Vastrijden in ideeën en woorden over Zen is, zoals de oude meesters zeggen, naar Zen stinken.

Voor de filosofen van India is relativiteit echter geen nieuwe ontdekking, net zoals het concept van lichtjaren geen verbazing wekt bij mensen die gewend zijn om over tijd in miljoenen kalpa's te denken (een kalpa is ongeveer 4.320.000 jaar). Het feit dat de wijzen van India zich niet hebben beziggehouden met technologische toepassingen van deze kennis komt doordat technologie slechts één van de ontelbare manieren is om het toe te passen.

De bestemming van het leven is dit eeuwige moment.

Het Universum is het spel van het zelf, dat voor altijd verstoppertje speelt.

Soms benijdt bijna iedereen van ons de dieren. Ze lijden en sterven, maar het lijkt erop dat ze er geen "probleem" van maken.

Het leven is geen probleem om op te lossen, maar een ervaring om te beleven.

Alleen woorden en conventies kunnen ons isoleren van dat volledig ondefinieerbare iets dat alles is.

Er is geen missie, noch interesse om te bekeren, en toch geloof ik dat als deze staat van bewustzijn universeler zou worden, de pretentieuze onzin die wordt beschouwd als de serieuze zaken van de wereld, in lachen zou oplossen. We zouden meteen moeten zien dat de hoge idealen waarvoor we elkaar doden en regimenteren lege en abstracte vervangingen zijn voor de onopgemerkte wonderen die ons omringen - niet alleen in de voor de hand liggende wonderen van de natuur, maar ook in het overweldigende, onheimelijke feit van louter bestaan.

Maar in ieder geval, het punt is dat God is wat niemand toegeeft te zijn, en wat iedereen echt is. Als je ontwijkt uit deze illusie en begrijpt dat zwart wit impliceert, zelf impliceert ander, leven impliceert dood – of moet ik zeggen, dood impliceert leven – kun je jezelf begrijpen.

We weten dat er van tijd tot tijd mensen tussen de mensen opduiken die liefde uitstralen net zo natuurlijk als de zon warmte uitstraalt.

Mensen zeggen vaak tegen mij: 'Ik begrijp waar je het over hebt op intellectueel niveau, maar ik voel het niet echt, ik besef het niet,' en ik ben geneigd te antwoorden: 'Ik vraag me af of je het intellectueel begrijpt, want als je het zou begrijpen, zou je het ook voelen.'

Een kist met gouden munten of een dik portemonnee met biljetten is volkomen nutteloos voor een schipbreukeling alleen op een vlot.

Je hebt gezien dat het universum in wezen een magische illusie en een fantastisch spel is, en dat er geen apart "jij" is om iets eruit te halen, alsof het leven een bank is die beroofd moet worden. Het enige echte "jij" is degene die komt en gaat, zich manifesteert en zich eeuwig terugtrekt in en als elk bewust wezen. Want "jij" is het universum dat zichzelf bekijkt vanuit miljarden perspectieven, punten die komen en gaan zodat de visie altijd nieuw is.

Verandering weerstaan, proberen vast te houden aan het leven, is daarom als je adem inhouden: als je volhardt, dood je jezelf.

Wanneer een man zichzelf niet langer verwart met de definitie van zichzelf die anderen hem hebben gegeven, is hij zowel universeel als uniek. Hij is universeel vanwege de onafscheidelijkheid van zijn organisme van het kosmos. Hij is uniek omdat hij juist dit organisme is en geen enkel stereotype van rol, klasse of identiteit die aangenomen wordt voor het gemak van sociale communicatie.

Hoe meer iets permanent is, hoe meer het de neiging heeft levenloos te zijn.

Het standpunt van de dwaas is dat alle sociale instellingen spellen zijn. Hij ziet de hele wereld als spelletjes spelen. Daarom, wanneer mensen hun spellen serieus nemen en strenge en vrome uitdrukkingen aannemen, krijgt de dwaas de slappe lach omdat hij weet dat het allemaal een spel is.

We zijn in oorlog tussen bewustzijn en natuur, tussen de wens naar permanentie en het feit van flux. Het is onszelf tegen onszelf.

Het religieuze idee van God kan de volledige taak van de metafysische oneindigheid niet vervullen.

Maar ik zal je vertellen wat kluizenaars zich realiseren. Als je naar een ver, ver bos gaat en heel stil wordt, zul je begrijpen dat je verbonden bent met alles.

Het materialisme van de moderne beschaving is paradoxaal genoeg gebaseerd op een haat tegen materialiteit, een doelgerichte wens om alle natuurlijke grenzen te vernietigen door middel van technologie, en het opleggen van een abstracte grid over de natuur.

Echt, het fundamentele, ultieme mysterie — het enige wat je moet weten om de diepste metafysische geheimen te begrijpen — is dit: voor elke buitenkant is er een binnenkant en voor elke binnenkant is er een buitenkant, en hoewel ze verschillend zijn, gaan ze samen.

Tijd is een sociale instelling en geen fysieke realiteit. Er is geen tijd in de natuurlijke wereld - de wereld van sterren en wateren, wolken, bergen en levende organismen. Er is zoiets als ritme - het ritme van getijden, het ritme van biologische processen... Er is ritme en er is beweging. Tijd is een manier om beweging te meten.