W Indiach jest przysłowie, szczególnie w Odisha. W Odisha znajduje się świątynia Pana Jagannatha, gdzie On nie ma rąk. Powiedzenie to apna hat Jagannath – On nie ma rąk, ale twoje ręce. On dał swoje ręce nam wszystkim.

W umyśle indyjskim nie ma nic wyższego niż ideały religijne, to jest kluczowa cecha życia indyjskiego.

Zgiąłbym kolano przed najbiedniejszym zbieraczem, najbiedniejszym nietykalnym w Indiach, za to, że brałem udział w jego uciskaniu przez wieki; nawet zdjąłbym z jego stóp kurz.

Będzie konieczne, abyśmy my, Hindusi, Muzułmanie, Chrześcijanie, Żydzi, Parsowie i wszyscy inni, którzy uważają Indie za swój dom, uznali wspólną flagę, za którą warto żyć i umierać.

Możliwe, że w XXI wieku Ziemia nie będzie zamieszkana przez ludzi. Jeden z wielkich mistyków Indii, bardzo prosty człowiek z gór, ktoś zapytał go kiedyś o przyszłość. Powiedział, że nadejdzie czas, gdy przejdziesz pięć mil i zobaczysz światło, i będziesz tak szczęśliwy, że wiesz, że istnieje inna istota.

Ludzie zrobią wszystko, bez względu na to, jak absurdalne, byle tylko uniknąć stawienia czoła własnej duszy. Będą praktykować indyjskie jogi i wszystkie jej ćwiczenia, przestrzegać surowego reżimu dietetycznego, uczyć się literatury całego świata – wszystko po to, byle tylko nie musieć zmierzyć się z samymi sobą i nie wierzyć ani przez chwilę, że coś użytecznego mogłoby wyjść z ich własnych dusz.

Wiele osób bardzo, bardzo martwi się o dzieci w Indiach, o dzieci w Afryce, gdzie wiele z nich umiera, może z niedożywienia, głodu itd., ale miliony umierają świadomie z woli matki. I to jest największy niszczyciel pokoju dzisiaj. Ponieważ jeśli matka może zabić swoje własne dziecko - to co powstrzymuje mnie przed zabiciem ciebie, a ciebie przed zabiciem mnie - nic nie ma między nami.

Kiedy Indianin z Pueblo nie czuje się w odpowiednim nastroju, unika zebrania mężczyzn. Kiedy starożytny Rzymianin potknął się na progu, wychodząc z domu, rezygnował z planów na dany dzień. Dla nas wydaje się to bezsensowne, ale w prymitywnych warunkach życia taki omen skłania przynajmniej do ostrożności. Kiedy nie mam pełnej kontroli nad sobą, moje ruchy ciała mogą być pod pewnym ograniczeniem; moja uwaga łatwo się rozprasza; jestem nieco roztargniony. W rezultacie uderzam w coś, potykam się, coś upuszczam lub zapominam.

Indie widziała to od początku – a nawet w jej wiekach rozumu i w jej erze rosnącej ignorancji nigdy nie straciła wglądu, – że życie nie może być właściwie postrzegane w jedynym świetle, nie może być doskonale żyte w jedynej sile jego zewnętrzności.

Indie są miejscem spotkania religii, a wśród nich hinduizm sam w sobie jest ogromną i złożoną rzeczą, nie tyle religią, co wielką zróżnicowaną, a jednak subtelnie zjednoczoną masą myśli duchowych, realizacji i dążeń.

