Het leven moet een voorbereiding zijn op de overgang naar een andere dimensie.

Voor degene die zijn familie onteert, is het leven geen leven, en voor zo'n persoon is er geen vriend, noch in leven, noch na de dood.

Als iemand duizend jaar lang aan het leven zou vragen: 'Waarom leef je?', zou het leven, als het zou kunnen antwoorden, alleen maar zeggen: 'Ik leef zodat ik kan leven.' Dat komt omdat het leven leeft uit zijn eigen grond en ontspringt uit zijn eigen bron, en zo leeft het zonder te vragen waarom het zelf leeft.

Geniet van het leven. Er is genoeg tijd om dood te zijn. Wees vriendelijk, want iedereen die je ontmoet, vecht een moeilijker gevecht.

Ik leef niet om te spelen, maar ik speel om te leven, en keer terug met meer enthousiasme naar de arbeid van het leven.

Toen je in deze wereld kwam, huilde je, terwijl iedereen zich verheugde. Gedurende je leven werk en dien zo dat wanneer het tijd is om deze wereld te verlaten, je zult glimlachen bij het afscheid terwijl de wereld om je huilt. Houd deze gedachte vast en je zult altijd herinneren anderen boven jezelf te stellen.

Een toegewijde die God kan aanroepen terwijl hij het leven van een huisman leeft, is inderdaad een held. God denkt: "Hij is werkelijk gezegend die tot mij bidt te midden van zijn wereldse verplichtingen. Hij probeert Mij te vinden, een grote hindernis te overwinnen - een enorm blok steen van een ton wegduwen. Zo'n man is een echte held."

Ik zou zeggen dat de drijfveer van mijn leven in eerste instantie was om vrij te worden, en daarna te beseffen dat mijn vrijheid niet onafhankelijk is van iedereen. Daarna kom ik in die cirkel waar men aan zichzelf werkt als een gave voor anderen, zodat men geen verder lijden creëert. Ik help mensen als werk aan mezelf en ik werk aan mezelf om anderen te helpen.

De kindertijd is de fundamentele steen waarop de hele levensstructuur staat. Het zaad dat in de kindertijd wordt gezaaid, bloeit uit tot de boom van het leven. De opleiding die in de kindertijd wordt gegeven, is belangrijker dan die op hogescholen en universiteiten. In het proces van menselijke groei zijn juiste begeleiding en leren in de omgeving belangrijk.

De ziel is als de maan. Alle situaties in ons leven, relaties, jeugd, etc. zijn als de wolken. Tijd is als de wind. Net zoals de wind de wolken beweegt, beweegt de tijd alle situaties in ons leven. Maar de ziel blijft altijd hetzelfde. Daarom moeten we ons richten op de eeuwige ziel en niet op de tijdelijke situaties. Degene die zich richt op de ziel is een persoon die op de maan lijkt.

In deze wereld heeft de mens twee belangrijke bezittingen: intelligentie en emotie. Deze twee bezittingen regeren ons dagelijks leven. Maar vaak zien we dat emoties (ego) de overhand krijgen in ons leven. We weten dat zelfs als iemand extreem intelligent is, wanneer zijn emoties naar voren komen, ze hem zullen verslinden. Hij is gedwongen te doen wat zijn emoties hem vragen te doen.

Er zijn twee manieren om controle over onze activiteit te krijgen. De eerste is vertrouwen in de kracht van onze eigen wil; weten dat als we vandaag hebben gefaald, we dat morgen niet zullen doen. De tweede is onze ogen wijd open houden en onze activiteit in alle aspecten van het leven nauwlettend in de gaten houden. In het donker vallen we, maar in het licht kunnen we zien waar we heen gaan.

Elke cel in ons lichaam heeft het vermogen om de oneindigheid vast te houden. Laten we het volledige potentieel benutten dat de natuur ons heeft gegeven, het potentieel om de oneindigheid in elke cel van het lichaam vast te houden. Hiervoor moeten we regelmatig mediteren. Dan ondergaat onze fysiologie een verandering en wordt elke cel in het lichaam gevuld met prana - de levensenergie. Naarmate het prana-niveau in het lichaam stijgt, bruisen we van vreugde.

