Pijn is de geest. Het is de geest. Het zijn de gedachten van de geest.

Er komt een moment waarop "de ander" niet langer de ander is.

Sta open voor alle leraren en alle leringen, en luister met je hart.

We zijn gefascineerd door de woorden - maar waar we elkaar ontmoeten is in de stilte erachter.

De getuige is altijd in het hier en nu en leeft in elk moment van het leven. Getuige zijn is luisteren met een stil hart, met een wachtende, open ziel, zonder vastklampen, zonder meningen.

In India, wanneer we elkaar ontmoeten en afscheid nemen, zeggen we vaak "Namaste", wat betekent: Ik eer de plaats in jou waar het hele universum woont; Ik eer de plaats in jou waar het hele universum woont; Ik eer de plaats in jou van liefde, licht, waarheid, vrede. Ik eer de plaats in jou waar, als jij in die plaats in jou bent en ik in die plaats in mij, er slechts één van ons is... "Namaste."

Gedachten stromen voorbij als een rivier; bewustzijn is gewoon.

Als een individu verandert, verandert het systeem.

Nu is nu. Ga je hier zijn of niet?

Het universum bestaat uit ervaringen die zijn ontworpen om je gehechtheid, je vastklampen aan plezier, pijn, angst, aan alles, te verbranden. En zolang er een plaats is waar je kwetsbaar bent, zal het universum een manier vinden om je ermee te confronteren.

Elk van ons vindt zijn unieke voertuig om met anderen zijn stukje wijsheid te delen.

Pas pas que ik tijd doorbracht met Timothy Leary, Aldous Huxley en Alan Watts, begon ik na te denken over zaken als de evolutie van het bewustzijn.

Wijsheid is een van de weinige dingen in het menselijk leven die niet afnemen met de leeftijd.

Ik denk dat het duisternis is voor de dageraad, omdat de volgende evolutie een evolutie van bewustzijn zal zijn in plaats van een revolutie in communicatie.

Veel van ons zijn gevangen in afzondering en zoeken liefde daar buiten, daar buiten. Maar als we naar binnen gaan, zal daar de liefde zijn. Het universum is een voorbeeld van liefde. Zoals een boom. Zoals de oceaan. Zoals mijn lichaam. Zoals mijn rolstoel. Ik zie de liefde.

Informatie zijn slechts stukjes gegevens. Kennis is ze samenvoegen. Wijsheid is ze te transcenderen.

Het intellect is een mooie dienaar, maar een vreselijke meester. Het intellect is het krachtinstrument van onze scheiding. Het intuïtieve, medelevende hart is de poort naar onze eenheid.

Als je echt vrede in de wereld wilt brengen, identificeer je dan met die plaats in jou waar jij Vrede bent.

Zo vaak per dag ondersteunen we elkaar informeel, zonder ooit 'helper' of 'geholpen' te worden. Misschien zoeken we een kledingstuk voor een partner, snijden we brood voor een van de kinderen, verzamelen we de post voor de persoon aan het volgende bureau, houden we de jas vast voor iemand in een restaurant.

De humor is dat, uiteindelijk, wanneer je de kracht hebt om de berg te verplaatsen, jij de persoon bent die hem daar heeft geplaatst, dus blijft de berg daar.

Ik hou van wandelen in het zwembad. Dat is niet wat me spiritueel maakt. Maar levend.

Uiteindelijk kom je op een punt waar je bijna alles weet. Je bent erg wijs. Je bent heel puur... behalve dat je misschien in de laatste val bent gelopen... de wens om alles te weten en nog steeds jijzelf te zijn, "de wetende." Dit is een onmogelijkheid. Want alle eindige kennis komt niet bij het oneindige. Om de laatste stap te zetten, moet de "wetende" verdwijnen. Dat wil zeggen, je kunt alles ZIJN, maar je kunt niet alles weten. Het doel is niet-dualistisch – zolang er een "wetende" en een "gekende" is, ben je in dualisme.

Er is veel meer in elk gegeven moment dan we meestal waarnemen, en wijzelf zijn veel meer dan we meestal waarnemen. Als je dat weet, kan een deel van jou buiten het drama van je leven staan.