Kiedy dokonujemy tego podziału, że cokolwiek doświadczasz, jest obiektem, bardzo szybko zaczynamy dostrzegać, że rzeczy, które doświadczamy w świecie „na zewnątrz”, są obiektami, ale wtedy nasze ciało też jest obiektem… A co jeszcze bardziej zdumiewające, umysł jest obiektem—myśli, uczucia, emocje. Wyraźnie obiekty występują w dwóch odmianach: jedne to obiekty wspólne publicznie (to, co możesz zobaczyć wokół siebie), a drugie to zbiór obiektów pierwszoosobowych (wspomnienia, myśli, przyjemność, ból, sama osobowość).

Tylko świadomość jest rzeczywistością, a to, co uważamy za nieświadome—materia, czas, przestrzeń, ciała, ten świat—są to tylko zjawiska w świadomości, nie oddzielone od niej. Podobnie jak sen, gdy zasypiasz i śnisz—wszystkie rzeczy, które widzisz we śnie, nie mają istnienia poza twoim umysłem. W ten sam sposób cały ten wszechświat, który doświadczamy, nie ma istnienia poza świadomością... Nie ma rozsądnej, logicznej odpowiedzi w obrębie snu na sen.

Z tego punktu widzenia wszechświat nie jest stworzony i nie jest zniszczony. Nie jest niczym innym niż ty. Pojawia się w tobie, świeci w tobie i znika w tobie.

Istnieją religie oparte na samodzielnym dochodzeniu — oparte na samodzielnym dochodzeniu do pytania „Kim jestem?”... Wszystkie opierają się na wewnętrznym badaniu.

Komentarz Śankary do Brahma Sutry jest fundamentem Advaita Vedanta, niedualnej Vedanty… „Niedualność” oznacza, że poza tobą — tym prawdziwym Ja — nie ma nic innego. Jesteś jedyną rzeczywistością, która istnieje. Poza tobą nie ma drugiej rzeczy. Jeśli nie ma dwóch, bardzo ciekawą konsekwencją tego jest, że wszystko, co widzimy wokół, musi być w pewnym sensie tylko tobą — nie oddzielone od ciebie… Świadomość jest niedualna, co oznacza, że nie ma drugiej rzeczy poza świadomością… W tobie świadomość, cały wszechświat to tylko zjawisko — nie druga rzecz poza tobą, stąd jesteś tą niedualną świadomością… Jedność w rdzeniu wyrażona jako wiele — to, co musimy praktykować, to harmonia wielu.

Istnieje absolutna rzeczywistość, ten świat jest jej pojawieniem, a ty jesteś tą absolutną rzeczywistością.

Prawdziwe Ja nie jest obiektem zmysłów: nie możesz go zobaczyć, nie możesz go usłyszeć, nie możesz go poczuć, nie możesz go dotknąć, nie możesz go posmakować.

Wszystkie religie abrahamiczne są religijami teistycznymi, skoncentrowanymi na Bogu. Ponieważ jest to jedyny rodzaj religii, do którego przywykł Zachód, znajdują coś takiego jak buddyzm bardzo zagmatwane. Jak można mieć religię bez Boga? Podczas gdy w Indiach nie stanowi to problemu. Buddyzm istnieje tam od 2500 lat, dżinizm jeszcze wcześniej... W buddyzmie nie mówi się o Bogu. Jest otwarcie agnostyczny. W dżinizmie również nie mówi się o Bogu.

Wszechświat, który doświadczasz, doświadczasz go w swojej świadomości. W twojej świadomości żaden wszechświat się nie rodzi – on pojawia się. Żaden wszechświat nie jest wytwarzany. Żaden wszechświat nie ewoluuje. Pojawia się, jest doświadczany, znika.

W ostatecznej rzeczywistości nie ma kwestii woli. O czym miałaby być absolutna wola? Jak absolutna wola mogłaby cokolwiek chcieć? Wola jest w umyśle.

Myślenie, że jestem tym przebudzonym ciałem i umysłem, tą osobą, jest błędem wynikającym z ignorancji Turiya, mojego prawdziwego Ja... Myślisz o sobie jako o tej osobie—wydaje się to być niezaprzeczalną prawdą dla nas. Co twierdzi Wedanta, to że jeśli zbadamy tę metodę przebudzenia, marzeń i głębokiego snu, napotkamy prawdziwe ja—nie tę osobę, ale świadka tej osoby, Turiya, w której ta osoba powstaje, świeci i ponownie opada.

