Je ziet dat wie je bent niet beweegt in de tijd. Tijd beschrijft de incarnaties, de veranderingen in verpakking.

Laat je identificatie met de illusie van afzondering los.

De dans gaat van beseffen dat je gescheiden bent (wat het ontwaken is) naar proberen je weg terug te vinden in de totaliteit waarvan je niet alleen een deel bent, maar die je bent.

In het begin denk je dat je sadhana een beperkt deel van je leven is. Na verloop van tijd besef je dat alles wat je doet deel uitmaakt van je sadhana.

We zijn verloren geraakt in ons Ego en vergeten dat het enige motief van onze Ziel is om samen te smelten met de Geliefde.

Samen met geloof komt de vereiste voor vasthoudend doorzettingsvermogen. In het begin kan meditatie je milde hoogtes brengen of wat verlichting van het lijden. Maar er kan een moment komen - net zoals bij de ontwikkeling van elke vaardigheid - wanneer er een plateau is. Je kunt je vervelen, ontmoedigd raken of zelfs negatief en cynisch worden. Dit is wanneer je niet alleen geloof nodig hebt, maar volharding.

Counseling heeft te maken met intuïtie, met werken aan zichzelf, met de stilte van de geest en de openheid van het hart.

Zet je melodrama om in een rustig drama.

De wereld is perfect zoals hij is, inclusief mijn verlangen om het te veranderen.

We worden getraind door onze incarnaties - we worden getraind om liefde te zoeken, we worden getraind om licht te zoeken, we worden getraind om de genade in lijden te zien.

Als je naar het leven van veel mensen kijkt, zie je dat hun lijden op een bepaalde manier bevredigend is, omdat ze zich er comfortabel in voelen. Ze maken van hun leven een hel, maar wel een vertrouwde hel.

We lopen gewoon elkaar naar huis.

Religies worden opgericht door wat mystici zeggen wanneer ze terugkomen; maar wat mystici zeggen, is niet hetzelfde als wat hen is overkomen.

Verleng het verleden niet, nodig de toekomst niet uit, verander je aangeboren waakzaamheid niet, vrees de schijn niet. Er is niets meer dan dit.

Dus werk je aan jezelf als een gave voor andere mensen. Daarna gebruik je elke situatie die je hebt met andere mensen als een middel om aan jezelf te werken door te zien waar je vastloopt – waar je duwt, waar je grijpt, waar je oordeelt, waar je al die dingen doet.

We zitten onder de boom van onze denkende geesten, en vragen ons af waarom we geen zonlicht krijgen!

Zorgen is een reflex. Iemand glijdt uit, je arm gaat uit. Een auto zit in de greppel, je voegt je bij anderen en duwt... Je leeft, je helpt.

Het belangrijkste aspect van liefde is niet in geven of ontvangen: het is in het zijn. Wanneer ik liefde van anderen nodig heb, of liefde aan anderen moet geven, zit ik vast in een onstabiele situatie. In liefde zijn, in plaats van liefde te geven of te ontvangen, is het enige wat stabiliteit biedt. In liefde zijn betekent de Geliefde om mij heen zien.

De donkere nacht van de ziel is wanneer je de smaak van het leven hebt verloren maar de volle omvang van de goddelijkheid nog niet hebt bereikt. Zo moeten we die donkere tijd doorstaan, de periode van transformatie waarin het vertrouwde is weggenomen en de nieuwe rijkdom nog niet van ons is.

En dan de getuige, als je naar beneden gaat naar de getuige, heeft het het spirituele wezen. Daar beneden, in je ziel, krijg je veel meer liefde dan je ooit daar buiten hebt gekregen.

Wanneer je terugkijkt op je eigen leven, zie je... het lijden dat je hebt doorgemaakt, elke keer zou je het hebben vermeden als je had gekund. En toch, wanneer je nu kijkt naar de diepte van je karakter, is een deel daarvan niet het resultaat van die ervaringen? Waren die ervaringen niet een deel van wat de diepte van je innerlijke wezen heeft gevormd?