Nie mam strachu, nie martwię się; całkowicie oddaję się woli mojego Ukochanego.

Nigdy nie zapominaj, że wszystko, co się dzieje, jest dla twojego dobra. Mając to na uwadze, poddaj się Boskiemu i znoś wszystkie radości i smutki jako dar Boży.

Nie przyszliśmy tu, by brać jeńców, ale by coraz głębiej poddać się wolności i radości.

Miłość pochłania nas tylko w miarę naszego oddania się.

„Ja” zrzuca iluzję „Ja” i mimo to pozostaje „Ja”. Taki jest paradoks samorealizacji. Urealnieni nie widzą w tym żadnego paradoksu. Weź pod uwagę przypadek czciciela. Zbliża się do Boga i modli się, aby zostać wchłoniętym przez Niego. Następnie oddaje się w wierze i koncentracji. A co zostaje potem? W miejsce pierwotnego „Ja” oddanie siebie zostawia resztkę Boga, w której „Ja” zostaje utracone. To najwyższa forma oddania lub poddania się i szczyt detachmentu.

Nie możesz pragnąć poddania się, bo to nie jest poddanie. Poddanie pojawia się spontanicznie u ludzi, którzy czasem nawet nie mają na to słowa. Wiem, że otwartość istnieje w wielu ludziach.

Jak rzeka poddaje się oceanowi, to, co jest we mnie, porusza się w tobie.

Wszystkie chwile są piękne, tylko musisz być receptywny i oddany. Wszystkie chwile to błogosławieństwa, tylko musisz być w stanie je dostrzec. Wszystkie chwile to błogosławieństwa. Jeśli zaakceptujesz je z głęboką wdzięcznością, nic nigdy nie pójdzie źle.

Pięć yamas to: ahimsa (niekrzywdzenie), satya (prawdomówność), asteya (niekradzież), brahmacharya (czystość) i aparigraha (nieprzywiązanie). Pięć niyamas to: saucha (czystość), santosha (zadowolenie), swadhyaya (badanie siebie), tapas (asceza) i ishwarapranidhana (zawierzenie Bogu). Yamas i niyamas stanowią pierwsze dwa składniki ośmiu integralnych składników jogi: yamas, niyamas, asanas, pranayama, pratyahara, dharana, dhyana i samadhi. Sadhana jogi może być praktykowana tylko w obrębie ochronnej twierdzy yamas i niyamas. Bez tej podstawy poszukujący skazany jest na wieczne zakłócenia.

Poddanie się i życie w teraźniejszości to jedno i to samo.

Serce to miejsce emocji, ego i przywiązania. Musisz wznieść się ponad wszystkie skłonności serca. Oczyść je dokładnie, oddając je Bogu przez regularną modlitwę i medytację oraz przez szczerą i stałą pracę.

Dla umysłu, który jest spokojny, cały wszechświat się poddaje.

Połóż swój ciężar u stóp Pana wszechświata, który zawsze zwycięża i realizuje wszystko. Pozostań zawsze stanowczy w sercu, w Transcendentalnym Absolucie. Bóg zna przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. On określi przyszłość dla ciebie i wykona pracę. To, co ma być zrobione, zostanie zrobione we właściwym czasie. Nie martw się. Pozostań w sercu i oddaj swoje działania Boskiemu.

Poddaj się Jemu; osiągniesz pokój i miłość w krótkim czasie.

Porzuć własny interes. Kochaj innych tak, jak kochasz siebie. Wtedy można ci powierzyć wszystko pod niebem.

Duchowo, żadna akcja nie jest ważniejsza niż poddanie się. Poddanie się to najdelikatniejszy impuls serca, działający z miłości, by dać to, czego ukochany pragnie. Poddanie się to bycie czujnym na to, co dokładnie dzieje się teraz, bez nakładania oczekiwań z przeszłości. Poddanie się to wiara, że moc miłości może osiągnąć wszystko, nawet gdy nie możesz przewidzieć wyniku sytuacji.

Daj mi siłę, to moja modlitwa do ciebie, panie – uderz, uderz w korzeń ubóstwa w moim sercu. Daj mi siłę lekko znosić moje radości i smutki. Daj mi siłę, aby moja miłość była owocna w służbie. Daj mi siłę, by nigdy nie odrzucać biednych ani nie klękać przed bezczelną potęgą. Daj mi siłę, by podnieść mój umysł ponad codzienne drobiazgi. I daj mi siłę, by oddać moją siłę Twojej woli z miłością.

Oszukują się ci, którzy wierzą, że zjednoczenie z Bogiem polega na ekstazach czy uniesieniach, oraz na delektowaniu się Nim. Polega to tylko na poddaniu się naszej woli - w myślach, słowach i czynach - woli Boga.

Poddaj się swojemu własnemu "ja", z którego wszystko jest wyrazem.

Ścieżka oddania to ścieżka poddania się.

Ścieżka oddania to ścieżka miłości, poddania się i bezinteresowności.

Poddanie się to wiara, że moc Miłości może osiągnąć wszystko, nawet gdy nie przewidujesz wyniku.

W prawdziwej twierdzy mieszkańcy potrzebują ciągłego zaopatrzenia w jedzenie i wodę, aby przetrwać oblężenie. Gdy zapasy się wyczerpią, mieszkańcy muszą się poddać lub umrzeć. W twierdzy umysłu mieszkańcy, czyli myśli, potrzebują myśliciela, który poświęca im uwagę i się nimi zajmuje.