Er zijn altaren, maar hier is het grootste van altaren, het levende, bewuste menselijke lichaam, en aanbidden op dit altaar is veel hoger dan het aanbidden van dode symbolen.

De belangrijkste kwestie van deze tijd is of de toekomstige vooruitgang van de mensheid zal worden bepaald door de moderne economische en materialistische geest van het Westen of door een nobelere pragmatisme geleid, verheven en verlicht door spirituele cultuur en kennis.

Pas wanneer het individu goed is, zal de samenleving vooruitgang boeken. Wanneer de samenleving en de natie gebaseerd zijn op de naleving van menselijke waarden.

Wanneer het menselijke lichaam zelf van vlees is gemaakt, waar is dan de behoefte om het vlees van vogels en dieren te consumeren? Je zou alleen heilig voedsel moeten eten. Pas dan zul je heilige gevoelens hebben.

Hoe vaak hebben we mensen van straat gehaald die als dieren leefden en verlangden te sterven als engelen!

Onze planeet is gezegend met enorme natuurlijke schatten. Als we deze wijs gebruiken, te beginnen met de eliminatie van militarisme en oorlog, zal elke mens in staat zijn een gezond en welvarend leven te leiden.

In wezen is een mens een sociaal dier. Dus als je een kort moment van geluk voor mensen creëert, krijg je diepe voldoening.

Menselijke concepten, hoe groot ze ook lijken, hebben beperkingen.

Oprechtheid is een zielskwaliteit die God aan elk mens gegeven heeft, maar niet iedereen uit het.

De criteria voor succes: je bent vrij, je leeft in het huidige moment, je bent nuttig voor de mensen om je heen en je voelt liefde voor de hele mensheid.

Wijsheid is een van de weinige dingen in het menselijk leven die niet afnemen met de leeftijd.

De kracht van herinneringen en verwachtingen is zo groot dat voor de meeste mensen het verleden en de toekomst niet minder echt zijn, maar zelfs echter dan het heden.

Elke mens zou het idee moeten hebben om voor het milieu, de natuur, het water te zorgen. Het gebruik van te veel of het verspillen van water zou een soort gevoel of bezorgdheid moeten oproepen. Een soort verantwoordelijkheid en daarmee een gevoel van discipline.

Er is geen groter wonder dan onze bewuste inspanningen om goede mensen te worden.

Hoe meer men de harmonie van muziek bestudeert, en daarna de menselijke natuur, hoe mensen het eens zijn en hoe ze het niet eens zijn, hoe er aantrekkingskracht en afstoting is, hoe meer men zal zien dat het allemaal muziek is.

De menselijke ziel is op zijn reis van de wet naar de liefde, van discipline naar bevrijding, van het morele vlak naar het spirituele.

De mensheid beweegt zich in een cirkel. De vooruitgang in mechanische dingen van de afgelopen honderd jaar is geboekt ten koste van het verlies van vele andere dingen die misschien veel belangrijker voor haar waren.

... laten we ons verenigen, niet ondanks onze verschillen, maar door ze. Want verschillen kunnen nooit worden weggevaagd, en het leven zou veel armer zijn zonder ze. Laat alle menselijke rassen hun eigen persoonlijkheden behouden, en toch samenkomen, niet in een dode uniformiteit, maar in een levende eenheid.

Rustig plezier is het hoogste goed van de mens.

Weet dat er voor de menselijke geest bepaalde objecten van waarneming zijn die binnen de reikwijdte van zijn natuur en capaciteit vallen; aan de andere kant zijn er, onder de dingen die daadwerkelijk bestaan, bepaalde objecten die de geest op geen enkele manier kan begrijpen: de poorten van waarneming zijn voor hem gesloten.

De zieners van het oude India hadden, in hun experimenten en inspanningen voor spirituele training en de verovering van het lichaam, een ontdekking volmaakt die in zijn belang voor de toekomst van menselijke kennis de voorspellingen van Newton en Galileo overtreft, zelfs de ontdekking van de inductieve en experimentele methode in de wetenschap was niet belangrijker.

Het is ook in de wanhoop om iets productiefs bij te dragen aan de hoog georganiseerde chaos van ons politico-economische systeem, dat veel mensen gewoon hun politieke en sociale verplichtingen opgeven. Ze laten de samenleving gewoon overnemen door een organisatiepatroon dat zich net zo zelfvermeerderend is als een onkruid, en waarvan de doelen en waarden noch menselijk noch instinctief zijn, maar mechanisch.

Zou het niet geweldig zijn als je ze van al het lijden zou kunnen besparen? Nee, dat zou het niet zijn. Ze zouden zich niet als mensen ontwikkelen en oppervlakkig blijven, geïdentificeerd met de externe vorm van dingen. Lijden drijft je dieper. Het paradox is dat lijden wordt veroorzaakt door identificatie met vorm en de identificatie met vorm erodeert. Veel van dit wordt veroorzaakt door het ego, hoewel uiteindelijk lijden het ego vernietigt, maar pas wanneer je bewust lijdt.