Jezus chciał powiedzieć, że każdy, kto jest przywiązany do życia doczesnego i tego ziemskiego ciała, straci je w śmierci. Ale ten, kto uwolni się od przywiązań do tego życia doczesnego i ciała, i zidentyfikuje się z trwałością lub świadomością Boga, którą reprezentował Jezus, nigdy nie umrze.

Poświęćcie cenne dni swojego życia na poprawę świata.

Wyciągając krzesło spod twojego umysłu i patrząc, jak upadasz na Boga, co jeszcze może zrobić Hafiz, co jest jakąkolwiek zabawą w tym świecie!

Świat jest twoim statkiem, a nie twoim domem.

W momencie, gdy zaczniesz cenić siebie, cały świat cię doceni.

Nie przyszliśmy na ten świat, aby stać się rzemieślnikami drewna czy kamienia, jesteśmy tylko sługami miłosierdzia Sri Caitanya Mahaprabhuwi.

Tak jak człowiekowi nakazane jest szanować i czcić swojego ojca, tak również jest zobowiązany szanować i czcić swojego nauczyciela, nawet w większym stopniu niż ojca; bo ojciec dał mu życie na tym świecie, podczas gdy nauczyciel poucza go w mądrości, zapewniając mu życie w świecie przyszłym.

Prawdziwa radość oznacza natychmiastowe rozszerzenie. Jeśli doświadczymy czystej radości, natychmiast nasze serce się rozszerza. Czujemy, że latamy w boskim niebie wolności. Cała długość i szerokość świata staje się nasza, nie po to, by nad nią panować, ale jako rozszerzenie naszej świadomości. Stajemy się rzeczywistością i ogromem.

Najbardziej nieszczęśliwy człowiek na świecie, który jest przeznaczony do Raju, zostanie zanurzony raz w Raju. Wtedy zapyta się go: "Synu Adama, czy kiedykolwiek doznałeś nieszczęścia? Czy kiedykolwiek doświadczyłeś trudności?" Powie: "Nie, na Boga, Panie! Nigdy nie doznałem nieszczęścia ani trudności."

Zrozumienie siebie pojawia się tylko w relacji, w obserwowaniu siebie w relacji do ludzi, idei i rzeczy; do drzew, ziemi i świata wokół ciebie i w tobie. Relacja jest lustrem, w którym ujawnia się ja. Bez samowiedzy nie ma podstaw do właściwego myślenia i działania.

Ból w życiu jest nieunikniony, ale cierpienie już nie. Ból to to, co świat robi z tobą, cierpienie to to, co robisz sobie sam [w zależności od tego, jak myślisz o "bólu", który otrzymujesz]. Ból jest nieunikniony, cierpienie jest opcjonalne. [Zawsze możesz być wdzięczny, że ból nie jest gorszy pod względem jakości, ilości, częstotliwości, czasu trwania itp.]

Każda epoka ma swoje własne problemy, a każda dusza swoje szczególne dążenie. Lekarstwo, którego świat potrzebuje w swoich dzisiejszych utrapieniach, nigdy nie może być takie samo jak to, które może być potrzebne w następnej epoce. Zajmuj się z troską potrzebami epoki, w której żyjesz, i skup się na jej pilnych wymaganiach.

Miłość czasami męczy się mówieniem słodko i chce rozerwać na strzępy wszystkie twoje błędne wyobrażenia o prawdzie, które powodują, że walczysz w sobie, kochany, i z innymi, sprawiając, że świat płacze w zbyt wielu pięknych dniach... Ukochany czasami chce nam zrobić wielką przysługę: Odwrócić nas do góry nogami i wytrząsnąć całą głupotę.

Pierwszym znakiem, że stajesz się religijny, jest to, że stajesz się radosny. Kiedy człowiek jest ponury, to może być niestrawność, ale to nie religia. Nędza jest spowodowana grzechem, a nie inną przyczyną. Co masz wspólnego z pochmurnymi twarzami? To okropne. Jeśli masz pochmurną twarz, nie wychodź tego dnia, zamknij się w swoim pokoju. Jakie masz prawo nieść tę chorobę na świat?

