Najważniejszą i najistotniejszą cechą w naszym ludzkim życiu jest wdzięczność. Niestety, tę dobrą cechę jakoś udaje nam się nie wyrażać ani w myślach, ani w działaniach. Od samego początku życia nauczyliśmy się nie wyrażać jej. Dlatego mamy najmniej tego, czego najbardziej potrzebujemy, aby stać się lepszym człowiekiem.

Człowiek, choćby był uczony i wykwalifikowany w swoim życiu zawodowym, w którym brakuje wdzięczności, pozbawiony jest tej piękności charakteru, która sprawia, że osobowość staje się pachnąca.

Nie masz powodów do niczego poza wdzięcznością i radością.

Działaj z życzliwością, ale nie oczekuj wdzięczności.

Jeśli potrafisz docenić każdą rzecz, po jednej, wtedy będziesz miał czystą wdzięczność. Choćbyś obserwował tylko jeden kwiat, ten jeden kwiat obejmuje wszystko.

Wdzięczność to wino dla duszy. Napij się. Upij się.

Wdzięczność otwiera twoje serce, a otwieranie serca to wspaniały i łatwy sposób, by Bóg wszedł do twojego życia.

Wdzięczność otwiera drzwi do... mocy, mądrości, kreatywności wszechświata. Otwierasz drzwi przez wdzięczność.

Jeśli religia i życie zależą od książek lub istnienia jakiegokolwiek proroka, to niech zginą wszelka religia i książki! Religia jest w nas. Żadne książki ani nauczyciele nie mogą zrobić więcej, niż pomóc nam ją znaleźć, a nawet bez nich możemy znaleźć całą prawdę w sobie. Miej wdzięczność za książki i nauczycieli bez uzależnienia od nich; i czcij swojego Guru jako Boga, ale nie słuchaj go ślepo; kochaj go ile chcesz, ale myśl samodzielnie. Żadna ślepa wiara cię nie uratuje, wypracuj swoje własne zbawienie. Miej tylko jedno pojęcie Boga – że jest On wieczną pomocą.

Każda osoba komponuje muzykę swojego życia. Jeśli skrzywdzi drugiego człowieka, wprowadza niezgodę. Kiedy jego sfera zostaje zaburzona, on sam również jest zaburzony, a w melodii jego życia pojawia się dysharmonia. Jeśli potrafi wzbudzić w drugim człowieku radość lub wdzięczność, o tyle wzbogaca swoje życie; staje się o tyle bardziej żywy. Świadomie czy nie, jego myśli są pozytywnie wpływane przez radość lub wdzięczność drugiego, a jego siła i witalność rosną, a muzyka jego życia staje się bardziej harmonijna.

Jezus nie wymaga od nas wielkich czynów, lecz tylko oddanie i wdzięczność.

Dla mnie modlitwa to skok serca ku górze, spokojne spojrzenie w niebo, wołanie wdzięczności i miłości, które wypowiadam z głębi smutku, jak również z wysokości radości.

Lepiej zapalić jedną małą świecę wdzięczności, niż przeklinać ciemność.

Moja wdzięczność serca to pełnia mojego życia.

Kiedy zanurzasz się głęboko w teraźniejszości, wdzięczność pojawia się spontanicznie, nawet jeśli jest to tylko wdzięczność za oddychanie, wdzięczność za życie, które czujesz w swoim ciele. Wdzięczność jest obecna, kiedy dostrzegasz życie w teraźniejszym momencie.

Pewne sytuacje są niezwykle bolesne, a nasza inteligencja nie może pojąć, jak może to być błogosławieństwem od Pana. W takich chwilach możemy spróbować pokornie złożyć modlitwę: O Boże, proszę, daj mi siłę, by widzieć tę sytuację jako Twoje miłosierdzie, choć moja inteligencja nie potrafi tego zobaczyć. W ten sposób możemy dotknąć dotąd ukrytej łaski Pana i rozwinąć wdzięczność za wszystkie niewyobrażalne sytuacje, które Bóg aranżuje w naszym życiu.

Kultywuj nawyk bycia wdzięcznym za każdą dobrą rzecz, która cię spotyka, i dziękuj nieustannie. A ponieważ wszystko przyczyniło się do twojego postępu, powinieneś uwzględnić wszystko w swojej wdzięczności.

Zachowanie zdrowia ciała to wyraz wdzięczności wobec całego kosmosu — drzew, chmur, wszystkiego.

Kiedy wdzięczność twojego serca wychodzi na pierwszy plan, kiedy stajesz się całą wdzięcznością, ta wdzięczność jest jak przepływ, przepływ świadomości. Kiedy twoja świadomość płynie, poczuj, że ten przepływ wdzięczności jest jak rzeka, która podlewa korzeń drzewa i samo drzewo. To zawsze poprzez wdzięczność twoja rzeka świadomości będzie rosła i podlewała drzewo doskonałości wewnątrz ciebie.