Moje serce potrzebuje tylko jednej rzeczy. Potrzebuje być prowadzone wzdłuż wiekowej ścieżki życia, rozkwitającej w samoświadomości.

Upiększajcie swoje języki, o ludu, prawdomównością, a swoje dusze ozdabiajcie klejnotem uczciwości. Strzeżcie się, o ludu, abyście nie postępowali zdradliwie wobec nikogo.

Niech czułość płynie z twoich oczu, jak słońce ciepło spogląda na ziemię.

Samoświadomość to twoja świadomość świata, którą doświadczasz przez pięć zmysłów (dźwięk, dotyk, wzrok, smak i węch). Zwracaj uwagę na swoje wrażenia zmysłowe i bądź świadomy tych pięciu sposobów, w jakie świat dociera do ciebie.

Duchowość wschodzi, gdy indywidualność zanika. Kiedy nasze ego staje się świadome czegoś wyższego od niego – indywidualnego Ducha lub Duszy; wtedy nastaje duchowość.

Byliśmy na Księżycu, zbadaliśmy głębiny oceanu i serce atomu, ale boimy się spojrzeć w siebie, ponieważ czujemy, że tam właśnie płyną wszystkie sprzeczności.

Dopóki osoba jest zaangażowana w wojnę, próbując bronić się lub atakować, jej działanie nie jest święte; jest to ziemskie, dualistyczne, sytuacja pola bitwy.

Wiek każdego człowieka zostanie uznany przed Nim w Niebie, a każdy człowiek zostanie nagrodzony za swoją chętną służbę i za swój czas.

Wszystko, czego szukasz, już jest w tobie. W hinduizmie nazywa się to Atmanem, w buddyzmie czystym Umysłem Buddy. Chrystus powiedział: "Królestwo niebieskie jest w tobie." Quakerzy nazywają to 'cichym głosem wewnętrznym'. To przestrzeń pełnej świadomości, która jest w harmonii z całym wszechświatem, a więc jest mądrością samą w sobie.

Prawda jest blisko, nie musisz jej szukać; a człowiek, który szuka prawdy, nigdy jej nie znajdzie. Prawda jest w tym, co jest – i to jest jej piękno. Ale w momencie, gdy ją poczujesz, w momencie, gdy zaczniesz jej szukać, zaczynasz walczyć; a człowiek, który walczy, nie może zrozumieć. Dlatego musimy być cisi, obserwujący, biernie świadomi.

Z samoświadomością stajesz się bardziej inteligentny. W świadomości uczysz się, w samoświadomości uczysz się o sobie. Oczywiście, możesz nauczyć się tylko tego, czym nie jesteś. Aby poznać, kim jesteś, musisz wyjść poza umysł. Świadomość to punkt, w którym umysł wychodzi poza siebie, w rzeczywistość. W świadomości nie szukasz tego, co cię zadowala, ale tego, co jest prawdziwe.

Nieumiejętność zaakceptowania mistycznego doświadczenia jest czymś więcej niż intelektualną niepełnosprawnością. Brak świadomości podstawowej jedności organizmu i środowiska to poważna i niebezpieczna halucynacja. W cywilizacji wyposażonej w ogromną moc technologiczną poczucie alienacji między człowiekiem a naturą prowadzi do wykorzystywania technologii w wrogim duchu – do "podboju".

Wyrzeczenie - niereagowanie - nierozbijanie - to ideały, które należy osiągnąć poprzez coraz mniej światowości, coraz mniej oporu, coraz mniej destruktywności. Trzymaj ideal w oku i dąż do niego. Nikt nie może żyć na tym świecie bez oporu, bez zniszczenia, bez pragnienia. Świat nie osiągnął jeszcze stanu, w którym ideał mógłby być zrealizowany w społeczeństwie.

Praktyki duchowe podjęte w młodym wieku mają głęboki i długotrwały wpływ. Ludzie mają ogromny potencjał, pod warunkiem, że nauczą się trenować siebie na wszystkich poziomach—fizycznym, umysłowym i duchowym. Nauczmy nasze dzieci, jak być świadomymi siebie na wszystkich poziomach. Z spokojnym i skoncentrowanym umysłem dzieci mogą doświadczyć prawdziwego pokoju i szczęścia.