Załóżmy, że jedliśmy pyszny deser zeszłej nocy, jak payasam (wspaniały indyjski deser z mleka, ryżu i cukru). Ponieważ był tak smaczny i miły, byliśmy bardzo szczęśliwi. Ale gdybyśmy dostali nijakie danie bez cukru lub przypraw, nie uznalibyśmy go za smaczne i nie bylibyśmy szczęśliwi. Jnani jednak jest szczęśliwy, niezależnie od tego, jak smakuje. Jnani nie troszczy się o smak jedzenia. Jnani coś je, ale nie jest ani szczęśliwy, ani nieszczęśliwy. To jest różnica. W naszym przypadku doświadczamy wszystkiego zgodnie z naszymi upodobaniami i niechęciami, naszą rolą sprawczą; jesteśmy przywiązani do zmysłów. Jnani ma te same kubki smakowe, co my, ale bez przywiązania do smaku.

Załóżmy, że mecz piłkarski rozgrywa się między Niemcami a Holandią. Podczas meczu piłkarskiego widać ekscytację ludzi w obu krajach. Choć to karma dwudziestu dwóch graczy, po jedenastu z każdej drużyny, wpływa na życie milionów. Pewnego roku zdarzyło mi się być w Holandii, gdy odbywał się turniej piłkarski. Byłem na lotnisku, ubrany w pomarańczowy strój mnicha. Nagle dwóch mężczyzn, którzy pracowali w restauracji na lotnisku, spojrzało na mnie i krzyknęło: „Holandia! Holandia!” (Pomarańczowy to kolor narodowej drużyny piłkarskiej Holandii). Uśmiechnąłem się i powiedziałem: „Indie… Jestem z Indii.” Oni obaj zaśmiali się i powiedzieli: „Indie mają świetny pomarańczowy kolor.” Karma kilku ludzi może wpływać na wielu.

Indie to złoty ptak. To kraj riszich i świętych.

Brytyjczyk jest górujący, a Hindus jest przegranym we własnym kraju.

Religia jest jedynym i najważniejszym zainteresowaniem ludzi Indii.

Indyjska mitologia ma teorię cykli, że cały postęp zachodzi w formie fal.

To bardzo różne, ponieważ Hindusi żyją tak, jakby byli swoimi duszami, a Amerykanie żyją tak, jakby byli swoimi ego.

Wolna Indie będą wspierać światowy rozbrojenie i same powinny być gotowe dawać w tym kierunku przykład.

Mentalność, która sprawiła, że jedna część Hindusów traktowała drugą jako wrogów, była samobójcza; mogła tylko służyć utrwaleniu ich niewolnictwa.

"Świat" to duży termin, ale człowiek musi powiększyć swoje pochodzenie, postrzegając siebie w świetle obywatela świata... Osoba, która prawdziwie czuje: "Świat to moja ojczyzna; to moja Ameryka, moja Indie, moje Filipiny, moja Anglia, moja Afryka", nigdy nie zabraknie jej możliwości do użytecznego i szczęśliwego życia.

Indie wieków nie umarły, ani nie wypowiedziały swojego ostatniego twórczego słowa; żyje i wciąż ma coś do zrobienia dla siebie i ludzkich narodów. A to, co teraz musi się obudzić, to nie anglicyzowany naród orientalny, uległy uczeń Zachodu, skazany na powtarzanie cyklu sukcesów i porażek Zachodu, ale wciąż starożytna, niezapomniana Shakti, odzyskująca swoje najgłębsze ja, podnosząca głowę wyżej w kierunku najwyższego źródła światła i siły, i zwracająca się ku odkryciu pełnego sensu oraz szerszej formy swojej Dharmy.

Z wieczną wiarą w Niego, zapal góry nieszczęścia, które przez wieki nagromadziły się na Indii - a zostaną one spalone.

Musimy zastosować świeckie podejście do etyki, świeckie w indyjskim sensie, polegające na szacunku dla wszystkich tradycji religijnych, a nawet dla poglądów niewierzących w sposób obiektywny. Świecka etyka oparta na odkryciach naukowych, wspólnym doświadczeniu i zdrowym rozsądku może zostać łatwo wprowadzona do systemu edukacji świeckiej. Jeśli uda nam się to zrobić, istnieje prawdziwa perspektywa uczynienia tego XXI wieku erą pokoju i współczucia.