Filozof zakochany jest w prawdzie, to znaczy, nie w zmieniającym się świecie wrażeń, który jest przedmiotem opinii, lecz w niezmiennej rzeczywistości, która jest przedmiotem wiedzy.

Ci, którzy wierzą, że... szczegółowe zasady mają swoje źródło w określonej przyczynie, są tak dalecy od prawdy, jak ci, którzy zakładają, że całe prawo jest bezużyteczne.

Jeśli przestanę głosić bezstronną prawdę z powodu strachu, że ludzie jej nie polubią, akceptuję drogę nie-wedyjską, odrzucając drogę wedyjską. Wtedy staję się ateistą i tracę wiarę w Najwyższą Osobową Istotę Boga, który jest personifikacją prawdy.

Najmniejsze początkowe odstępstwo od prawdy później pomnoży się tysiąckrotnie.

Pan powołał mnie drogą prostoty i pokory, a tę drogę prawdziwie mi pokazał dla mnie i tych, którzy uwierzą i będą mnie naśladować. I dlatego pragnę, abyście nie nazywali mi żadnej reguły, ani św. Augustyna, ani św. Benedykta, ani Bernardyna, ani żadnej drogi czy formy życia, lecz tę, którą mi miłosiernie pokazał i dał Pan.

To, co istnieje w prawdzie, to tylko Jaźń. Świat, indywidualna dusza i Bóg są tylko jej przejawami. Jak srebro w perle, te trzy pojawiają się jednocześnie i znikają jednocześnie. Jaźń to to, gdzie nie ma absolutnie żadnej myśli "ja". To nazywa się "Ciszą". Jaźń sama w sobie jest światem; Jaźń sama w sobie jest "ja"; Jaźń sama w sobie jest Bogiem; wszystko jest Śiwą, Jaźnią.

Łaska jest możliwa tylko u ucznia, który przeszedł długi okres dyscypliny, surowości i praktyk duchowych. Kiedy uczeń wykonał te praktyki i podążał za wskazówkami nauczyciela z pełną wiernością, prawdomównością i szczerością, wtedy najsubtelniejsza przeszkoda zostaje usunięta przez mistrza. Doświadczenie oświecenia pochodzi ze szczerego wysiłku zarówno mistrza, jak i ucznia. Kiedy wykonujesz swoje obowiązki umiejętnie i całym sercem, zbierasz owoce łaskawie. Łaska nadchodzi, gdy działanie kończy się. Shaktipata to łaska Boga przekazywana przez mistrza.

Mów z miłością, a stanie się prawdą.

Prawda ujawnia się poprzez usuwanie rzeczy, które stoją w jej świetle, sztuka podobna do rzeźby, w której artysta tworzy nie przez budowanie, ale przez usuwanie.

Przyjąć jakąś ideę prawdy bez jej doświadczania to jak obrazek ciasta na papierze, którego nie możesz zjeść.

Jeśli uważnie obserwujesz świadomość, sama ta świadomość staje się Guru, który ujawnia Prawdę.

Gdy zapytano Maharajiego, jak oczyścić serce, odpowiedział: Zawsze mów prawdę.

Poszukiwacz Boga jest prawdziwym wielbicielem wijdyi, niezmiennej prawdy; wszystko inne to awidya, względna wiedza.

Forma to skondensowana energia, energia to wyraz umysłu, umysł to zakryte lustro Wieczności, a Wieczność to Prawda, która zrzuciła maskę umysłu.

Wszystko, co ci się przydarza, jest manifestacją boskiego światła—twojego własnego światła, to ty sam się pojawiasz. Kogo obwiniać? Kogo chwalić? Chwalca i chwalony, obwiniający i obwiniony są jednym—i tym jednym jesteś ty. To jest ostateczna prawda... Ty jesteś prawdą.

Kiedy obwiniasz i krytykujesz innych, unikasz pewnej prawdy o sobie.

Sekretna perła prawdy była ukryta w rdzeniu twojego serca przez cały czas. Moje zaproszenie to zatrzymać wszelkie ruchy twojego umysłu w stronę prawdy, abyś mógł bezpośrednio odkryć ten klejnot, który żyje w tobie.

Miłość nie ma nic wspólnego z inną osobą. Miłość to Prawda. Miłość to Piękno. Miłość to Jaźń. Poznać siebie, poddać się prawdzie siebie, to poddać się miłości.

Nie ma źródła tego wszechświata—nie ma zaprzestania, stworzenia ani zniszczenia tego wszechświata. Nie ma nikogo w niewoli. Nie ma nikogo, kto jest poszukiwaczem duchowym, wykonującym duchowe praktyki. Nie ma nikogo, kto szuka wyzwolenia, a naprawdę nie ma nikogo, kto zostałby wyzwolony. To jest ostateczna prawda.

Narodzi się nowa ludzkość, pełniejsza w koncepcji i bogatsza w doświadczenie oraz osiągnięcia we wszystkich dziedzinach. Radość życia będzie należała do każdego człowieka, miłość będzie dominować w społeczeństwie ludzkim, prawda i cnota będą panować na świecie, pokój na ziemi będzie trwały, a wszyscy będą żyć w spełnieniu pełni życia w Świadomości Boga.

Dusze ludzi, w drodze do życia na Ziemi, przechodzą przez pokój pełen świateł; każda bierze świecę - często tylko iskierkę - by prowadziła ją w ciemnym kraju tego świata. Jednak niektóre dusze, dzięki rzadkiemu szczęściu, zatrzymują się na dłużej – mają czas, by chwycić garść świec, które splatają w pochodnię. To oni są nosicielami pochodni ludzkości – poeci, wieszczki i święci, którzy prowadzą i podnoszą ród z ciemności ku światłu. To oni są prawodawcami i zbawcami, niosącymi światło, wskazującymi drogę i mówiącymi prawdę, a bez nich ludzkość zagubiłaby się w ciemności.

Niemożliwe jest zrozumienie tego, co istnieje, za pomocą rozumowania lub intelektualnych debat. Prawda absolutna nie może być naukowo udowodniona, ponieważ nie może być obserwowana, weryfikowana ani demonstrowana za pomocą percepcji zmysłowych. (...) Dlatego naukowcy nie mogą dojść do żadnego obiektywnego wniosku na temat nieśmiertelności duszy i życia po śmierci, a w każdym przypadku nic nie mogłoby ich przekonać. (...) Świat obiektywny jest tylko połową wszechświata. To, co postrzegamy za pomocą naszych zmysłów, nie jest światem w całości. Druga połowa, która obejmuje umysł, myśli i emocje, nie może być wyjaśniona przez percepcję zmysłową obiektów zewnętrznych. (...) Dusza nie została stworzona. Jest z natury świadomością i jest doskonała. Po rozpadzie ciała fizycznego wszystko pozostaje uśpione. Dusza przetrwa.

Bogactwo chwili pojawia się, gdy jest zarówno pełna, jak i pusta w tym samym czasie. Prawda jest taka, że żyjemy jednocześnie w czasie i poza nim.