Zoals de wolken door de wind worden weggeblazen, zal de dorst naar materiële genoegens worden weggejaagd door het uitspreken van de naam van de Heer.

Tussen de oevers van plezier en pijn stroomt de rivier van het leven. Als je veel tijd doorbrengt op een van de oevers, mis je het leven.

Wat ook komt, is door de wil van God, of het nu plezier of pijn is, heb geduld en accepteer het als de wil van de Heer.

Liefde is niet selectief, verlangen is selectief. In liefde zijn er geen vreemden. Wanneer het centrum van egoïsme niet langer bestaat, verdwijnen alle verlangens naar plezier en angst voor pijn; men is niet langer geïnteresseerd in gelukkig zijn; voorbij geluk is pure intensiteit, onuitputtelijke energie, de extase van geven uit een eeuwige bron.

Wie met dwazen omgaat, lijdt veel. Het gezelschap van dwazen, zoals dat van een vijand, is altijd pijnlijk. Het gezelschap van wijzen is een genot, zoals een ontmoeting met familie.

Het leven is de coexistentie van alle tegengestelde waarden. Vreugde en verdriet, plezier en pijn, omhoog en omlaag, warm en koud, hier en daar, licht en duisternis, geboorte en dood. Alle ervaring is door contrast, en het ene zou betekenisloos zijn zonder het andere.

De wereld en zijn geneugten zijn tijdelijk. Met dit in gedachten, ga door met je sadhana.

De Heer heeft verschillende namen afhankelijk van Zijn verschillende activiteiten. Bijvoorbeeld, Zijn naam is Madhusudana omdat Hij de demon Madhu heeft gedood; Zijn naam is Govinda omdat Hij plezier geeft aan de koeien en aan de zintuigen.

Dingen kunnen het geest en de zintuigen plezier geven, maar alleen liefde kan het hart plezier geven. En uiteindelijk is dat waar we naar op zoek zijn.

Het plezier van de minnaar ligt in het plezier van de geliefde. De minnaar is tevreden wanneer de geliefde gevoed wordt. De minnaar is ijdel wanneer de geliefde versierd wordt.

Voor het plezier van de Heer roepen Zijn toegewijden Hem aan met Zijn Heilige Naam om Hem te dienen, niet om hun eigen verlangens te vervullen.

De natuur is noch prettig noch pijnlijk. Het is pure intelligentie en schoonheid. Pijn en plezier zitten in de geest.

Paravastha is de staat van het ware "Ik". Voorbij alle plezier en pijn, is het de staat van hoogste gelukzaligheid.

Het is heel aangenaam om een jeukende ringworm te krabben, maar het gevoel dat daarna volgt is heel pijnlijk en ondraaglijk. Op dezelfde manier zijn de geneugten van deze wereld in het begin erg aantrekkelijk, maar de gevolgen ervan zijn vreselijk om te overdenken en moeilijk te verdragen.

Wat een geweldig iets is begrip! Het is onbetaalbaar. Geen man kan zijn naaste meer plezier geven dan door hem te begrijpen.

We beginnen elke handeling van keuze en vermijden vanuit plezier, en het is naar plezier dat we terugkeren, waarbij we onze ervaring van plezier gebruiken als criterium voor alles wat goed is.

Kinderen (de onwetenden) streven externe genoegens na; (zo) vallen ze in de wijdverspreide val van de dood. Maar de wijze, die de aard van de onsterfelijkheid kent, zoekt het blijvende niet onder vergankelijke dingen.

Plezier is het begin en het einde van gelukkig leven. Epicurus leerde: Plezier, gedefinieerd als vrijheid van pijn, is het hoogste goed.

Niets zal ons kunnen hinderen, als we alleen God verlangen en zoeken, en nergens anders plezier in nemen.

God heeft mij geopenbaard dat alleen de Paramatman, die door de Veden wordt beschreven als de Pure Ziel, zo onveranderlijk is als de berg Sumeru, ongehecht en voorbij pijn en plezier. Er is veel verwarring in deze wereld van zijn maya. Men kan niet zeggen dat 'dit' na 'dat' komt of dat 'dit' 'dat' zal voortbrengen.

Het hiernamaals schijnt niet voor degenen die geen onderscheidingsvermogen hebben en gemakkelijk worden meegevoerd door de charme van vergankelijke dingen. Zoals kinderen verleid worden door speelgoed, zo worden zij verleid door plezier, macht, naam en roem. Voor hen lijken deze de enige realiteiten te zijn. Gehecht aan vergankelijke dingen, vallen ze vaak onder de heerschappij van de dood. Er is een deel van ons dat moet sterven; er is een ander deel dat nooit sterft. Wanneer een man zich kan identificeren met zijn onsterfelijke natuur, die één is met God, overwint hij de dood.

Het idee van beloning en straf komt ook uit deze wet voort. Wat we zaaien, moeten we oogsten. Het kan niet anders zijn. [...] Als iemand zijn hele leven doorbrengt met slechte gedachten en verkeerde daden, dan is het zinloos voor hem om geluk in het hiernamaals te zoeken; want ons hiernamaals is geen kwestie van toeval, maar volgt als de reactie op onze huidige acties. [...] We moeten echter nooit uit het oog verliezen dat al deze ideeën van beloning en straf zich bevinden in het rijk van relativiteit of eindigheid. Geen ziel kan eeuwig verdoemd worden door haar eindige slechte daden; want oorzaak en gevolg moeten altijd gelijk zijn. Zo kunnen we met gezond verstand zien dat de theorie van eeuwige verdoemenis en eeuwige hemel onmogelijk en onlogisch is, aangezien geen eindige handeling een oneindig resultaat kan creëren. Daarom is volgens Vedanta het doel van de mensheid niet tijdelijk plezier of pijn, maar Mukti of absolute vrijheid; en elke ziel marcheert bewust of onbewust naar dit doel door de verschillende ervaringen van leven en dood.

Mediteren voor een korte periode is als het tanken van brandstof om het lichaam en de geest de hele dag door te laten functioneren, door goed en slecht, plezier en pijn.