Lijden bevindt zich op het niveau van lichaam en geest, en ik ben de onaangetaste getuige ervan... Wanneer de geest zich afsluit, verdwijnt het lijden dat het draagt ook met de geest.

Een lichaam zonder ziektes, ademhaling zonder beven, geest zonder stress, intellect zonder remmingen, geheugen zonder obsessies, ego dat alles omvat, en een ziel die vrij is van verdriet is het geboorterecht van ieder mens.

Alles is verdriet voor de wijze.

Degenen die rouwen vinden comfort in huilen en het oproepen van hun verdriet totdat het lichaam te moe is om de innerlijke emoties te verdragen.

Geloof, mediteer, zie. Wees onschadelijk, wees onberispelijk. Ontwaak voor de wet. En bevrijd jezelf van alle verdriet.

Wanneer je geconfronteerd wordt met de wisselingen van het leven, blijft je geest onverstoorbaar, zonder verdriet, onbevlekt, veilig; dit is het grootste welzijn.

Vreedzaam is degene die zich niet bekommert om meer of minder te hebben. Ongebonden door naam en roem, is hij vrij van verdriet van de wereld en vooral van zichzelf.

Het leven is de coexistentie van alle tegengestelde waarden. Vreugde en verdriet, plezier en pijn, omhoog en omlaag, warm en koud, hier en daar, licht en duisternis, geboorte en dood. Alle ervaring is door contrast, en het ene zou betekenisloos zijn zonder het andere.

Verdriet kijkt achterom, zorg kijkt rond, geloof kijkt omhoog.

Welke illusie, welk verdriet zou er kunnen zijn voor degene die die eenheid [van jiva en Brahman] ziet?

Vreugde en verdriet zijn het licht en de schaduw van het leven; zonder licht en schaduw is geen beeld duidelijk.

De tekenen van goede gezondheid zijn een intellect dat vrij is van remmingen en arrogantie, een hart dat vol mededogen is, een geest zonder verwarring, een geheugen zonder trauma's en een ziel zonder verdriet.

Het leven was een droevige hartslag van deze Materie die haar lijden leerde, haar hoop en verlangen te vroeg in de modder vertrapt, het leven de zwakke vreugde die haar kortheid betreurt, het leven het lange verdriet.

Ik blijf erbij dat alle verdriet voortkomt uit de liefde voor die dingen waarvan het verlies mij berooft.

Als verlangens niet worden uitgeroeid, zullen verdriet opnieuw in je groeien.

Mensen klagen over hun verdriet en pijn en hoe ze tot God bidden maar geen verlichting van pijn vinden. Maar verdriet zelf is een gave van God. Het is het symbool van Zijn compassie.

Verwerp het hart niet, zelfs als het vol verdriet is. God's schatten zijn begraven in gebroken harten.

Degene die vrij is van gehechtheid, is vrij van alle verdriet.

Geef mij kracht, dit is mijn gebed tot U, mijn Heer – sla, sla op de wortel van armoede in mijn hart. Geef mij de kracht om mijn vreugde en verdriet licht te dragen. Geef mij de kracht om mijn liefde vruchtbaar te maken in dienstbaarheid. Geef mij de kracht om de armen nooit te verloochenen of mijn knieën voor arrogante macht te buigen. Geef mij de kracht om mijn geest boven de dagelijkse futiliteiten uit te tillen. En geef mij de kracht om mijn kracht met liefde aan Uw wil over te geven.

Elk levend wezen verlangt altijd gelukkig te zijn, ongerept door verdriet; en iedereen heeft de grootste liefde voor zichzelf, wat uitsluitend te danken is aan het feit dat geluk zijn ware natuur is. Daarom is het noodzakelijk om zichzelf te realiseren om dat aangeboren en ongerepte geluk te bereiken, dat hij inderdaad dagelijks ervaart wanneer de geest onderdrukt is in diepe slaap. Het is essentieel dat hij zichzelf kent. De beste manier om dergelijke kennis te verkrijgen is de vraag 'Wie ben ik?' in de zoektocht naar het Zelf.

Maar wanneer iemand deze ellendige wens beheerst, die zo moeilijk te overwinnen is, vallen zijn verdriet als een druppel water van een lotusblad.

Vermijd overmatige vrolijkheid. Een geest in die toestand wordt nooit rustig; hij wordt wispelturig. Overmatige vrolijkheid wordt altijd gevolgd door verdriet. Tranen en lachen zijn nauw verwant. Mensen rennen vaak van het ene uiterste naar het andere.

Het leven, de rivier van de Geest, toestemmend tot angst en verdriet.