Bycie w teraźniejszym momencie oznacza pełne życie.

Aplikacja sushumny jest najważniejszym czynnikiem w duchowej praktyce. W momencie, gdy sushumna jest obudzona, umysł pragnie wejść do wewnętrznego świata. Kiedy przepływ ida i pingala skierowany jest ku sushumnie, a rozproszenia zostają usunięte, medytacja płynie sama.

Oddaj swoje życie temu, który już posiada twój oddech i twoje chwile.

To, co Go obraża i rani Jego Serce, to brak zaufania... Twoje serce zostało stworzone, by kochać Jezusa, kochać Go namiętnie... Mamy tylko krótkie chwile naszego życia, by kochać Jezusa!

Jak możesz udowodnić, czy w tej chwili śpimy, a wszystkie nasze myśli to sen, czy jesteśmy obudzeni i rozmawiamy ze sobą w stanie czuwania?

Kiedy twój umysł jest cichy, wchodzisz w przepływ miłości i po prostu płyniesz z chwili na chwilę tak naturalnie jak oddychanie. Cokolwiek się pojawi, obejmuję to miłością w tej chwili. To moja praktyka polerowania lustra, aby odzwierciedlało miłość. W tej chwili jest tylko świadomość i miłość. Jeśli ktoś zapyta mnie, jak dostać się do swojego serca, daję im tę praktykę: Jestem Miłością Świadomą.

Sannyasin to ten, kto nie ma uprzedzeń, kto nie wybrał żadnej ideologii jako swojej, kto bez wyboru jest świadomy wszystkiego, co jest. W tym braku wyboru będziesz w środku. W momencie, gdy dokonujesz wyboru, wybierasz jakiś ekstremum. W momencie, gdy dokonujesz wyboru, выбираешь против чего-то, иначе вопрос выбора не существует. Bycie в невыборочном сознании - это еще одно значение нахождения в середине.

Człowiek nie ma indywidualnego „ja”. Zamiast tego istnieją setki i tysiące oddzielnych małych „ja”, które często są całkowicie nieznane sobie nawzajem, nigdy się nie spotykają lub wręcz przeciwnie, są wobec siebie wrogo nastawione, wzajemnie wykluczające się i niekompatybilne. Każdą minutę, każdą chwilę, człowiek mówi lub myśli „ja”. I za każdym razem jego „ja” jest inne. Przed chwilą to była myśl, teraz jest to pragnienie, teraz wrażenie, teraz znowu myśl, i tak dalej, bez końca. Człowiek jest pluralnością. Imię człowieka to legion.

Możesz planować na sto lat. Ale nie wiesz, co wydarzy się w następnym momencie.

Nie ma Prawdy. Jest tylko prawda w każdej chwili.

Wpływamy na świat w każdej chwili, czy tego chcemy, czy nie.

W głębokim momencie miłości myślenie zatrzymuje się. Chwila jest tak intrygująca, chwila jest tak potężna, chwila jest tak intensywnie żywa, że myślenie zatrzymuje się. Po prostu jesteś pełen podziwu, otacza cię wielkie cudo.

Psychodeliki pomogły mi uciec... choćby na chwilę... z więzienia mojego umysłu. Zignorowały nawykowe wzorce myślenia i mogłem poczuć niewinność na nowo. Patrzenie na doznania świeżo, bez nadmiaru koncepcji, było bardzo głębokie.

Kiedy dochodzimy do braku przywiązania, wtedy możemy zrozumieć cudowną tajemnicę wszechświata: jak jest to intensywna aktywność i jednocześnie intensywny spokój, jak to praca w każdej chwili i odpoczynek w każdej chwili.

Moment po momencie, całkowicie poświęć się słuchaniu swojego wewnętrznego głosu.

Wszyscy chcemy być sławnymi ludźmi, a w momencie, gdy chcemy być kimś, już nie jesteśmy wolni.

Szczęście to nie błyskotliwy finał lat ciężkiej walki i niepokoju. To długa seria małych decyzji, by po prostu być szczęśliwym w danej chwili.

W każdej chwili masz tylko jeden prawdziwy wybór: być świadomym Jaźni lub identyfikować się z ciałem i umysłem.

Jeśli istnieje coś takiego jak święte wyrzeczenie, to jest to wyrzeczenie się małych korzyści dla lepszych korzyści; nie dla braku korzyści, ale widzenie otwartymi oczami, co jest lepsze, a co gorsze. Nawet jeśli wybór musi być pomiędzy dwiema chwilowymi korzyściami, jedna z nich zawsze okaże się bardziej realna i trwała; to jest ta, którą należy podążać w danym czasie.

Jest tylko to teraz. Nie pochodzi z żadnego miejsca; nie zmierza nigdzie. Nie jest trwałe, ale nie jest nietrwałe. Choć się porusza, jest zawsze nieruchome. Kiedy próbujemy je złapać, wydaje się, że ucieka, a jednak jest zawsze tu i nie ma od niego ucieczki. A kiedy odwracamy się, by znaleźć siebie, który zna ten moment, okazuje się, że zniknął jak przeszłość.

Powinniśmy zastanowić się nad tym, że od początku czasu istoty czujące były psychicznie niestabilne, ponieważ były niewolnikami złudzeń, brakowało im oka mądrości, by zobaczyć ścieżkę prowadzącą do nirwany i oświecenia, oraz brakowało im niezbędnego przewodnictwa duchowego nauczyciela. Moment po momencie oddają się negatywnym czynnościom, które ostatecznie doprowadzą do ich upadku.

W momencie, gdy używamy terminu „pomoc”, wkrada się do nas pewna egocentryczna idea. Jeśli komuś pomagamy, oznacza to, że jesteśmy w wyższej pozycji. Kiedy pomagamy, czujemy, że jesteśmy o krok przed tymi, którym pomagamy. Ale jeśli służymy komuś, oferujemy naszą zdolność z pokorą, opierając się na naszej miłości i jedności. Używajmy więc odpowiedniego terminu – „służba”.

Celem studiowania buddyzmu nie jest studiowanie buddyzmu, ale studiowanie nas samych. Dlatego mamy nauczanie. Ale nauczanie to nie my sami. To pewne wyjaśnienie nas samych. Studiować nauczanie to poznać siebie. Dlatego nigdy nie przywiązujemy się do nauczania ani do nauczyciela. W chwili spotkania z nauczycielem powinniśmy opuścić nauczyciela i stać się niezależni. Potrzebujesz nauczyciela, aby stać się niezależnym. Więc studiujesz siebie. Masz nauczyciela dla siebie, a nie dla nauczyciela.