Wiedza o Bogu, formowanie idei, panowanie nad pragnieniami i pasjami, rozróżnienie między tym, co należy wybrać, a tym, co należy odrzucić, to wszystko człowiek zawdzięcza swojej formie.

Ten, kto jest stale pochłonięty dyskusjami o Sri Hari, jest świętym. Ten, kto jest stale zaangażowany w służenie Najwyższej Osobowej Istocie Boga, jest świętym. Ten, kto w swoich wysiłkach stara się służyć Krysznie, jest świętym.

Mężczyzna, który zadowala się życiem w samotności, jest albo bestią, albo bogiem.

Uznałam, że lepiej mówić do Boga, niż o Nim.

Moralne zadanie człowieka to proces duchowości. Wszystkie stworzenia są pośrednikami, a my zostaliśmy umieszczeni w czasie, aby przez pilność w sprawach duchowych zbliżyć się do Boga. Celem człowieka jest coś ponad czasowe – w spokojnym regionie wiecznego Teraz.

Rozum jest światłem, które Bóg zapalił w duszy.

Radujcie się teraz, wszystkie siły mojej duszy, że jesteście tak zjednoczone z Bogiem, że nikt was od Niego nie oddzieli. Nie mogę w pełni Go chwalić ani kochać, dlatego muszę umrzeć i rzucić się w boską nicość, aż powstanę z nieistnienia do istnienia.

Rozkazuję więc wszystkim moim Braciom, tym obecnym i tym, którzy przyjdą w przyszłości, czcić Świętą Matkę Bożą, którą zawsze błagamy, aby była naszą Opiekunką, chwalić ją zawsze, w każdej okoliczności życia, wszystkimi dostępnymi środkami i z największą pobożnością i posłuszeństwem.

Dusza wyda Osobę, jeśli Bóg zaśmieje się w nią, a ona odpowie mu śmiechem. Mówiąc w przypowieści, Ojciec śmieje się w Syna, a Syn odpowiada śmiechem do Ojca; a ten śmiech rodzi sympatię, sympatie rodzi radość, a radość rodzi miłość, a miłość rodzi Osobę, a Osoba rodzi Ducha Świętego.

Zastanawiam się teraz, co wspólnego ma nasza wiedza z wiedzą Bożą według tych, którzy badają Bożą wiedzę... Czy jest coś wspólnego poza samym imieniem? ... Istnieje zasadnicza różnica między Jego wiedzą a naszą, podobnie jak różnica między substancją nieba a substancją ziemi.

Rzeczy niebieskie nie mogą być osiągnięte przez wytrwałość; są one łaską Bożą. Otworzyć się na nie i zaufać im, to sposób, w jaki przekonanie przekształca się w wiarę. Nie możemy zapłacić za nie w żadnej formie, w żaden sposób, przez naszą dobroć, przez naszą pobożność, przez nasze wielkie cechy, zasługi czy cnoty; nic. To dar, a wszystko, co możemy zrobić, to go przyjąć.

Jak wspaniała majestatyczność! Jak zdumiewające poniżenie! O wzniosła pokoro! Że Pan całego wszechświata, Bóg i Syn Boży, w ten sposób pokornie zniżył się pod postacią małego chleba, dla naszego zbawienia... W tym świecie nie mogę ujrzeć Najwyższego Syna Bożego swoimi oczami, poza Jego Najświętszym Ciałem i Krwią.

Wasza postawa powinna być taka, jaką miał w sobie Chrystus Jezus: który, będąc z natury Bogiem, nie uważał za zbyt wysoką rzeczą równości Bogiem, lecz uniżył samego siebie, przyjmując postać sługi, stając się podobnym do ludzi. A ukazawszy się jako człowiek, uniżył siebie samego i stał się posłuszny aż do śmierci – nawet śmierci na krzyżu!

We wszelkich trudnościach powinieneś szukać Boga. Nie powinieneś stawiać Go naprzeciwko swoim trudnościom, ale w nich. Bóg może tylko ulżyć twoim trudnościom, jeśli w swoim niepokoju będziesz się do Niego przytulał. Trudności nie powinny być traktowane jako ta czy inna rzecz w szczególności, ponieważ całe nasze życie na ziemi wiąże się z trudnościami; a przez trudności naszej ziemskiej wędrówki znajdujemy Boga.

Całe ludzkie życie - od momentu poczęcia i przez wszystkie kolejne etapy - jest święte, ponieważ ludzkie życie jest stworzone na obraz i podobieństwo Boga. Nic nie przewyższa wielkości ani godności osoby ludzkiej... Jeśli prawo człowieka do życia zostanie naruszone w chwili, gdy zostaje poczęty w łonie matki, jest to również pośredni cios w cały porządek moralny.

Pokusa od złego przychodzi najpierw w postaci nieuporządkowanego myślenia, które sprawia, że natychmiast zapominamy o Obecności Boga. Następnie następuje realizacja złego ruchu, czy to w postaci pasji, czy gniewu. Kiedy czyn jest już dokonany i sprawa zakończona, przypomnienie o Bogu może się pojawić, ale rzadko pojawia się w obecności rzeczy, które kochamy lub nienawidzimy.

Pamiętaj, że nie jesteś tak nieszczęśliwy, jak sam siebie przedstawiasz. Ty też jesteś Bogiem, a kultywowanie tej stałej świadomości w tobie pomoże ci unikać fałszywych przywiązań, utożsamiania się ze swoim ciałem, umysłem i zmysłami. Dlatego musisz powiedzieć sobie: „Ciało, umysł i zmysły są moje, ale nie jestem nimi, ponieważ jestem tym wiecznym płomieniem, który nie podlega zmianom, śmierci i rozkładowi”. Ta świadomość powinna być zawsze z tobą.

Gdzie jest Miłość i Mądrość, tam nie ma ani Strachu, ani Ignorancji. Gdzie jest Cierpliwość i Pokora, tam nie ma ani Gniewu, ani Zniecierpliwienia. Gdzie jest Bieda i Radość, tam nie ma ani Chciwości, ani Awerencji. Gdzie jest Pokój i Kontemplacja, tam nie ma ani Zmartwień, ani Niepokoju. Gdzie jest Bojaźń Boża, by strzec mieszkania, tam nie może wejść żaden wróg. Gdzie jest Miłosierdzie i Roztropność, tam nie ma ani Nadmiaru, ani Surowości.

„Ja” zrzuca iluzję „Ja” i mimo to pozostaje „Ja”. Taki jest paradoks samorealizacji. Urealnieni nie widzą w tym żadnego paradoksu. Weź pod uwagę przypadek czciciela. Zbliża się do Boga i modli się, aby zostać wchłoniętym przez Niego. Następnie oddaje się w wierze i koncentracji. A co zostaje potem? W miejsce pierwotnego „Ja” oddanie siebie zostawia resztkę Boga, w której „Ja” zostaje utracone. To najwyższa forma oddania lub poddania się i szczyt detachmentu.

Jeśli zrozumiemy i poczujemy, że największym aktem oddania i czci Bogu jest nie szkodzić żadnemu z Jego stworzeń, kochamy Boga.

Buddyści lub Jainowie nie zależą od Boga; cała siła ich religii skierowana jest na wielką centralną prawdę w każdej religii, aby wyewoluować Boga z człowieka. Nie widzieli Ojca, ale widzieli Syna. A ten, kto widział Syna, widział także Ojca.

Rozwijaj uczucie braterstwa ludzi i ojcostwa Boga.

Bóg jest źródłem wszelkiej kreatywności. Możesz być twórczy tylko wtedy, gdy jesteś w ZGODZIE z Bogiem.