Maar wat is er achter al deze schijn, dit schijnbare mysterie? We kunnen zien dat het Bewustzijn, dat zichzelf verloren was, weer terugkeert naar zichzelf, langzaam, pijnlijk opkomend uit zijn enorme zelfvergetelheid, als een Leven dat gevoelig is, halfgevoelig, vaag gevoelig, volledig gevoelig en uiteindelijk worstelt om meer te zijn dan gevoelig, om weer goddelijk zelfbewust, vrij, oneindig, onsterfelijk te zijn.

Een totale spirituele richting gegeven aan het hele leven en de hele natuur kan de mensheid alleen boven zichzelf tillen... Het is alleen de volledige opkomst van de ziel, de volledige afdaling van het inheemse licht en de kracht van de Geest en de daaropvolgende vervanging of transformatie en verheffing van onze onvoldoende mentale en vitale natuur door een spirituele en supramentele Supernatuur die dit evolutionaire wonder kan bewerkstelligen.

Als de dood het einde zou zijn, dan is er geen God en zijn er geen gerealiseerde meesters – het is allemaal een hoop leugens. De groten zouden je niet aansporen om beter te worden, want wat zou het nut zijn als, goed of slecht, we aan het einde van het leven allemaal weggeworpen zouden worden? Wat zou de waarde van de geschriften zijn? Er zou geen gerechtigheid zijn als dit huidige bestaan alles is wat er is voor elk individueel leven. Wat van die zielen die maar een paar jaar leefden of in blinde of verkrüppelde lichamen leefden?

De reflectie, de waarschijnlijkheid, van het leven die in de lichamelijke cellen van de zielbron schijnt, is de enige oorzaak van de gehechtheid van de mens aan zijn lichaam; blijkbaar zou hij geen eerbetoon brengen aan een stuk klei. Een mens identificeert zich ten onrechte met zijn fysieke vorm omdat de levensstromen van de ziel met zo'n intense kracht in het vlees worden ingeademd dat de mens het effect met de oorzaak verwart en idolatristisch gelooft dat het lichaam een eigen leven heeft.

Wanneer je je comfortabel voelt met onzekerheid, openen zich eindeloze mogelijkheden in je leven. Dit betekent dat angst niet langer een dominante factor is in wat je doet en je niet meer verhindert actie te ondernemen om verandering te initiëren. De Romeinse filosoof Tacitus merkte terecht op dat 'de wens naar veiligheid zich verzet tegen elke grote en nobele onderneming'. Als onzekerheid onaanvaardbaar voor je is, verandert het in angst. Als het perfect acceptabel is, verandert het in levendigheid, alertheid en creativiteit.

Het idee van beloning en straf komt ook uit deze wet voort. Wat we zaaien, moeten we oogsten. Het kan niet anders zijn. [...] Als iemand zijn hele leven doorbrengt met slechte gedachten en verkeerde daden, dan is het zinloos voor hem om geluk in het hiernamaals te zoeken; want ons hiernamaals is geen kwestie van toeval, maar volgt als de reactie op onze huidige acties. [...] We moeten echter nooit uit het oog verliezen dat al deze ideeën van beloning en straf zich bevinden in het rijk van relativiteit of eindigheid. Geen ziel kan eeuwig verdoemd worden door haar eindige slechte daden; want oorzaak en gevolg moeten altijd gelijk zijn. Zo kunnen we met gezond verstand zien dat de theorie van eeuwige verdoemenis en eeuwige hemel onmogelijk en onlogisch is, aangezien geen eindige handeling een oneindig resultaat kan creëren. Daarom is volgens Vedanta het doel van de mensheid niet tijdelijk plezier of pijn, maar Mukti of absolute vrijheid; en elke ziel marcheert bewust of onbewust naar dit doel door de verschillende ervaringen van leven en dood.

Het onderwijs dat op papier is geschreven, is niet het echte onderwijs. Geschreven onderwijs is een soort voedsel voor je brein. Natuurlijk is het noodzakelijk om je brein van voedsel te voorzien, maar het is belangrijker om jezelf te zijn door de juiste manier van leven te beoefenen.

Gewone mensen praten veel over religie, maar ze beoefenen zelfs geen korrel ervan. De wijze man spreekt weinig, hoewel zijn hele leven religie in actie is.

Wat heb ik gedaan met mijn doop en vormsel? Staat Christus echt in het centrum van mijn leven? Heb ik tijd voor gebed in mijn leven? Leef ik mijn leven als een roeping en missie?

Wat zou je graag doen als geld geen probleem zou zijn? Hoe zou je echt genieten van het besteden van je leven?