Cała twoja powaga dotyczy zamków z piasku. A ty sam pewnego dnia je opuścisz, deptając je, i nie spojrzysz za siebie. Ludzie, którzy traktują to poważnie, nie dostrzegają piękna zabawy.

Miłość to życie, miłość to Bóg, miłość to sannyasa!

To nie kwestia nauki dużo. Wręcz przeciwnie. To kwestia ODPUSZCZENIA wielu rzeczy.

Cała twoja wiedza to kurz. Wiedza to twoja czystość, wiedza to kurz.

W momencie głębokiej kreatywności znikasz, Bóg znów zaczyna działać.

Miłość nie jest wyższą jakością niż prawda.

Prawdziwa kreatywność pojawia się, gdy siedzisz w ciszy. Kiedy jesteś tak całkowicie cichy, że nie ma żadnej myśli, żadnej fali w oceanie twojego bytu, z tej ciszy wychodzi inny rodzaj kreatywności.

Cokolwiek robisz, rób to z głęboką uwagą, wtedy nawet małe rzeczy stają się święte.

Szanuj życie, a życie będzie cię szanować. Kochaj życie, a miłość będzie obdarowywać cię błogosławieństwami.

Kochaj głęboko, kochaj bez zazdrości, kochaj radośnie i pomagaj sobie nawzajem być bardziej medytacyjnym.

Zaczynamy sprawiać, że każde dziecko jest ambitne, a ambicja oznacza, że nie możesz kochać; ambicja jest przeciwieństwem miłości. Ambicja potrzebuje walki, ambicja potrzebuje zmagań, ambicja potrzebuje, abyś wykorzystywał innych jako środek.

Wycofaj swoją świadomość z wszędzie i pozwól jej odpocząć w sobie, i dotrzesz do domu.

Twoje ego to tylko idea zaszczepiona w twoim umyśle. Jest toksyczne. Twoje ego sprawia, że stajesz się coraz bardziej szalony.

Jeśli jesteś szczęśliwy, to po prostu jesteś szczęśliwy; nikt nie pyta, dlaczego jesteś szczęśliwy. Tak, jeśli jesteś nieszczęśliwy, pytanie ma sens. Jeśli jesteś nieszczęśliwy, ktoś może zapytać, dlaczego jesteś nieszczęśliwy, a to pytanie ma sens – ponieważ nieszczęście jest przeciwne naturze, coś złego się dzieje. Kiedy jesteś szczęśliwy, nikt nie pyta, dlaczego jesteś szczęśliwy, poza kilkoma neurotykami. Są tacy ludzie; nie mogę zaprzeczyć tej możliwości.

Każdy człowiek rodzi się z zdolnością do radowania się, ale nie z umiejętnością. Ludzie myślą, że ponieważ żyją, oddychają i istnieją, to potrafią się cieszyć. To czysta głupota. Cieszenie się to wielka sztuka, to wielka dyscyplina. To tak subtelna dyscyplina, jak muzyka, poezja czy malarstwo. To największa kreatywność.

Nie ma nikogo bardziej samotnego niż Bóg!

Wystarczy trochę uwagi, by zobaczyć i odkryć: życie to naprawdę wielki kosmiczny śmiech.

To właśnie mam na myśli mówiąc o staniu się religijnym: brak poczucia winy, brak ego, brak jakiejkolwiek podróży... po prostu bycie tu i teraz... bycie z drzewami, ptakami, rzekami, górami i gwiazdami.

Tylko jedna cecha Buddy musi zostać zapamiętana. Składa się on tylko z jednej cechy: świadectwa. To małe słowo „świadectwo” zawiera całą duchowość. Świadcz, że nie jesteś ciałem. Świadcz, że nie jesteś umysłem. Świadcz, że jesteś tylko świadkiem. W miarę jak świadectwo pogłębia się, zaczynasz upijać się boskością. To nazywane jest ekstazą.

A cud to: jeśli potrafisz przejść przez swoje cierpienie jak medytację, patrząc, aż do najgłębszych korzeni tego cierpienia, po prostu przez patrzenie, ono znika. Nie musisz robić nic poza patrzeniem. Jeśli znalazłeś autentyczną przyczynę przez patrzenie, cierpienie zniknie.

Kiedy wszystkie twarze zostały odrzucone, a pustka została, znalazłeś oryginalną twarz. Pustka to oryginalna twarz. Zero to ostateczne doświadczenie. Nicosć – a dokładniej BRAK-COŚCI – to twoja oryginalna twarz.

Medytacja to nic innego jak próba odrzucenia wszystkich obcych elementów, byś mogła zobaczyć siebie taką, jaka byłaś przed narodzinami, odbitą w czystości. To wielka cisza i wielka radość, by tam być, a gdy tylko zaczniesz tam trwać, nie ma śmierci ani czasu. Wszystki lęk, chciwość, gniew znikają: jesteś po prostu tam, bez żadnych idei, bez pragnień.

Kreatywność jest drugorzędna, medytacja jest podstawowa i fundamentalna; wszystko powinno wynikać z twojej medytacji. Wtedy da ci to błogosławieństwo, twoje istnienie stanie się nową pieśnią, a to pomoże innym doświadczyć czegoś z tego. To będzie zależeć od ich medytacyjności.