Dharma prowadzi nas, chroni nas i wskazuje drogę do przodu w czasach ciemności.

Dziś społeczeństwo poświęca miłość, wartości i dharmę w pogoni za materialistycznymi zyskami.

Jeśli jesteście wyznawcami prawdy, postarajcie się ustanowić miłość w swoim domu. Starajcie się kochać siebie nawzajem i służyć sobie nawzajem. Życie jest trudne. Potrzebujemy pomocy, a to powinno zaczynać się w rodzinie. Jeśli zrobicie to, będziecie wyznawcami Sanatan Dharmy.

Naszym najwyższym dharmą jest samorealizacja. Myśli i działania wspierające naszą duchową ewolucję to prawdziwa dharma.

Ujawniłem się w sposób przypominający sen dla istot sennego rodzaju i przekazałem im naukę przypominającą sen, ale w rzeczywistości nigdy nie nauczałem i nigdy nie przybyłem.

Dharma to prawda, że wszystkie natury są czyste.

Indie wieków nie umarły, ani nie wypowiedziały swojego ostatniego twórczego słowa; żyje i wciąż ma coś do zrobienia dla siebie i ludzkich narodów. A to, co teraz musi się obudzić, to nie anglicyzowany naród orientalny, uległy uczeń Zachodu, skazany na powtarzanie cyklu sukcesów i porażek Zachodu, ale wciąż starożytna, niezapomniana Shakti, odzyskująca swoje najgłębsze ja, podnosząca głowę wyżej w kierunku najwyższego źródła światła i siły, i zwracająca się ku odkryciu pełnego sensu oraz szerszej formy swojej Dharmy.

Ponieważ człowiek jest obdarzony empatią, narusza naturalny porządek, jeśli nie sięga po tych, którzy potrzebują opieki. Odpowiadając na tę empatię, człowiek jest w harmonii z porządkiem rzeczy, z dharmą; w przeciwnym razie nie jest.

Pan Krishna... ogłasza samorealizację, prawdziwą mądrość, jako najwyższą gałąź całej ludzkiej wiedzy — króla wszystkich nauk, samą istotę dharmy ("religii") — ponieważ tylko ona na stałe wykorzenia przyczynę trójstronnego cierpienia człowieka i ukazuje mu jego prawdziwą naturę błogości. Samorealizacja to joga lub "jedność" z prawdą — bezpośrednie postrzeganie lub doświadczenie prawdy przez wszechwiedzącą intuicyjną zdolność duszy.

Sadhak (osoba praktykująca duchowo) nie będzie miała czasu na plotkowanie. Nie będzie miała ochoty rozmawiać z nikim w ostry sposób. Ci, którzy zawsze zajmują się szukaniem wad, nigdy nie osiągną postępu duchowego. Nie krzywdź nikogo myślami, słowami ani czynami. Bądź współczujący wobec wszystkich istot. Ahimsa (nieprzemoc) jest najwyższą dharmą (obowiązkiem).

Ludzkie wysiłki są czterech rodzajów, ponieważ istnieją cztery cele życia: Artha (bogactwo), kama (pragnienie), dharma (religia) i moksha (wyzwolenie). Pierwsze dwa ciągną ku rzeczom ziemskim, podczas gdy ostatnie dwa prowadzą ku Bogu. Pierwsze dwa prowadzą do upadku i ignorancji, podczas gdy ostatnie dwa prowadzą do wzrostu i wiedzy.

Nawet niewielka praktyka tej dharmy (rytuału religijnego lub prawego działania) uchroni cię przed wielkim strachem (mahato bhayat) – kolosalnymi cierpieniami wynikającymi z powtarzających się cykli narodzin i śmierci.

Jeśli wykonujesz swoją pracę, traktując ją jako swoje dharmę, twoje działania stają się święte.

Pragnienie może zostać wykorzenione od podstaw przez mocne przyswajanie czterech cech: Jnany, Atmanishthy, Vairagyi, Dharmy i pełnego oddania Bogu.

Czystość osiągnięta przez wcieloną istotę dzięki Wiedzy o Bogu jest najwyższą czystością. Osiągnięcie Wiedzy o sobie, poprzez jogę, jest najwyższą dharmą.

Bogactwo pochodzi z dharmy, z dharmy pochodzi szczęście i wszystko pochodzi z dharmy. Dharma to istota tego świata.

Najwyższa prawda to daiji, tłumaczone jako dai jiki w chińskich pismach. To temat pytania, które cesarz zadał Bodhidharmie: "Czym jest Pierwsza Zasada?" Bodhidharma odpowiedział: "Nie wiem." "Nie wiem" to Pierwsza Zasada.

Dziś ludzie żyją, aby pracować, zamiast pracować, aby żyć. Zapomnieli o swoim prawdziwym celu w życiu. W rezultacie zapomnieli o swoim dharmie. Nie ma komunikacji między sercami, nie ma dzielenia się. Po utracie kontaktu z sercami innych, stajemy się całkowicie izolowani. Ale w rzeczywistości nie jesteśmy odizolowanymi wyspami, jesteśmy ogniwami tworzącymi jeden łańcuch.

Prawda rządzi tym światem, a dharma ma korzenie w prawdzie.

Hinduizm... nie nadał sobie żadnej nazwy, ponieważ nie wyznaczał żadnych sektorskich granic; nie domagał się powszechnego przynależenia, nie twierdził, że ma jedyny nieomylny dogmat, nie ustanawiał żadnej wąskiej drogi ani bramy zbawienia; był mniej wierzeniem czy kultem, a raczej ciągle rozszerzającą się tradycją duchowego dążenia ludzkiego ducha ku Bogu. Ogromne, wielostronne, wieloetapowe zabezpieczenie dla duchowej samobudowy i samopoznania, miał pewne prawo, by mówić o sobie jedynym znanym sobie imieniem, wieczną religią, Sanatana Dharma.

Wielki dar - dar Dharmy pokonuje wszystkie dary.

Prawda jest taka, że nie możesz osiągnąć Boga, jeśli masz choćby śladu pragnienia. Subtelna jest droga dharmy. Jeśli próbujesz nawlec igłę, nie uda ci się, jeśli nitka ma choćby małe włókno wystające.

Istnieje umysł fizyczny, który jest mechaniczny, ale świadomość, która jest podstawowym charakterem (dharma) umysłu, jest tam również w pewnym stopniu obecna.