Ten, kto nigdy nie zaznał burzliwości życia, w kim nigdy nie otworzyły się płatki tajemniczego kwiatu wewnątrz; taki człowiek może wydawać się szczęśliwy, może wydawać się świętym, jego jednostronne myślenie może robić wrażenie na tłumie swoją mocą — ale jest on źle przygotowany do prawdziwej przygody życia w nieskończoności.

Prawdziwe małżeństwo to wtedy, kiedy dwie osoby zgadzają się na jeden cel lub cel w życiu.

Rozwiń entuzjazm do życia, stwórz potrzebę na więcej życia, a otrzymasz więcej życia.

Nie mówię o tym, byś był widzem, mówię o zaangażowaniu. Mówię o tym, byś zaangażował się w życie w taki sposób, abyś w nim się rozpuścił.

Noś wdzięczność jak płaszcz, a nakarmi każdy zakamarek twojego życia.

Życie bez dociekań nie jest warte życia dla człowieka.

Jezus chciał powiedzieć, że każdy, kto jest przywiązany do życia doczesnego i tego ziemskiego ciała, straci je w śmierci. Ale ten, kto uwolni się od przywiązań do tego życia doczesnego i ciała, i zidentyfikuje się z trwałością lub świadomością Boga, którą reprezentował Jezus, nigdy nie umrze.

Celem życia jest wzrastanie, rozszerzanie się i uświadomienie sobie swojej prawdziwej tożsamości.

Znakiem inteligencji jest to, że ciągle się zastanawiasz. Idioci zawsze są pewni każdej pieprzonej rzeczy, którą robią w swoim życiu.

Przychodzi czas w życiu poszukiwacza, kiedy odkrywa, że jest jednocześnie kochającym i ukochanym. Dążąca do wyższości dusza, którą on wciela, jest kochającym w nim. A transcendentalne Ja, które on ujawnia w sobie, jest jego Ukochanym.

Imię Krishny jest łodzią, która niesie mnie przez ocean życia.

Prawdziwa wewnętrzna radość jest tworzona przez nas samych. Nie zależy od żadnych zewnętrznych okoliczności. Rzeka płynie w Tobie i przez Ciebie, niosąc wiadomość radości. Ta boska radość jest jedynym celem życia.

Niech twoje życie tańczy lekko na krawędzi Czasu jak rosa na czubku liścia.

Prawdziwie sukcesywną osobą jest ta, która dostrzega pozytywną okazję w każdej sytuacji w życiu. Nawet w najciemniejszych tragediach i traumach musi być coś do nauczenia, jakaś mądrość, rozwój, jakaś okazja.

Aby rozwinąć miłość - miłość uniwersalną, miłość kosmiczną, cokolwiek chcesz to nazwać - trzeba zaakceptować całą sytuację życia, taką, jaka ona jest, zarówno jasną, jak i ciemną, dobrą i złą. Trzeba otworzyć się na życie, komunikować się z nim.

Jeśli jedyną modlitwą, którą wypowiesz w całym swoim życiu, jest "dziękuję", to wystarczy.

To nie życie ma znaczenie, to odwaga, którą do niego wnosisz.

Ostateczna wartość życia zależy od świadomości i siły kontemplacji, a nie od samego przetrwania.

W praktyce medytacji siedzącej cały czas odnosimy się do naszego codziennego życia. Praktyka medytacji uwydatnia nasze nerwice, zamiast ukrywać je na dnie naszych umysłów. Umożliwia nam to odnosić się do naszego życia jako czegoś, nad czym można pracować.

Tak jak człowiekowi nakazane jest szanować i czcić swojego ojca, tak również jest zobowiązany szanować i czcić swojego nauczyciela, nawet w większym stopniu niż ojca; bo ojciec dał mu życie na tym świecie, podczas gdy nauczyciel poucza go w mądrości, zapewniając mu życie w świecie przyszłym.

Jeśli jesteś gotów na chwilę odwrócić uwagę od tego, co dzieje się w twoim wewnętrznym dialogu, odwrócić energię od najnowszego punktu widzenia na twoje cierpienie, natychmiast stanie się oczywiste, co tutaj jest: pełnia, bogactwo i miłość siebie jako świadomego życia.

Jak to możliwe, że nie umieramy z miłości, widząc, że sam Bóg nie mógł zrobić nic więcej, jak tylko przelać swoją boską krew za nas kropla po kropli? Kiedy jako człowiek przygotowywał się na śmierć, uczynił się naszym pokarmem, aby dać nam życie. Bóg staje się pokarmem, chlebem dla swoich stworzeń. Czy to nie wystarczy, aby umrzeć z miłości?

W szamanizmie i niektórych jogach, joga taoistyczna, bardzo wyraźnie stwierdza, że celem jest zapoznanie się z ciałem pośmiertnym w życiu, a potem akt umierania nie stworzy zamieszania w psychice. Rozpoznasz, co się dzieje. Będziesz wiedział, co robić. I dokonasz czystego rozstania.