Dlatego osoba całkowicie pochłonięta ciałowym pojęciem życia na pewno zabija siebie, nie czyniąc postępów duchowych. Taka osoba nazywana jest pasu-ghna. Ze szczególnego wykluczenia z życia duchowego są myśliwi zwierząt, któży nie są zainteresowane słuchaniem i śpiewaniem świętego imienia Pana. Tacy myśliwi są zawsze nieszczęśliwi, zarówno w tym, jak i w przyszłym życiu. Dlatego mówi się, że myśliwy nie powinien ani żyć, ani umierać, ponieważ dla takich osób życie i śmierć są uciążliwe.

Joga, którą praktykujemy, nie jest tylko dla nas, ale dla Boskiego; jej celem jest realizowanie woli Boskiego w świecie, wprowadzenie duchowej transformacji oraz sprowadzenie boskiej natury i boskiego życia do mentalnej, witalnej i fizycznej natury i życia ludzkości. Jej celem nie jest osobista Mukti, chociaż Mukti jest niezbędnym warunkiem jogi, lecz uwolnienie i transformacja człowieka. Nie chodzi o osobisty Ananda, ale o sprowadzenie boskiego Anandy - Królestwa Niebios Chrystusa, naszego Satyayuga - na ziemię.

Nie powinieneś odkładać dobrych rzeczy w życiu. Po prostu je rób. Kiedy tylko masz okazję do praktyki duchowej lub sevy, nie przegap jej. To są prawdziwie cenne chwile w twoim życiu.

Oświecony wysyła fale duchowego wpływu w swojej aurze, które przyciągają wielu ludzi do niego. Mimo to może siedzieć w jaskini i utrzymywać całkowitą ciszę.

Jeśli doświadczasz oporu umysłowego podczas medytacji, pamiętaj, że niechęć do medytacji pochodzi od ego; nie należy do duszy.

Intelekt większości ludzi jest podporządkowany niezliczonym pragnieniom. Z duchowego punktu widzenia takie życie jest najniższym typem ludzkiej egzystencji. Najwyższy typ ludzkiej egzystencji jest wolny od wszelkich pragnień i charakteryzuje się wystarczalnością lub zadowoleniem.

Jeśli nauczyciel i uczeń dyskutują o duchowości w ósmym dniu księżyca, jest to złe dla nauczyciela. Jeśli tematy duchowe omawiane są w czternastym dniu księżyca, jest to złe dla ucznia. Jeśli dyskutuje się o tym podczas pełni lub nowiu, jest to złe dla obu. Jeśli nauki duchowe omawiane są w pierwszy dzień po pełni lub nowiu, ta edukacja jest bezużyteczna.

Trzeba określić właściwą drogę dla swoich działań, podążając śladami wielkich świętych osób i książek wiedzy pod przewodnictwem mistrza duchowego.

Człowiek jest jedyną, wyjątkową kompozycją - jednością ducha i materii, duszy i ciała, stworzoną na obraz Boga i przeznaczoną do życia wiecznego. Każde ludzkie życie jest święte, ponieważ każda ludzka osoba jest święta.

Pozbywam się myśli i wchodzę w swoje świadectwo, które znajduje się w moim duchowym sercu. Świadek, który świadczy o istnieniu.

Wszystkie praktyki duchowe są iluzjami stworzonymi przez iluzjonistów, by uciec od iluzji.

Czystość myśli, powstrzymywanie się od krytykowania innych oraz wolność od próżności i ego są niezbędne w życiu duchowym.

Czytanie książek duchowych, słuchanie wielu wykładów, oglądanie wielu mnichów i śpiewanie wielu wersetów z Pisma Świętego nie da ci duchowości i samorealizacji. To tylko pomaga pokazać drogę duchowości.

Szukaj odosobnionego miejsca do swojej duchowej praktyki.

Sprawić, by umysł cię posłuchał, to duchowa dyscyplina.

Martwienie się nie zmienia nic, ale praca tak, a duchowość daje siłę do pracy.

Uświadomienie sobie ducha jako ducha to praktyczna religia. Wszystko inne jest dobre, o ile prowadzi do tej jednej wielkiej idei. Ta realizacja ma być osiągnięta przez wyrzeczenie się, przez medytację—wyrzeczenie się wszystkich zmysłów, cięcie węzłów, łańcuchów, które przywiązują nas do materii.

To dlatego, że doktryna jedności ludzkiej, oparta na duchowej jedności wszystkich istot, nie jest szerzona w odpowiedni sposób, mamy dzisiaj wiele podziałów prowadzących do wielu konfliktów.

Spokój jest kryterium duchowego postępu. Zanurz oczyszczony umysł w Sercu. Wtedy praca jest zakończona.

Praktyka duchowa powinna być stosowana nieustannie przez długi okres. W dzisiejszych czasach ludzie są albo leniwi, albo niepotrzebnie zajęci.

Powagę degradacji ekologicznej ukazuje głębokość kryzysu moralnego człowieka... Prostota, umiar, dyscyplina oraz duch ofiary muszą stać się częścią codziennego życia.

Duchowy rozkwit oznacza po prostu rozkwit w życiu we wszystkich jego wymiarach - bycie szczęśliwym, w zgodzie z sobą i z wszystkimi wokół.

Pierwszym krokiem w życiu duchowym jest współczucie. Osoba, która jest miła i kochająca, nigdy nie musi szukać Boga. Bóg pędzi ku sercu, które bije z współczuciem – to Jego ulubione miejsce.