Het nog eenvoudiger gezegd: de wens naar veiligheid en het gevoel van onzekerheid zijn hetzelfde. Je adem inhouden is je adem verliezen. Een samenleving die gebaseerd is op de zoektocht naar veiligheid is niets anders dan een ademhalingswedstrijd waarin iedereen zo strak als een trommel en zo paars als een biet is.

In de bekende geschiedenis heeft niemand zo'n capaciteit gehad om het universum te veranderen als de mensen van de Verenigde Staten van Amerika. En niemand is het zo agressief gaan doen.

Het punt, dat nauwelijks te vaak herhaald kan worden, is dat differentiatie geen scheiding is. Het hoofd en de voeten zijn verschillend, maar niet gescheiden, en hoewel de mens niet op dezelfde fysieke manier verbonden is met het universum zoals een tak met een boom of voeten met het hoofd, is hij toch verbonden – en door fysieke relaties van fascinerende complexiteit.

Wat is in vredesnaam het nut van overleven, doorgaan met leven, als het een last is? Maar zie je, dat is wat mensen doen.

Wanneer we dansen, is de reis zelf het punt, net zoals wanneer we muziek spelen, het spelen zelf het punt is.

De vraag "Wat moeten we er aan doen?" wordt alleen gesteld door degenen die het probleem niet begrijpen. Als een probleem überhaupt opgelost kan worden, is het begrijpen ervan en weten wat ermee te doen hetzelfde. Aan de andere kant is iets doen aan een probleem dat je niet begrijpt, zoals proberen de duisternis weg te duwen met je handen. Wanneer licht komt, verdwijnt de duisternis meteen.

Ik zou willen suggereren dat we vandaag de dag evenveel weten over de menselijke geest als we in 1300 wisten over de melkweg.

Geloof is, bovenal, openheid; een daad van vertrouwen in het onbekende.

Wat we moeten ontdekken is dat er geen veiligheid is, dat zoeken pijnlijk is, en dat wanneer we denken dat we het hebben gevonden, we het niet leuk vinden.

Waar gaat mijn vuist naartoe als ik mijn hand opendoe? Waar gaat mijn schoot naartoe als ik opsta?

Het verbaast me dat congresleden een wetsvoorstel kunnen aannemen dat zware straffen oplegt aan iedereen die de Amerikaanse vlag verbrandt, terwijl zij verantwoordelijk zijn voor het verbranden van datgene waarvoor de vlag staat: de Verenigde Staten als territorium, als volk en als biologische manifestatie. Dit is een voorbeeld van onze eeuwige verwarring van symbolen met realiteiten.

Zen... verwart spiritualiteit niet met nadenken over God terwijl men aardappels schilt. Zen-spiritualiteit is gewoon aardappels schillen.

Het hele punt van Zen is het opschorten van de regels die we op dingen hebben opgelegd en de wereld te zien zoals hij is.

De waarheid wordt onthuld door dingen te verwijderen die in haar licht staan, een kunst die niet veel verschilt van beeldhouwkunst, waarbij de kunstenaar niet door op te bouwen, maar door weg te hakken creëert.

Hoe meer we proberen te leven in de wereld van woorden, hoe meer we ons geïsoleerd en alleen voelen, hoe meer alle vreugde en levendigheid van dingen wordt ingewisseld voor louter zekerheid en veiligheid. Aan de andere kant, hoe meer we gedwongen worden toe te geven dat we eigenlijk in de echte wereld leven, hoe meer we ons onwetend, onzeker en onzeker voelen over alles.

Steeds vaker ontwikkelen we allerlei systemen om de realiteit te verifiëren door deze te echoën.

Alles wat je voor je ziet, is hoe je je voelt in je hoofd.

Stel je een multidimensionaal spinnenweb voor in de vroege ochtend bedekt met dauwdruppels. En elke dauwdruppel bevat de reflectie van alle andere dauwdruppels. En in elke reflecterende dauwdruppel, de reflecties van alle andere dauwdruppels in die reflectie. En zo tot in het oneindige. Dit is de boeddhistische opvatting van het universum in een beeld.

De prijs van intelligentie zoals wij die nu kennen is chronische angst, angst die, vreemd genoeg, lijkt te toenemen naarmate het menselijke leven wordt onderworpen aan intelligente organisatie.

Meditatie is de manier waarop we onze fundamentele onlosmakelijkheid van het hele universum beginnen te voelen, en wat dat vereist, is dat we onze mond houden.

Het probleem is het overwinnen van het diepgewortelde ongeloof in de kracht van de overwinnende natuur door liefde, op de zachte (ju) manier (do) van draaien met de slip, van onszelf beheersen door samen te werken met onszelf.

Ik had laatst een gesprek met een Zenmeester en hij zei: "Jij zult mijn leerling zijn." Ik keek naar hem en zei: "Wie was de leraar van Boeddha?" Hij keek me even op een zeer vreemde manier aan en barstte toen in lachen uit en gaf me een stukje klaver.

We krijgen zoveel plezier uit het vooruitkijken naar plezier en het haasten om het te ontmoeten, dat we niet genoeg kunnen vertragen om ervan te genieten wanneer het komt.