Kiedy chodzimy, jakbyśmy się spieszyli, odciskamy na ziemi lęk i smutek. Musimy chodzić w sposób, który odciska na ziemi tylko pokój i spokój... Bądź świadomy kontaktu swoich stóp z ziemią. Chodź, jakbyś całował ziemię swoimi stopami.

Ci, którzy patrzą na powierzchnię morza, muszą dostrzegać narodziny i śmierć fal, ale ci, którzy szukają głębin oceanu, dostrzegają jedną niepodzielną masę wody. Podobnie, ci, którzy uznają „życie” i „śmierć”, są miotani smutkiem, podczas gdy ci, którzy żyją w nieograniczonej superświadomości, dostrzegają i czują Jedną Niewypowiedzianą Błogość.

Z pewnością edukacja nie ma sensu, jeśli nie pomaga ci zrozumieć ogromne doświadczenie życia ze wszystkimi jego subtelnościami, niezwykłą urodą, smutkami i radościami. Możesz zdobywać stopnie naukowe, możesz mieć serię liter po swoim nazwisku i zdobyć dobrą pracę, ale co dalej? Jaki jest sens tego wszystkiego, jeśli w tym procesie twój umysł staje się tępy, zmęczony, głupi?

Szczęście to smutek; smutek to szczęście. Jest szczęście w trudności; trudność w szczęściu. Choć sposoby, w jakie odczuwamy, są różne, w istocie nie różnią się one, są takie same. To jest prawdziwe zrozumienie przekazane od Buddy do nas.

Na każdym cierniu jest pąk róży... Na każdym zmierzchu - świt... Na każdej próbie - siła, by iść naprzód, Na każdej burzy - tęcza... Na każdym cieniu - słońce... Na każdym rozstaniu - słodkie wspomnienia, kiedy smutek minie.

Przesadne robienie czegokolwiek prowadzi do smutku.

Jak wygląda miłość? Ma ręce, aby pomagać innym. Ma nogi, aby spieszyć do biednych i potrzebujących. Ma oczy, by dostrzegać nędzę i brak. Ma uszy, by słyszeć westchnienia i smutki ludzi. To właśnie wygląda miłość.

Kochanek natury to ten, którego wewnętrzne i zewnętrzne zmysły nadal są ze sobą prawdziwie zharmonizowane; który zachował ducha dzieciństwa, nawet w erze męskości. Jego kontakt z niebem i ziemią staje się częścią jego codziennego pokarmu. W obecności natury dzika radość przepływa przez niego, mimo prawdziwych smutków.

Jeśli śpisz, pragnienie rośnie w Tobie, jak winorośl w lesie. Jak małpa w lesie, skaczesz z drzewa na drzewo, nigdy nie znajdując owocu - z życia do życia, nigdy nie znajdując pokoju. Jeśli jesteś wypełniony pragnieniem, twoje smutki puchną jak trawa po deszczu. Ale jeśli stłumisz pragnienie, twoje smutki spadną z ciebie jak krople wody z kwiatu lotosu.

Zawsze w nas jest światło, które jest wolne od wszelkiego smutku i żalu, niezależnie od tego, jak bardzo możemy doświadczać cierpienia.

Gdzie mówię, że On pozostaje smutny i jęczący, oznacza to wszystkie prawdziwe uczucia, które mamy w sobie, w skrusze i współczuciu, oraz wszelkie smutki i jęki, które odczuwamy, gdy nie jesteśmy zjednoczeni z naszym Panem. A wszystko, co jest pożyteczne, to Chrystus w nas. I choć niektórzy z nas czują to rzadko, nigdy nie ustaje to w Chrystusie, aż On wyprowadzi nas z całego naszego cierpienia. Bo miłość nigdy nie pozwala, by nie było współczucia.

Jest smutek w skończoności. (Ja) jest poza czasem, przestrzenią i przedmiotami. Jest nieskończone i dlatego ma naturę absolutnego szczęścia.

Wielkie cierpienie niesie ze sobą moc wielkiej wytrwałości. Kiedy smutek jest najgłębszy, wszystkie siły cierpliwości i odwagi zbierają się razem, by spełnić swoje obowiązki. Tak więc, podczas gdy jesteśmy tchórzami wobec drobnych kłopotów, wielkie smutki czynią nas odważnymi, budząc naszą prawdziwszą męskość.

Miłość jest korzeniem wszelkiej radości i smutku.

Życie to więcej niż materia. Gdyby było tylko materią, nie byłoby potrzeby komfortu. Materia nie odczuwa komfortu ani dyskomfortu, piękna ani brzydoty, miłości ani współczucia, radości ani smutku. Czy krzesło kiedykolwiek poczuje smutek czy radość? Nie, materia nie ma tych subtelniejszych wartości. One należą do sfery ducha. Ale życie to także więcej niż duch. Gdyby było tylko duchem, nie byłoby potrzeby wody, jedzenia ani odpoczynku. Ludzkie życie jest połączeniem zarówno materii, jak i ducha.

Szczęście przedstawia się człowiekowi, nosząc koronę smutku na swojej głowie. Ten, kto je przyjmuje, musi również przyjąć smutek.

Wśród smutków jedyną rzeczą, która nas ożywia, jest optymistyczna wiara. Nigdy jej nie trać.

Każda rzecz dąży do swojej własnej natury. Zawsze pragnę szczęścia, które jest moją prawdziwą naturą. Moja natura nigdy nie jest dla mnie ciężarem. Szczęście nigdy nie jest ciężarem, podczas gdy smutek jest.

Dla mnie modlitwa to skok serca ku górze, spokojne spojrzenie w niebo, wołanie wdzięczności i miłości, które wypowiadam z głębi smutku, jak również z wysokości radości.

Poznałem dobro i zło, grzech i cnotę, prawdę i fałsz; osądzałem i byłem osądzany; przeszedłem przez narodziny i śmierć, radość i smutek, niebo i piekło; A na końcu zdałem sobie sprawę, że JESTEM we wszystkim, a wszystko jest we mnie.

Radośnie bierz udział w smutkach innych.

Rzeczywiście, to w ciemności znajduje się światło, więc gdy jesteśmy w smutku, to właśnie to światło jest najbliżej nas.

Moje serce jest tak małe, że prawie niewidoczne. Jak możesz włożyć do niego takie wielkie smutki? "Popatrz," odpowiedział, "twoje oczy są jeszcze mniejsze, a mimo to widzą cały świat."