Życie musi być przygotowaniem do przejścia do innego wymiaru.

Temu, kto hańbi swoje życie rodzinne, życie nie ma sensu, a dla takiej osoby nie ma przyjaciela, ani za życia, ani po śmierci.

Gdyby ktoś przez tysiąc lat pytał życia: "Dlaczego żyjesz?", życie, gdyby mogło odpowiedzieć, powiedziałoby tylko: "Żyję, aby żyć." To dlatego, że życie żyje z własnego gruntu i wypływa z własnego źródła, i dlatego żyje, nie pytając, dlaczego samo w sobie żyje.

Ciesz się życiem. Jest wystarczająco dużo czasu na bycie martwym. Bądź miły, ponieważ każda osoba, którą spotykasz, walczy z trudniejszą bitwą.

Nie żyję po to, by grać, ale gram, aby żyć, a potem wrócić z większym zapałem do trudów życia.

Kiedy przychodziłeś na ten świat, płakałeś, podczas gdy wszyscy inni się cieszyli. Podczas swojego życia pracuj i służ w taki sposób, aby, gdy nadejdzie czas pożegnania, uśmiechnąć się na rozstaniu, podczas gdy świat będzie płakał za tobą. Pamiętaj o tym, a zawsze będziesz pamiętał, by stawiać innych ponad sobą.

Oddany, który potrafi wzywać Boga, żyjąc życiem domownika, jest prawdziwym bohaterem. Bóg myśli: 'On jest błogosławiony, kto modli się do Mnie pośród swoich obowiązków świeckich. Stara się Mnie znaleźć, pokonując wielką przeszkodę – odsuwając, jakby, ogromny blok kamienia ważący tonę. Taki człowiek jest prawdziwym bohaterem.

Powiedziałbym, że impulsem mojego życia było początkowo dążenie do wolności, a potem uświadomienie sobie, że moja wolność nie jest niezależna od innych. Następnie dochodzę do tego kręgu, w którym pracuję nad sobą jako dar dla innych ludzi, aby nie tworzyć więcej cierpienia. Pomagam ludziom jako praca nad sobą, a pracuję nad sobą, aby pomóc innym.

Dzieciństwo to kamień węgielny, na którym opiera się cała struktura życia. Zasiane w dzieciństwie ziarno rozkwita w drzewo życia. Edukacja przekazywana w dzieciństwie jest ważniejsza niż ta otrzymywana na studiach i w szkołach wyższych. W procesie rozwoju człowieka ważne jest właściwe kierownictwo i nauka w odpowiednim środowisku.

Dusza jest jak księżyc. Wszystkie sytuacje w naszym życiu, relacje, młodość itd. są jak chmury. Czas jest jak wiatr. Tak jak wiatr porusza chmurami, czas porusza wszystkimi sytuacjami w naszym życiu. Ale dusza zawsze jest taka sama. Dlatego powinniśmy koncentrować się na wiecznej duszy, a nie na tymczasowych sytuacjach. Osoba, która skupia się na duszy, jest jak księżyc.

W tym świecie człowiek ma dwa ważne dobra: inteligencję i emocje. Te dwa dobra rządzą naszym codziennym życiem. Ale bardzo często widzimy, że emocje (ego) przejmują kontrolę nad naszym życiem. Wiemy, że nawet jeśli ktoś jest niezwykle inteligentny, gdy emocje wychodzą na pierwszy plan, pochłoną go. Jest zmuszony robić to, o co proszą go emocje.

Istnieją dwa sposoby na zdobycie kontroli nad swoimi działaniami. Pierwszym jest wiara w moc własnej woli; wiedzieć, że jeśli dziś ponieśliśmy porażkę, jutro już tak nie będzie. Drugim jest szeroko otwarte oczy i uważna obserwacja naszych działań we wszystkich aspektach życia. To w ciemności upadamy, ale w świetle widzimy, dokąd zmierzamy.

Każda komórka w naszym ciele ma zdolność pomieszczenia nieskończoności. Skorzystajmy z pełnego potencjału, który natura nam dała, potencjału, aby pomieścić nieskończoność w każdej komórce ciała. Aby to osiągnąć, musimy regularnie praktykować medytację. Wówczas nasza fizjologia ulega zmianie, a każda komórka ciała jest wypełniona praną - siłą życia. W miarę jak poziom prany w ciele wzrasta, wzbieramy radością.

