Dziś ludzie żyją, aby pracować, zamiast pracować, aby żyć. Zapomnieli o swoim prawdziwym celu w życiu. W rezultacie zapomnieli o swoim dharmie. Nie ma komunikacji między sercami, nie ma dzielenia się. Po utracie kontaktu z sercami innych, stajemy się całkowicie izolowani. Ale w rzeczywistości nie jesteśmy odizolowanymi wyspami, jesteśmy ogniwami tworzącymi jeden łańcuch.

Zdaj sobie sprawę z ogromnej duchowej mocy i piękna życia Chrystusa i staraj się żyć jak on żył. Chrystus nie miał narodowości. Kochał wszystkie rasy jako dzieci Boże. Staraj się poczuć to braterstwo ze wszystkimi narodami. Prawdziwe braterstwo nie może nigdy nadejść, jeśli nie poczujemy go w sercach. Takie uczucie można osiągnąć tylko przez rzeczywisty kontakt z Bogiem w naszych sercach.

Nie rezygnuj z służby oddania, nawet jeśli napotkasz niezliczone niebezpieczeństwa, liczne obelgi i niekończące się prześladowania. Nie załamuj się, że większość ludzi na tym świecie nie akceptuje przesłania czystej służby oddania. Nigdy nie rezygnuj ze swojej służby oddania i słuchania oraz śpiewania o Krishnie, który jest twoim wszystkim. Zawsze śpiewaj Święte Imię stając się pokorniejszym niż źdźbło trawy i bardziej tolerancyjnym niż drzewo.

Istnieją umysły dociekliwe, które pragną prawdy serca, szukają jej, starają się rozwiązać problemy postawione przez życie, starają się przeniknąć do istoty rzeczy i zjawisk oraz zgłębiać siebie. Jeśli człowiek rozumuje i myśli rozsądnie, niezależnie od ścieżki, którą podąża w rozwiązywaniu tych problemów, musi nieuchronnie powrócić do siebie i zacząć od rozwiązania problemu tego, kim on sam jest i jakie ma miejsce w świecie wokół siebie.

Ono porusza się i nie porusza. Jest daleko i także blisko. Jest w tym wszystkim, ale także poza tym wszystkim. Jest bliskie tym, którzy mają moc zrozumieć to, ponieważ ono mieszka w sercu każdego człowieka; ale wydaje się odległe tym, których umysł jest zasłonięty przez chmury zmysłowości i samooszukiwania. Ono jest wewnątrz, ponieważ jest najgłębszą Duszą wszystkich stworzeń; i jest na zewnątrz jako esencja całego zewnętrznego wszechświata, wypełniając go jak wszechobecny eter.

Przyjęliśmy definicję siebie, która ograniczała siebie do źródła i do ograniczeń świadomej uwagi. Ta definicja jest żałośnie niewystarczająca, ponieważ w rzeczywistości wiemy, jak rosną mózgi, oczy, uszy i palce, serca i kości, dokładnie tak, jak wiemy, jak chodzić i oddychać, mówić i myśleć - tylko nie możemy tego wyrazić słowami. Słowa są zbyt powolne i zbyt niezdarne, by opisać takie rzeczy, a świadoma uwaga jest zbyt wąska, by śledzić wszystkie ich szczegóły.

Jeśli człowiek jest zimny i sztywny, czuje w sobie, jakby był w grobie. Nie żyje, nie potrafi cieszyć się tym życiem, ponieważ nie może wyrażać siebie i nie widzi światła i życia na zewnątrz. Co powstrzymuje człowieka od rozwoju cech serca? Jego wymagające nastawienie. Chce zrobić z miłości interes. Mówi: "Jeśli ty mnie pokochasz, ja cię pokocham". Kiedy mężczyzna zaczyna mierzyć i ważyć swoje przysługi, usługi i wszystko, co robi dla osoby, którą kocha, przestaje rozumieć, czym jest miłość. Miłość widzi ukochanego i nic więcej.

Modlitwa musi pochodzić z serca, gdzie mieszka Bóg, a nie z głowy, gdzie ścierają się doktryny i wątpliwości.

Bóg jest miłością. Jego plan stworzenia może być zakorzeniony tylko w miłości. Czy ta prosta myśl, a nie wyrafinowane rozumowanie, nie oferuje pocieszenia ludzkiemu sercu?

Działanie, na które wpływ mają takie przyczyny, jak omdlenie, sen, nadmierna radość, smutek, opętanie przez duchy, strach itp., trafia do serca, swojego miejsca.

Mówić o Bogu to nie wiara. Człowiek wierzy w Boga, kiedy naprawdę wierzy w siebie, ponieważ Bóg żyje w sercu każdego z nas.

W człowieku jest trójkołowiec. Wie, czuje i działa. Ma emocje, intelekt i wolę. Musi rozwijać głowę, serce i rękę.

Czysta miłość przekracza ciało. Jest między sercami. Nie ma to nic wspólnego z ciałami.

Miłość jest naprawdę sercem wszystkich religii.

Pokój można osiągnąć poprzez medytację nad wiedzą, którą dają sny. Pokój można również osiągnąć poprzez koncentrację na tym, co najdroższe sercu.

Piękno jest wewnętrznym zjawiskiem. Piękno nie znajduje się w przedmiotach, nie w ludziach, nawet nie w oczach patrzącego. Leży w sercu każdej osoby.

Kiedy pąk pęka, staje się kwiatem, kiedy serce pęka, staje się boskie.

Im więcej dajesz, tym bardziej twoje serce się napełnia. Miłość jest niekończącym się strumieniem.

Najpierw pielęgnuj pokój w ogrodzie swojego serca, usuwając chwasty pożądania, nienawiści, chciwości, egoizmu i zazdrości. Dopiero wtedy możesz manifestować go na zewnątrz. Dopiero wtedy ci, którzy wejdą w kontakt z tobą, będą korzystać z twoich wibracji pokoju i harmonii.

Makrokosmos w całości znajduje się w ciele. Ciało w całości znajduje się w sercu. Dlatego serce jest streszczoną formą całego makrokosmosu.

Serce i rdzeń wszystkiego tutaj jest dobre, że cokolwiek mogłyby być powierzchniowe fale, głęboko w sercu, pod wszystkim, istnieje nieskończona podstawa Dobra i Miłości.

Szczęście własnego serca samo w sobie nie może zaspokoić duszy; trzeba starać się uwzględnić, jako niezbędne do własnego szczęścia, szczęście innych.

Medytacja musi stać się twoim biciem serca; nawet kiedy śpisz, medytacja trwa jak nurt pod powierzchnią.