In rusten in Bewustzijn transformeren we alle 'dingen' in ons leven.

Kijk hoe je geest oordeelt. Oordeel komt gedeeltelijk uit je eigen angst. Je oordeelt andere mensen omdat je niet comfortabel bent in je eigen wezen. Door te oordelen, ontdek je waar je staat ten opzichte van andere mensen. De oordelende geest is zeer verdeeld. Het scheidt. Scheiding sluit je hart. Als je je hart voor iemand sluit, verleng je zowel jouw lijden als het hunne. Het verschuiven van oordeel betekent leren om je situatie en hun situatie met een open hart te waarderen in plaats van te oordelen. Dan kun je jezelf en anderen gewoon laten zijn, zonder scheiding.

Geef alles op en je kunt alles hebben.

Behandel iedereen die je ontmoet als God in drag.

Ik geloof eigenlijk niet in iets van wat ik zeg. Want de aard van mijn werk gaat over de ruimtes tussen de woorden, eerder dan de woorden zelf.

Vanuit een hindoeïstisch perspectief ben je geboren als datgene waarmee je om moet gaan, en als je het gewoon probeert weg te duwen, wat het ook is, heeft het je.

Naarmate de rijken en de armen steeds verder uit elkaar groeien, leidt destabilisatie uiteindelijk tot revolutie, niet tot evolutie. Als we het spel evolutie vs. revolutie spelen, zitten we dichter bij revolutie dan bij evolutie in mijn concept.

De kosmische humor is dat als je verlangt bergen te verplaatsen en jezelf blijft zuiveren, je uiteindelijk op de plek zult komen waar je bergen kunt verplaatsen. Maar om op deze machtspostitie te komen, zul je moeten opgeven de persoon te zijn die bergen wilde verplaatsen, zodat je de persoon kunt worden die de berg daar in de eerste plaats heeft gezet. De humor is dat wanneer je uiteindelijk de kracht hebt om de berg te verplaatsen, jij de persoon bent die hem daar heeft gezet - dus blijft de berg daar.

In de meeste van onze menselijke relaties besteden we veel van onze tijd aan het geruststellen van elkaar dat onze kostuums van identiteit goed zitten.

We winnen interne vrijheid door externe acties.

Creativiteit ontspringt aan de wens om de volheid te zijn van wie je bent.

Het meest verfijnde paradox: zodra je alles opgeeft, kun je alles hebben.

Als je denkt dat je vrij bent, is er geen ontsnapping mogelijk.

Er is een groter kader voor het schilderij dan het kader dat de gebeurtenissen van ons leven begrenst.

Lijden laat ons zien waar onze gehechtheden zijn - en dat helpt ons om vrij te worden.

Ik moet de zielen van mensen liefhebben. Omdat ik niet elke incarnatie kan liefhebben. Om hun zielen lief te hebben, moet ik me identificeren met mijn eigen ziel.

Ik denk niet te veel na over de toekomst. Niet omdat ik mijn hoofd in het zand steek, maar omdat ik heb ontdekt dat, wat de toekomst ook zou brengen, het enige wat ik moest doen was mijn geest tot rust brengen, mijn hart openen en doen wat ik kon om het lijden te beëindigen.

Ik heb geen angst en urgentiegevoel in mezelf over de staat van de wereld en alles dat instort.

Mijn guru zit in mijn verbeelding overal. Overal.

In de diepte van de ziel is de atman, de oversoul. En die oversoul is echt liefde en compassie, vrede, vreugde en wijsheid.

Dit is het padloze pad - terugkeren naar waar je oorspronkelijk was voordat je verdwaald was. De diepste waarheid in jou is waar de reis naartoe leidt - het afwerpen, zoals het afpellen van lagen van een ui, totdat je bij je essentie komt. De sleutel tot de spirituele reis is niet het verwerven van iets buiten jezelf. Het è om de sluiers af te werpen en terug te keren naar de diepste waarheid van je wezen.

De persoon die zegt: "Ik ben verlicht" is waarschijnlijk niet.

Religies zijn instellingen die je de berg opduwen en dan hebben ze hun fantasieën over de geest. Ik bedoel, ze proberen God te maken zoals de menselijke psyche, en dat is verkeerd. Het is een projectie van de geest, en je kunt het gebruiken om een begin te maken, maar daarna moet je het achter je laten.