Kiedy poznasz siebie naprawdę takim, jakim jesteś, poznasz rzeczywistość ... Nasza rzeczywistość to ostateczna rzeczywistość. Bóg jest naszą własną rzeczywistością. Jesteś Brahmanem. To jest ostateczna rzeczywistość.

Advaita mówi, że cały wszechświat jest obiektem, znanym i nieznanym, pojawiającym się w świadomości — nieoddzielnym od świadomości, nie stanowiącym policzalnej drugiej świadomości. To nie jest w rzeczywistości drugi byt oddzielony od świadomości, tak jak fale nie są policzalną drugą rzeczą oddzieloną od wody… Cały wszechświat, znany i nieznany, to nic innego jak świadomość, która pojawia się sama sobie jako własne obiekty, a zatem nie jest dwoista, nie-dualistyczna.

Tak naprawdę nie jesteś budzącym się. Tak naprawdę nie jesteś śpiącym. Nie jesteś głęboko śpiącym... Budzenie się, śnienie i głęboki sen pojawiają się i znikają w ciągu naszych dni, ale za tym wszystkim stoi jedna wspólna świadomość, jedna wspólna świadomość.

Upaniszady zawierają być może najstarsze żywe nauki o duchowości. Duchowość w jej najbardziej oryginalnej i świeżej postaci… Podstawową nauką Upaniszad jest to, że istnieje ostateczna rzeczywistość—ten świat, który doświadczamy, oraz to, jak doświadczamy siebie, są wszystkimi przejawami tej rzeczywistości. Jesteśmy tą rzeczywistością. Gdybyśmy tylko prawdziwie poznali siebie, zrozumielibyśmy, że jesteśmy tą absolutną rzeczywistością. Ta absolutna rzeczywistość w Upaniszadach nazywa się ‘Brahman’. Brahman dosłownie oznacza ‘wielki’. To jest najbliższe słowo w Vedancie do Boga.

Religie/mentalność skoncentrowane na Bogu są prawdopodobnie bardziej oddane: zorientowane na kult, prawdopodobnie dualistyczne, zorientowane na świątynię/kościół/meczet, prawdopodobnie rytualistyczne. W przeciwieństwie do tego, religie oparte na samodzielnym badaniu są bardziej monastyczne z natury, bardziej poszukujące, bardziej intelektualne, medytacyjne niż oddane, bardziej zorientowane na sale medytacyjne niż na świątynie.

Ty, Jaźń, jesteś świadkiem trzech stanów: budzenia, snu i głębokiego snu... Wszystkie trzy stany (budzenie, sen, głęboki sen) są tylko zjawiskami—pojawiają się i znikają w jednej świadomości, którą jest Turiya, twoja prawdziwa natura.

Nie ma źródła tego wszechświata—nie ma zaprzestania, stworzenia ani zniszczenia tego wszechświata. Nie ma nikogo w niewoli. Nie ma nikogo, kto jest poszukiwaczem duchowym, wykonującym duchowe praktyki. Nie ma nikogo, kto szuka wyzwolenia, a naprawdę nie ma nikogo, kto zostałby wyzwolony. To jest ostateczna prawda.

Wszystko, co ci się przydarza, jest manifestacją boskiego światła—twojego własnego światła, to ty sam się pojawiasz. Kogo obwiniać? Kogo chwalić? Chwalca i chwalony, obwiniający i obwiniony są jednym—i tym jednym jesteś ty. To jest ostateczna prawda... Ty jesteś prawdą.

Ostateczna rzeczywistość, którą chcesz zrealizować, jest poza przyczynowością. Nie możesz czegoś zrobić i to zdobyć.

Nie możesz chodzić do prawdziwego Ja… Nie możesz tego uchwycić. To nie jest obiekt.

Advaita Vedanta jest jedną ze szkół Vedanty, ale odważyłbym się powiedzieć, że jest szczególnie wybitna z pewnych powodów, które sprawiają, że jest wyjątkowo akceptowana przez współczesny umysł. Jest niewiele lub wcale teologii, a nacisk kładzie się na doświadczenie i rozum. Advaita Vedanta kładzie ogromny nacisk na życie, jakie przeżywamy, a następnie używa rozumu, by dojść do swoich wniosków… Wniosek Advaita Vedanta to to, że jesteśmy, w pewnym sensie, głęboko błędni w rozumieniu naszej własnej natury… Celem Advaita jest wykształcenie nas, zmiana naszego paradygmatu, abyśmy zaczęli postrzegać świat i siebie w ten sposób.

Cały ten świat, ciało, umysł, ta osoba i wszystkie inne osoby to wszystko to pojawienia we Mnie, jedynej świadomości.