Ale wciąż powinniśmy wracać do ciemności kokonu. Aby inspirować siebie do przodu, musimy spojrzeć wstecz, aby zobaczyć kontrast z miejscem, z którego pochodzimy. Widzisz, nie możemy odrzucić świata kokonu - bez którego moglibyśmy stworzyć nowy kokon. Kiedy widzimy cierpienie, które miało miejsce w starym kokonie, to inspiruje nas do dalszej podróży w naszej drodze wojownika. To podróż, która rozwija się w nas.

Czy wielkie nauki duchowe naprawdę nawołują do walki ze złem, ponieważ jesteśmy po stronie światła, po stronie pokoju? Czy mówią nam, żeby walczyć z tą drugą "niepożądaną" stroną, złą i czarną? To duże pytanie. Jeśli w świętych naukach jest mądrość, nie powinno być wojny. Dopóki człowiek jest zaangażowany w wojnę, próbując bronić lub atakować, jego działanie nie jest święte; jest przyziemne, dualistyczne, sytuacją na polu bitwy.

Chociaż życie wojownika jest poświęcone pomaganiu innym, zdaje sobie sprawę, że nigdy nie będzie w stanie w pełni podzielić się swoim doświadczeniem z innymi... Jednak coraz bardziej zakochuje się w świecie. To połączenie miłości i samotności pozwala wojownikowi nieustannie wyciągać rękę, aby pomagać innym. Rezygnując ze swojego prywatnego świata, wojownik odkrywa większy wszechświat i coraz pełniejsze, złamane serce. To nie jest coś, z czego należy się smucić; to powód do radości.

Silna determinacja, by prowadzić dochodzenie w ten sposób, rozwieje wszystkie wątpliwości. Zadając pytanie „Kim jestem?” i nieustannie medytując, osiągniesz jasność istnienia. Dopóki istnieją wāsany, będą one pojawiać się i zakrywać rzeczywistość, zaciemniając świadomość tego. Tak często, jak stajesz się ich świadomy, pytaj: „Do kogo one przychodzą?” Ta ciągła analiza ustali cię w twoim własnym Ja i nie będziesz miał żadnych dalszych problemów. Kiedy zrozumiesz, że wąż umysłu nigdy nie istniał, kiedy zrozumiesz, że lina rzeczywistości to wszystko, co istnieje, wątpliwości i lęki już cię nie niepokoją.

Nie jestem zbiorem ciała i myśli. Jestem świadomością, której pojawia się cały ten wszechświat … Teraz pojawia się subtelne pytanie, czym są te obiekty, które się nam ukazują? Czy są one odrębne, czy są zewnętrzne wobec świadomości, czy też w pewnym sensie wewnętrzne wobec świadomości? … Zarówno świat, jak i ciało są doświadczane w myślach, a myśli są doświadczane w świadomości. Kiedy podążamy tą drogą myślenia, to początkowa różnica, którą uczyniliśmy, aby docenić siebie jako istoty czystej świadomości, zaczynamy dostrzegać nie tylko świadomość, ale wszystko, czym świadomość się posługuje—cały zewnętrzny wszechświat, cały wewnętrzny wszechświat myśli i emocji—wszystko to również nie jest oddzielne od świadomości. To prawda, że świadomość jest odrębna od wszystkiego, co doświadcza i oświetla, ale to, co ona doświadcza i oświetla, w rzeczywistości nie jest oddzielne od świadomości, ponieważ mówienie, że coś istnieje poza świadomością, jest tylko abstrakcją.

Odwaga jest celem tchórzy.

Niech Pan zarządzi, aby twój syn stał się mężczyzną, a nigdy tchórzem!

Kiedy serce jest otwarte, łatwiej jest skierować umysł ku Bogu.

Prawdziwa komunikacja zależy od bycia prostolinijnym wobec siebie nawzajem... Ale najlepszy sposób komunikacji może polegać po prostu na siedzeniu bez mówienia czegokolwiek.