Potrzebna była fantastyczna, niezniszczalna optymizm, daleki od wszelkiego poczucia rzeczywistości, aby na przykład odkryć w haniebnej śmierci Chrystusa naprawdę najwyższe zbawienie i odkupienie świata.

Poszukiwanie Rzeczywistości jest najniebezpieczniejszym z wszystkich przedsięwzięć, ponieważ niszczy świat, w którym żyjesz.

Jest światło na końcu tunelu. Problem polega na tym, że ten tunel jest w tylnej części twojego umysłu. A jeśli nie pójdziesz do tylnej części swojego umysłu, nigdy nie zobaczysz światła na końcu tunelu. A kiedy je zobaczysz, twoje zadanie polega na tym, by wzmocnić je w sobie i innych ludziach. Rozprzestrzeniaj je jako rzeczywistość. Bóg nie poszedł na emeryturę do siódmego nieba, Bóg jest jakimś zagubionym kontynentem W ludzkim umyśle.

Cierpienie nie istnieje w rzeczywistości, tylko w wyobraźni.

Osoba, która cały czas myśli, nie ma o czym myśleć, poza myślami. Straci więc kontakt z rzeczywistością i żyje w świecie iluzji.

Ponieważ forma to pustka, a pustka to forma, lepiej chwycić za nos kogoś, niż za nic, ponieważ to jest bliższe rzeczywistości.

Szczęście jest wytwarzane przez nas samych. Zależy od naszego nastawienia umysłu. Podstawą szczęścia jest prosta prawda, że najgłębsza rzeczywistość naszej własnej natury to wiecznie istniejąca, wiecznie świadoma, wiecznie nowa radość.

Rozum to iluzja rzeczywistości.

Istotą nauki jest to, że jesteś ostateczną rzeczywistością, a jeśli poznasz siebie jako to, to wszystkie twoje problemy zostaną rozwiązane. Będziesz w stanie pokonać wszystkie cierpienia życia … Nie ma większej przygody w ludzkim życiu, większego wyzwania w ludzkim życiu, większego celu lub celu w ludzkim życiu, niż poznać to i zrealizować to w naszym życiu.

Vedanta to ogromna, ogromna literatura. To starożytna tradycja, 5000 lat wstecz do Upaniszad. A jednak można opisać Adwajtę Vedantę w jednym zdaniu: Tat Tvam Asi (To Jesteś Ty) … ‘To’ oznacza to, co jest czczone jako Bóg, rzeczywistość stojącą za tym wszechświatem. ‘Ty’ oznacza ciebie, jednostkę. Ty i to jesteście tym samym … Badamy te dwie polaryzacje … Analizujemy, kim jestem lub czym jestem, oraz analizujemy, czym jest Bóg. Następnie dochodzimy do syntezy: dostrzegamy, jaka jest rzeczywistość poza Bogiem i poza jednostką.

Im większy jest naukowiec, tym bardziej wrażenie wywiera na nim jego ignorancja wobec rzeczywistości i tym bardziej zdaje sobie sprawę, że jego prawa i etykiety, opisy i definicje są produktami jego własnego myślenia. Pomagają mu one używać świata do własnych celów, zamiast go rozumieć i wyjaśniać.

[Mówiąc o małżeństwie i rodzinie] W całym tym świecie nie ma doskonalszego, pełniejszego obrazu Boga, Jedności i Wspólnoty. Nie ma innej rzeczywistości ludzkiej, która bardziej odpowiadałaby, ludzkim okiem, temu boskiemu misterium.

W rzeczywistości nie ma innych, a pomagając sobie, pomagasz wszystkim innym.

Pozwól, aby sen rozwijał się do samego końca. Nie możesz temu pomóc. Ale możesz patrzeć na sen jak na sen i odmówić mu pieczęci rzeczywistości.

Czas jest w umyśle, przestrzeń jest w umyśle. Prawo przyczyny i skutku jest również sposobem myślenia. W rzeczywistości wszystko jest tu i teraz, a wszystko jest jednością. Wielość i różnorodność istnieją tylko w umyśle.

Doświadczenie życia jest bardzo gorzkie. Słodkie jest tylko w wyobraźni. W rzeczywistości jest bardzo gorzkie. Uciekł z pałacu, kobiet, bogactwa, luksusu i wszystkiego.

Ostateczna rzeczywistość to cisza.

Jeden przywiązuje się do życia, chociaż nie ma nic, co można by nazwać życiem; inny przywiązuje się do śmierci, chociaż nie ma nic, co można by nazwać śmiercią. W rzeczywistości nie ma nic, co mogłoby się narodzić; w konsekwencji nie ma nic, co mogłoby zginąć.

Kiedy następuje sięgnięcie w najgłębsze doświadczenie, w jądro osobowości, większość ludzi ogarnia strach i wielu ucieka... Ryzyko wewnętrznego doświadczenia, przygoda ducha, w każdym przypadku jest obce większości ludzi. Możliwość, że takie doświadczenie ma psychiczną rzeczywistość, jest dla nich anathemą.

Rzeczywistość nie jest ani subiektywna, ani obiektywna, nie jest ani umysłem, ani materią, nie jest ani czasem, ani przestrzenią. Te podziały wymagają kogoś, komu się to wydarza, świadomego oddzielonego centrum. Ale rzeczywistość to wszystko i nic, całość i wykluczenie, pełnia i pustka, w pełni spójna, absolutnie paradoksalna. Nie możesz o niej mówić, możesz się w niej tylko zatracić.

Budda mówił o rzeczywistości. Rzeczywistość może być jedna w swojej najgłębszej istocie, ale Budda również stwierdził, że wszystkie propozycje dotyczące rzeczywistości są tylko kontyngentne. Rzeczywistość pozbawiona jest jakiejkolwiek wewnętrznej tożsamości, którą można uchwycić za pomocą jednej propozycji – to właśnie oznacza "pustość". Dlatego buddyzm stanowczo zniechęca do ślepej wiary i fanatyzmu.

Cokolwiek robisz, jeśli odczuwasz zadowolenie i poczucie, że całe to istnienie to nic innego jak manifestacja boskości, że podróżujemy po świętej ziemi, że każdego, kogo spotykasz, spotykasz Boga – nie ma innej drogi; tylko twarze są różne, ale wewnętrzna rzeczywistość jest ta sama – wszystkie twoje napięcia znikną. A energia, która była zaangażowana w napięcia, zacznie stawać się twoją łaską, twoim pięknem.

Sekret oświecenia: Kiedy jesteś oświecony – kiedy znasz absolut, Turiya – nie jest to przedmiot. Nie, nie. To jesteś Ty. To właśnie uświadamiasz sobie. Nie jesteś osobą, która realizuje absolut. Jeśli jesteś osobą, która mówi „znam absolut”, to nie wiesz. Osoba, która wie, że nie można go poznać jako przedmiotu, naprawdę wie. Nie jesteś osobą, która żyje wiecznie; jesteś tą wieczną egzystencją. Nie jesteś osobą, która zna tą ostateczną rzeczywistość; jesteś tą wiedzą. Nie jesteś osobą, która cieszy się różnymi rodzajami błogosławionych doświadczeń; jesteś tą błogością. … Nie jesteś kimś, kto stał się wolny; jesteś tą wolnością.