Wierzę, że hinduistyczna wiara rozwijała duchowość u swoich wyznawców kosztem materializmu, a uważam, że w świecie zachodnim jest odwrotnie. Łącząc materializm Zachodu z duchowością Wschodu, wierzę, że można osiągnąć wiele. Może się okazać, że w tym dążeniu hinduizm straci część swojej indywidualności.

Naukowcy mogą badać głównie materię, ale nie mogą zignorować ludzkiego umysłu lub świadomości; duchowi praktycy mogą głównie angażować się w rozwój umysłu, ale nie mogą całkowicie zignorować swoich potrzeb fizycznych. Dlatego zawsze podkreślam znaczenie połączenia zarówno podejścia mentalnego, jak i materialnego w dążeniu do osiągnięcia szczęścia dla ludzkości.

Zdaj sobie sprawę z ogromnej duchowej mocy i piękna życia Chrystusa i staraj się żyć jak on żył. Chrystus nie miał narodowości. Kochał wszystkie rasy jako dzieci Boże. Staraj się poczuć to braterstwo ze wszystkimi narodami. Prawdziwe braterstwo nie może nigdy nadejść, jeśli nie poczujemy go w sercach. Takie uczucie można osiągnąć tylko przez rzeczywisty kontakt z Bogiem w naszych sercach.

Duchowość to harmonijne połączenie zewnętrznej ciszy i wewnętrznej radości; a także wewnętrznej ciszy i zewnętrznej radości!

Ci, których świadomość duchowa została obudzona, nigdy nie popełniają błędu. Nie muszą unikać zła. Są tak pełni miłości, że cokolwiek robią, jest to dobra czynność. Są w pełni świadomi, że nie są sprawcami swoich działań, lecz tylko sługami Boga.

W życiu doczesnym, jak również w życiu duchowym, potrzebujesz odpowiedniego nauczyciela, odpowiedniego przewodnika.

Cisza to mowa duchowego poszukiwacza.

Przekonanie, które musimy dzielić i szerzyć, to to, że wezwanie do świętości jest skierowane do wszystkich chrześcijan. To nie jest kwestia przywileju ani duchowego elityzmu. To kwestia łaski oferowanej wszystkim ochrzczonym.

Codziennie powinieneś pytać swoje sumienie, czy jesteś duchowy, czy nie, czy twój czas mija w świadomości duszy, czy nie.

Analiza (vichara), oderwanie (vairagya) i dobre towarzystwo (satsanga) są pomocne w osiąganiu stałego wzrostu duchowego.

Droga duchowa to upadek na twarz, podnoszenie się, otrzepanie się, odwrócenie się i wstydliwe spojrzenie na Boga, a potem zrobienie kolejnego kroku.

Patriotyzm nie może być naszym ostatecznym duchowym schronieniem; moim schronieniem jest ludzkość. Nie kupię szkła za cenę diamentów i nigdy nie pozwolę, by patriotyzm zwyciężył nad ludzkością, dopóki żyję.

Słowa Mistrza Duchowego są energią Pana Balramy.

Aby nauczyć nas, jak Mu służyć, Najwyższa Osoba Boga sama pojawia się jako duchowy mistrz.

Religia jest zorganizowana, a duchowość to to, co jednostka odczuwa w swojej relacji z prawdą i Bogiem. I choć duchowość może być wyrażana w religii, wielu ludzi jest duchowych i nigdy nie chodzi do kościoła. Nie są religijni w tym sensie, że praktykują określony rodzaj dyscypliny.

Tylko jedna cecha Buddy musi zostać zapamiętana. Składa się on tylko z jednej cechy: świadectwa. To małe słowo „świadectwo” zawiera całą duchowość. Świadcz, że nie jesteś ciałem. Świadcz, że nie jesteś umysłem. Świadcz, że jesteś tylko świadkiem. W miarę jak świadectwo pogłębia się, zaczynasz upijać się boskością. To nazywane jest ekstazą.

Istota duchowości nie polega na wyspecjalizowanym lub wąskim zainteresowaniu jakąś wyimaginowaną częścią życia, ale na pewnej oświeconej postawie wobec wszystkich różnych sytuacji, które zachodzą w życiu. Obejmuje i zawiera całe życie. Wszystkie materialne rzeczy tego świata mogą zostać podporządkowane boskiej grze, a kiedy zostaną tak podporządkowane, stają się pomocą dla afirmacji ducha.

Nie ma pracy bardziej pomyślnej niż służenie duchowemu mistrzowi. Spośród wszystkich form czci, czczenie Najwyższej Osobowej Istoty Boga jest największe. Ale czczenie lotosowych stóp duchowego mistrza jest nawet większe niż czczenie Najwyższej Osobowej Istoty Boga. Dopóki nie zrozumiemy tego w pełni, nie będziemy w stanie pojąć, co oznacza święte towarzystwo; nie będziemy w stanie zrozumieć, co oznacza schronienie u duchowego mistrza; nie będziemy w stanie zrozumieć, że jesteśmy zależni, a on jest naszym utrzymującym.

Hinduizm... nie nadał sobie żadnej nazwy, ponieważ nie wyznaczał żadnych sektorskich granic; nie domagał się powszechnego przynależenia, nie twierdził, że ma jedyny nieomylny dogmat, nie ustanawiał żadnej wąskiej drogi ani bramy zbawienia; był mniej wierzeniem czy kultem, a raczej ciągle rozszerzającą się tradycją duchowego dążenia ludzkiego ducha ku Bogu. Ogromne, wielostronne, wieloetapowe zabezpieczenie dla duchowej samobudowy i samopoznania, miał pewne prawo, by mówić o sobie jedynym znanym sobie imieniem, wieczną religią, Sanatana Dharma.

Dla poszukiwacza, Guru Purnima to dzień o wielkim znaczeniu, to dzień Nowego Roku. To dzień, aby ocenić postępy na ścieżce duchowej, odnowić determinację i skupienie na celu oraz postanowić, co chce się zrobić w nadchodzącym roku.

...Bądźcie świętymi mężczyznami i kobietami! Nie zapominajcie, że owoce apostolstwa zależą od głębokości życia duchowego, od intensywności modlitwy, ciągłego formowania i szczerego przylgnięcia do wskazówek Kościoła.

Najwyższym szczytem duchowej doskonałości jest wiedza o Najwyższej Osobowości Boga.

Musisz w sercu przechować duchowe dążenie do światła i miłości, mądrości i błogości!