Eucharystia jest tajemnicą mojego dnia. Daje siłę i sens wszystkim moim działaniom w służbie Kościołowi i całemu światu. Pozwólcie Jezusowi w Najświętszym Sakramencie mówić do waszych serc. To On jest prawdziwą odpowiedzią na życie, której szukacie. On pozostaje tu z nami: jest Bogiem z nami. Szukajcie Go bez zmęczenia, przyjmujcie Go bez zastrzeżeń, kochajcie Go nieprzerwanie: dziś, jutro, na zawsze.

Świat jest wiecznie nieuchwytnym i wiecznie rozczarowującym mirażem tylko z punktu widzenia kogoś, kto stoi na uboczu — jakby był zupełnie czymś innym niż on sam — a potem stara się go uchwycić. Jednak możliwa jest trzecia odpowiedź. Nie wycofanie się, nie opieka na hipotezie przyszłej nagrody, ale pełna współpraca ze światem jako harmonijnym systemem zawartych konfliktów — oparta na uświadomieniu, że jedyne prawdziwe „ja” to cały nieskończony proces.

Jeżeli celem jest globalizacja bez marginalizacji, nie możemy już tolerować świata, w którym obok siebie żyją olbrzymio bogaci i nędznie biedni, ci, którzy nie mają nawet niezbędnych rzeczy, oraz ludzie, którzy bezmyślnie marnują to, czego inni tak desperacko potrzebują. Takie kraje stanowią afront dla godności ludzkiej osoby. Dodam, że etyka wymaga, aby systemy były dostosowane do potrzeb człowieka, a nie aby człowiek był poświęcony na rzecz systemu.

Mity, które leżą u podstaw naszej kultury i naszego wspólnego rozumu, nie nauczyły nas czuć się tożsami z wszechświatem, ale tylko jego częściami, tylko w nim, tylko konfrontując je - obcy... nie wiem, ile lat, ale w niedalekiej przyszłości stanie się to podstawowym zdrowym rozsądkiem, że nie jesteś jakąś obcą istotą, która stawia czoła zewnętrznemu światu, który nie jest tobą, ale prawie każda inteligentna osoba będzie miała poczucie, że jest częścią całego wszechświata.

Stan medytacyjny to najwyższy stan istnienia. Dopóki istnieje pragnienie, prawdziwe szczęście nie może nadejść. Tylko kontemplacyjne, świadkowe badanie przedmiotów przynosi nam prawdziwą radość i szczęście. Zwierzę znajduje szczęście w zmysłach, człowiek w swoim intelekcie, a bóg w duchowej kontemplacji. Tylko dusza, która osiągnęła ten stan kontemplacji, widzi świat jako naprawdę piękny. Dla tego, kto niczego nie pragnie i nie miesza się z rzeczami, różnorodne zmiany natury są jednym pięknym i wzniosłym widokiem.

Rzuciłeś na siebie świat swojej wyobraźni, oparty na wspomnieniach, pragnieniach i lękach, i uwięziłeś się w nim. Przerwij czar i bądź wolny.

Świat rzeczywiście jest mieszanką prawdy i fikcji. Porzuć fikcję, a weź prawdę.

Sztuka współczesna jest dziecinna - pamiętaj, dziecinna, a nie dziecięca; nie niewinna, ale głupia, szalona, patologiczna. Musimy pozbyć się tego trendu. Musimy stworzyć nowy rodzaj sztuki, nowy rodzaj kreatywności. Musimy ponownie wprowadzić do świata to, co Gurdżijew nazywa sztuką obiektywną.

Może się zdarzyć, że będę chciał wyjść ze swojego ciała – porzucić je jak nieużywaną szatę. Ale nie przestanę pracować! Będę inspirował ludzi wszędzie, aż świat dowie się, że jest jednym z Bogiem.