Ik volgde gewoon de instructie van (mijn leraar), die was om de geest te concentreren op puur zijn "Ik ben", en daarin te blijven. Ik zat urenlang, met niets anders dan "Ik ben" in mijn geest, en al snel werden vrede, vreugde en een diepe allesomvattende liefde mijn normale staat. In het verdween alles – ikzelf, mijn Guru, het leven dat ik leefde, de wereld om me heen. Alleen vrede bleef over en ondoorgrondelijke stilte.

We moeten zelf de eerste stap zetten in plaats van te verwachten dat deze uit de fenomenale wereld of van andere mensen komt. Als we thuis mediteren en toevallig midden in een drukke straat wonen, kunnen we het verkeer niet stilleggen alleen omdat we rust willen. Maar we kunnen onszelf stilzetten, we kunnen het lawaai accepteren. Het lawaai bevat ook stilte. We moeten ons erin begeven en niets van buiten verwachten, net zoals Boeddha deed. En we moeten elke situatie accepteren die zich voordoet.

Swami kan je geen gemoedsrust geven; je moet er zelf voor werken. Stop eerst met vragen en vraag: 'Wie ben ik?'. Dit is mijn lichaam, mijn geest, mijn intelligentie. Maar wie is deze 'Mijn'? Wie claimt het eigendom van datgene wat als 'mijn' wordt verklaard? 'Mijn' duidt op eigendom. Dit 'Mijn' is het leven. Zolang het leven in het lichaam is, is er een verbinding tussen de 'mijn' en het intellect - 'mijn' lichaam, 'mijn' huis, 'mijn' land. Maar op het moment dat je het leven uit het lichaam verwijdert, is er geen 'mijn' of gevoel van bezit meer. Het leven is God.

Iedereen kan enige geweldloosheid beoefenen, zelfs soldaten. Sommige legergeneralen, bijvoorbeeld, voeren hun operaties uit op manieren die het doden van onschuldige mensen vermijden; dit is een soort geweldloosheid. Om soldaten in de richting van geweldloosheid te helpen, moeten we contact met hen hebben. Als we de realiteit in twee kampen verdelen - het gewelddadige en het geweldloze - en in één kamp staan terwijl we het andere aanvallen, zal de wereld nooit vrede hebben. We zullen altijd degenen beschuldigen en veroordelen die we verantwoordelijk achten voor oorlogen en sociale onrechtvaardigheid, zonder de mate van geweld in onszelf te herkennen. We moeten aan onszelf werken en ook met degenen die we veroordelen als we een echte impact willen hebben.

Rust in die vredige, koele, kalme, serene diepte van jouw Zijn. Je weet, dit is iets immens waardevols en kostbaars.

Ontdoe jezelf van alles wat je geest rusteloos maakt. Renounceer alles wat zijn vrede verstoort. Als je vrede wilt, verdien het. Door slaaf te zijn van je verlangens en angsten, verstoor je de vrede.

Als de verlangens één voor één worden afgesneden, dan is er vrede. Wanneer de verlangens één voor één verdwijnen, is er de dood-geest. Dan is er vrede van geest.

Als ontwikkeling de nieuwe naam voor vrede is, zijn oorlog en oorlogvoorbereidingen de grootste vijand van de gezonde ontwikkeling van de volkeren. Als we het gemeenschappelijke welzijn van de gehele mensheid als onze norm nemen, in plaats van individuele hebzucht, zou vrede mogelijk zijn.

Waar onwetendheid onze meester is, is er geen mogelijkheid tot echte vrede.

Door middel van sadhana (spirituele discipline) zal men vrede bereiken.

We lachen om de inspanningen van het muskusdeer om de bron van de geur te vinden die uit zichzelf komt en wanhoop over onze inspanningen om de vrede te vinden die onze essentie is.

Het is beter in vrede te leven dan in bitterheid en strijd.

Om altijd je vrede te bewaren, laat al egoïsme los.

Zolang we ons alleen identificeren als een product van dit materiële bestaan, kan er geen echte vrede zijn.

Ik noem mezelf een Vredige Krijger... omdat de gevechten die we voeren van binnen zijn.

Contemplatie is niets anders dan een geheime, vredige en liefdevolle infusie van God, die, indien toegelaten, de ziel in brand zal steken met de Geest van liefde.

Er kan niet worden vergeten wat de grote mogelijkheden van de massamedia zijn in het bevorderen van dialoog, door voertuigen te worden voor wederzijds begrip, solidariteit en vrede. Ze worden een krachtige bron voor het goede als ze worden gebruikt om begrip tussen volkeren te bevorderen, een destructief 'wapen' als ze worden gebruikt om onrecht en conflicten te bevorderen.

Een man van God is als de oceaan – onbewogen door de rivieren die erin stromen. De volledigheid van vrede die hij innerlijk ervaart is zo groot dat de problemen van de wereld waarmee hij moet omgaan en het lijden dat hij moet ondergaan in vergelijking onbelangrijk worden. Maar als je geen God hebt, is dat lijden het alles van je leven.

Het medeleven dat we normaal voelen is bevooroordeeld en gemengd met gehechtheid. Echte compassie stroomt naar alle levende wezens, in het bijzonder naar je vijanden. Als ik probeer medeleven voor mijn vijand te ontwikkelen, zal het hem misschien niet direct ten goede komen, hij zal er misschien niet eens van op de hoogte zijn. Maar het zal mij onmiddellijk ten goede komen door mijn geest te kalmeren. Aan de andere kant, als ik blijf denken aan hoe verschrikkelijk alles is, verlies ik onmiddellijk mijn innerlijke rust.

Wanneer we mediteren, wat we eigenlijk doen, is in een lege, kalme, stille en rustige geest komen. We gaan diep naar binnen en benaderen onze ware existentie, die onze ziel is. Wanneer we in de ziel leven, voelen we dat we eigenlijk spontaan mediteren. Op het oppervlak van de zee zijn er talloze golven, maar de zee wordt daaronder niet beïnvloed. In de diepste diepten, op de bodem van de zee, heerst volledige rust. Dus wanneer je begint te mediteren, probeer dan eerst je eigen innerlijke bestaan te voelen. Dat is het bodem van de zee: kalm en stil. Voel dat je hele wezen doordrenkt is van vrede en rust.

Je kunt alleen blijvende vrede hebben op basis van gerechtigheid.

Laten we geweld niet accepteren als de weg naar vrede. Laten we beginnen met het respecteren van echte vrijheid: de resulterende vrede zal in staat zijn om de verwachtingen van de wereld te vervullen, want het zal een vrede zijn die is gebouwd op gerechtigheid, een vrede die is gebaseerd op de onvergelijkbare waardigheid van het vrije menselijke wezen.

Onze meest waardevolle leraren zijn onze vijanden. Terwijl onze vrienden ons op vele manieren kunnen helpen, kunnen alleen onze vijanden ons de uitdaging bieden die we nodig hebben om tolerantie, geduld en compassie te ontwikkelen—drie deugden die essentieel zijn voor het opbouwen van karakter, het ontwikkelen van gemoedsrust en het brengen van echt geluk.