Lecz cóż, za tymi pozorami, jest ta pozorna tajemnica? Widzimy, że jest to Świadomość, która utraciła siebie, powracająca znowu do siebie, wychodząca z ogromnego zapomnienia siebie, powoli, boleśnie, jako życie, które ma być czujące, półczujące, ledwie czujące, całkowicie czujące, a na koniec walczy, aby stać się czymś więcej niż tylko czującym, by znów być bosko samoświadomym, wolnym, nieskończonym, nieśmiertelnym.

Całkowite duchowe kierownictwo nad całym życiem i całą naturą może jedynie wynieść ludzkość poza siebie... Tylko pełne wyjście duszy, pełne zejście rodzimych światła i mocy Ducha oraz następna wymiana lub transformacja i uniesienie naszej niewystarczającej natury mentalnej i witalnej przez duchową i nadmentalną Nadnaturę może dokonać tego ewolucyjnego cudu.

Gdyby śmierć była końcem, to nie ma Boga i nie ma zrealizowanych mistrzów - to wszystko jest paczką kłamstw. Wielcy nie nakładaliby cię do stawania się lepszym, bo po co, jeśli, dobry czy zły, wszyscy zostajemy odrzuceni na końcu życia? Jaką wartość miałyby pisma? Nie byłoby żadnej sprawiedliwości, jeśli to istnienie jest wszystkim, co jest w życiu jednostki. Co z duszami, które żyły tylko kilka lat lub żyły w ślepych lub okaleczonych ciałach?

Odbicie, prawda życia, które świeci w cielesnych komórkach z duszy, jest jedyną przyczyną przywiązania człowieka do jego ciała; oczywiście nie składałby hołdu z troską kawałkowi gliny. Człowiek błędnie identyfikuje się z formą fizyczną, ponieważ życie, które płynie z duszy, przekazywane jest wdechem w ciało z taką intensywną mocą, że człowiek myli skutek z przyczyną i bałwochwalczo wyobraża sobie, że ciało ma życie samo w sobie.

Kiedy stajesz się komfortowy z niepewnością, w twoim życiu otwierają się nieskończone możliwości. Oznacza to, że strach nie jest już dominującym czynnikiem w tym, co robisz, i nie powstrzymuje cię już przed podjęciem działania, aby rozpocząć zmiany. Rzymski filozof Tacyt słusznie zauważył, że „pragnienie bezpieczeństwa stoi w opozycji do każdej wielkiej i szlachetnej działalności”. Jeśli niepewność jest dla ciebie nieakceptowalna, zamienia się w strach. Jeśli jest całkowicie akceptowalna, zamienia się w żywotność, czujność i kreatywność.

Idea nagrody i kary wynika również z tego prawa. Cokolwiek zasiejemy, musimy to zebrać. Nie może być inaczej. [...] Jeśli ktoś spędzi całe swoje życie na złym myśleniu i grzechu, to bezcelowe jest szukać szczęścia w życiu pozagrobowym; ponieważ nasze życie pozagrobowe nie jest kwestią przypadku, lecz wynika z reakcji na nasze obecne działania. [...] Powinniśmy jednak nigdy nie zapominać, że wszystkie te idee nagrody i kary istnieją w obrębie względności lub ograniczenia. Żadna dusza nie może być potępiona wiecznie przez swoje skończone złe czyny; bo przyczyna i skutek zawsze muszą być równe. Zatem nasz zdrowy rozsądek podpowiada, że teoria wiecznego potępienia i wiecznego nieba jest niemożliwa i nielogiczna, ponieważ żadna skończona akcja nie może stworzyć nieskończonego rezultatu. Zatem według Wedanty celem ludzkości nie jest ani doczesna przyjemność, ani ból, lecz Mukti, czyli absolutna wolność; a każda dusza świadomie lub nieświadomie zmierza w kierunku tego celu przez różne doświadczenia życia i śmierci.

Nauka zapisana na papierze to nie prawdziwa nauka. Pisemna nauka to rodzaj pożywienia dla twojego umysłu. Oczywiście trzeba trochę pożywienia dla umysłu, ale ważniejsze jest, by być sobą, praktykując właściwy sposób życia.

Zwykli ludzie mówią o religii dużo, ale nie praktykują nawet ziarna. Mądry człowiek mówi mało, chociaż całe jego życie to religia wyrażona w działaniu.

Co zrobiłem ze swoim chrztem i bierzmowaniem? Czy Chrystus rzeczywiście jest w centrum mojego życia? Czy mam czas na modlitwę w moim życiu? Czy żyję moim życiem jako powołaniem i misją?

Co chciałbyś robić, gdyby pieniądze nie były problemem? Jak naprawdę cieszyłbyś się spędzaniem swojego życia?