Jeśli w tym piekle świata można wprowadzić choćby na jeden dzień trochę radości i pokoju do serca jednej osoby, to tylko to jest prawdziwe; tego nauczyłem się po całym życiu cierpień; wszystko inne to tylko marzenia.

Nie ranimy się sami i nie leczymy się sami.

Niech nic cię nie niepokoi, niech nic cię nie przeraża, choć wszystko przemija, Bóg nie zmienia się. Cierpliwość zdobywa wszystko. Ale ten, kto posiada Boga, nie potrzebuje niczego, bo tylko Bóg wystarcza.

Gdziekolwiek Bóg cię umieści, w tym miejscu musisz rozpocząć pielgrzymkę do realizacji Boga. We wszystkich formach, zarówno w działaniu, jak i w nie-działaniu, On sam jest Tym Jednym. Wykonując swoją pracę rękami, bądź związany z Nim przez utrzymywanie japy, nieustannego wspomnienia o Nim w sercu i umyśle. W Królestwie Bożym zapomnienie o Nim jest szkodliwe. Droga do Pokoju leży w pamięci o Nim i tylko o Nim.

Nie wystarczy polegać tylko na umyśle.

Jeśli nie znajdziesz nikogo, kto by cię wspierał na duchowej drodze, idź sam. Nie ma towarzystwa z niedojrzałymi.

Edukacja wyłącznie dla utrzymania nie uczyni naszego życia pełnym i kompletnym.

Lepiej siedzieć samemu niż w towarzystwie złych, ale jeszcze lepiej z dobrymi niż samemu. Lepiej rozmawiać z poszukiwaczem wiedzy niż milczeć, ale milczenie jest lepsze niż puste słowa.

Niech nic cię nie niepokoi, niech nic cię nie przeraża. Wszystko przemija. Cierpliwość osiąga wszystko. Kto ma Boga, ma wszystko - Bóg sam wystarczy.

Kiedy jesteś sam, przypomnij sobie, że Bóg odesłał wszystkich innych, żeby pozostałeś tylko ty i On.

To, co nasz Pan uczynił, zostało zrobione z zamiarem, i tylko z tym, aby mógł być z nami, a my z Nim.

Potrzebujemy ciszy, aby być sam na sam z Bogiem, rozmawiać z Nim, słuchać Go, rozważać Jego słowa głęboko w sercu. Musimy być sami z Bogiem w ciszy, aby zostać odnowionymi i przemienionymi. Cisza daje nam nową perspektywę na życie. W niej jesteśmy napełnieni energią samego Boga, która sprawia, że robimy wszystko z radością.

Rolnicy na całym świecie dostarczają chleb dla całej ludzkości, ale to Chrystus jest jedynym chlebem życia... Nawet jeśli wszystkie fizyczne głody świata zostałyby zaspokojone, nawet jeśli każdy głodny zostałby nakarmiony swoją pracą lub hojnością innych, najgłębszy głód człowieka nadal by istniał... Dlatego mówię: Przyjdźcie wszyscy do Chrystusa. On jest chlebem życia. Przyjdźcie do Chrystusa, a nigdy więcej nie będziecie głodni.

Tylko świadomość jest rzeczywistością, a to, co uważamy za nieświadome—materia, czas, przestrzeń, ciała, ten świat—są to tylko zjawiska w świadomości, nie oddzielone od niej. Podobnie jak sen, gdy zasypiasz i śnisz—wszystkie rzeczy, które widzisz we śnie, nie mają istnienia poza twoim umysłem. W ten sam sposób cały ten wszechświat, który doświadczamy, nie ma istnienia poza świadomością... Nie ma rozsądnej, logicznej odpowiedzi w obrębie snu na sen.

To, co wznosi się i opada, składa się z tego, z czego się wznosi. Ostatecznością wszechświata jest Bóg Arunachala. Medytując nad Nim lub nad widzącym, Jaźnią, pojawia się mentalna wibracja „Ja”, do której wszystko się sprowadza. Śledząc źródło „Ja”, pozostaje tylko pierwotne „Ja-Ja”, które jest niewypowiedziane. Miejsce realizacji jest wewnątrz, a poszukujący nie znajdzie go jako obiektu na zewnątrz siebie. To miejsce to błogość i jest rdzeniem wszystkich istot. Dlatego nazywane jest Sercem. Jedynym pożytecznym celem obecnego życia jest skierowanie się do wnętrza i zrealizowanie tego. Nie ma nic innego do zrobienia.

Kto kocha, a kto cierpi? On sam wystawia spektakl ze Sobą; kto istnieje, poza Nim? Jednostka cierpi, ponieważ dostrzega dualizm. To dualizm powoduje wszelkie smutki i żale. Znajdź Jedno wszędzie i we wszystkim, a ból i cierpienie skończą się.

Tylko punkt spoczynku wyjaśnia ruch.

Prawdziwa sztuka to twórczość, a twórczość jest poza wszelkimi teoriami. Dlatego mówię do każdego początkującego: Ucz się teorii tak dobrze, jak potrafisz, ale odłóż je na bok, gdy dotkniesz cudu żywej duszy. Nie teorie, lecz tylko twoja własna twórcza indywidualność musi decydować.

Widzenie Drogi jest jak wejście do ciemnego pokoju z latarką; ciemność natychmiast znika, a pozostaje tylko światło. Kiedy Droga zostaje osiągnięta, a prawda ujrzana, ignorancja znika, a oświecenie trwa na zawsze.

Złoto nie ma własnego blasku. Świeci tylko przez umiarkowane użycie.

Potomstwo, odpowiednie wypełnianie obrzędów religijnych, wierna służba, najwyższe szczęście małżeńskie i niebiańska błogość dla przodków i siebie zależą tylko od żony.

To miłość nadaje wartość wszystkim rzeczom.

Wiedza sama w sobie nie daje zrozumienia. Zrozumienie nie zwiększa się przez sam wzrost wiedzy. Zrozumienie zależy od związku wiedzy z bytem... Pojawia się tylko wtedy, gdy człowiek odczuwa i dostrzega to, co jest z nim związane.