nieskończonością i postrzegał, że dla duszy w Naturze Nieskończoność musi zawsze przedstawiać się w nieskończonej różnorodności aspektów.

Bez skromności kobieta jest pozbawiona urody i kultury. Pokora, czystość myśli i maniery, łagodność, oddanie się wysokim ideałom, wrażliwość, słodycz temperamentu - specyficzna mieszanka wszystkich tych cech to skromność. Jest to najcenniejszy z klejnotów dla kobiet.

Miłość seksualna jest trudnym i problematycznym związkiem w kulturach, gdzie istnieje silne poczucie oddzielenia człowieka od natury, zwłaszcza gdy sfera natury jest postrzegana jako gorsza lub skażona złem.

Satsang jest - w ramach kultury masowej - jak małe grzyby tutaj i tam, a ktoś, może chrześcijanin, hindus i buddysta, spotykają się; to nie ma znaczenia, bo to są ścieżki. To są ścieżki do Jednego. Ale te satsangi to to, czego świat potrzebuje. I jak mówię - serce do serca - to jest to, czym jest satsang.

To, co tłumili przez tak długi czas. Dlatego tak boją się psychodelików, ponieważ rozumieją, że kiedy dotkniesz wewnętrznego rdzenia swojej własnej i cudzej istoty, nie możesz zostać wciągnięty w fetyszyzm rzeczy i konsumpcjonizm. Przesłanie psychodelików jest takie, że kultura może być przeprojektowana jako zestaw wartości emocjonalnych, a nie produktów. To przerażające wieści.

Uważam, że prawdziwym testem psychodelików jest to, co robisz z nimi, gdy nie jesteś pod ich wpływem, jaką kulturę budujesz, jaką sztukę, jaką technologię... To, czego brakuje w zachodnim umyśle, to poczucie więzi i powiązań z resztą życia, atmosferą, ekosystemem, przeszłością, przyszłością naszych dzieci. Gdybyśmy czuli te rzeczy, nie praktykowalibyśmy kultury tak, jak to robimy.

Niech kultura życia i miłości uczyni bezsensowną logikę śmierci.

Dobroć i dobre serce są fundamentem sukcesu w tym życiu, postępu na duchowej drodze i spełniania naszych aspiracji. Nasza potrzeba ich nie ogranicza się do żadnego określonego czasu, miejsca, społeczeństwa ani kultury.

Zapał naszej kultury do długowieczności ujawnia nasz niewiarygodny zbiorowy strach przed śmiercią.

Tylko wiara w Chrystusa rodzi kulturę przeciwną egoizmowi i śmierci.

Ego jest strukturą, którą wznosi neurotyczny indywidualista, członek neurotycznej kultury, przeciwko faktom rzeczy. A kultura, którą zakładamy jak płaszcz, to skonsolidowany konsensus o tym, jakie zachowania neurotyczne są akceptowalne.

Kultura jest największą przeszkodą w twoim oświeceniu, edukacji i przyzwoitości.

Ashramy i gurukule (szkoły duchowe) są filarami kultury duchowej. Jeśli wykonujemy sadhanę zgodnie z radą guru, nie musimy chodzić nigdzie indziej. Otrzymamy wszystko, czego potrzebujemy od guru.

Korzystaj z radia, telewizji i filmów w sposób selektywny; tylko dla programów, które wzbogacą naszą wiedzę i kulturę. Telewizja to tele-wisza (tele-trucizna, w malajalamie). Jeśli nie będziemy ostrożni, może zniszczyć naszą kulturę, uszkodzić oczy i pochłonąć nasz czas.

Nie rodzimy naszych dzieci do świata natury. Rodzimy nasze dzieci do świata kultury.

Główna przygoda to roszczenie swojej autentycznej, prawdziwej istoty, która nie jest ci nadana przez kulturę. Kultura nie wyjaśni ci, jak być prawdziwym człowiekiem. Powie ci, jak być bankierem, politykiem, wodzem plemienia, masażystą, aktorką, cokolwiek, ale nie da ci prawdziwej istoty.

Pokój jest najcenniejszym skarbem na ziemi. Jest największym skarbem we wszechświecie. Pokój jest najważniejszym i niezbędnym czynnikiem dla wszelkiego wzrostu i rozwoju. To w spokoju i ciszy nocy ziarno powoli kiełkuje spod ziemi. Pąk otwiera się w głębi najciszyjszych godzin. Tak samo w stanie pokoju i miłości ludzie ewoluują, rozwijają się w swojej unikalnej kulturze i budują doskonałą cywilizację.

Nie ma nic złego w medytacji tylko po to, by medytować, tak jak słuchasz muzyki tylko po to, by słuchać muzyki. Jeśli chodzisz na koncerty, żeby "zdobyć kulturę" lub poprawić swój umysł, będziesz siedział tam głuchy jak pień.

Zmusza się do mówienia nie o tym, co wspólne dla kultur, ale o tym, co wspólne dla mitów, i to w najprostszych archetypicznych formach

Duża część przemocy, którą ludzkość doświadcza w naszych czasach, ma swoje źródło w nieporozumieniach oraz odrzuceniu wartości i tożsamości obcych kultur. Turystyka poprawia relacje między jednostkami i narodami; kiedy są one serdeczne, szanujące i oparte na solidarności, stanowią, można powiedzieć, otwarte drzwi do pokoju i harmonijnego współżycia.

Kultura i cywilizacja to dwa nierozłączne aspekty stylu życia wspólnoty, kraju lub narodu. Mężczyzna może być uznawany za kulturalnego, jeśli ładnie się ubiera i prezentuje się przed innymi — ale to niekoniecznie czyni go cywilizowaną osobą. Cywilizacja odnosi się do sposobu myślenia i odczuwania narodu; do jego rozwoju idei, takich jak nie-zabijanie, współczucie, szczerość i wierność. Kultura to zewnętrzny sposób życia. Kultura to kwiat, podczas gdy cywilizacja to jak zapach tego kwiatu. Mężczyzna może być biedny, a mimo to cywilizowany. Człowiek kulturalny, bez cywilizacji, który może być sukcesem w świecie zewnętrznym, nie jest pomocny dla społeczeństwa, ponieważ brakuje mu wewnętrznych cech i cnót, które wzbogacają rozwój jednostki i narodu. Kultura jest zewnętrzna, cywilizacja wewnętrzna. W nowoczesnym świecie integracja tych dwóch jest niezbędna. Indyjska cywilizacja jest bardzo bogata, ale jej kultura stała się pseudokulturową angielską kulturą, która nadal stwarza problemy w Indiach dzisiaj.

To właśnie odwrócenie się człowieka od instynktu – jego sprzeciw wobec instynktu – tworzy świadomość. Instynkt to natura i dąży do zachowania natury, podczas gdy świadomość może dążyć tylko do kultury lub jej zaprzeczenia.

Kościół przeciwdziała kulturze śmierci kulturą miłości.