Tylko serce do serca może wyrazić błogość mistycznych znawców.

Jeśli chcesz osiągnąć stan błogości, przekrocz swoje ego i wewnętrzny dialog. Podejmij decyzję o porzuceniu potrzeby kontrolowania, potrzeby bycia akceptowanym i potrzeby oceniania. To trzy rzeczy, które ego robi przez cały czas. Bardzo ważne jest, aby być świadomym ich za każdym razem, gdy się pojawią.

To, co wznosi się i opada, składa się z tego, z czego się wznosi. Ostatecznością wszechświata jest Bóg Arunachala. Medytując nad Nim lub nad widzącym, Jaźnią, pojawia się mentalna wibracja „Ja”, do której wszystko się sprowadza. Śledząc źródło „Ja”, pozostaje tylko pierwotne „Ja-Ja”, które jest niewypowiedziane. Miejsce realizacji jest wewnątrz, a poszukujący nie znajdzie go jako obiektu na zewnątrz siebie. To miejsce to błogość i jest rdzeniem wszystkich istot. Dlatego nazywane jest Sercem. Jedynym pożytecznym celem obecnego życia jest skierowanie się do wnętrza i zrealizowanie tego. Nie ma nic innego do zrobienia.

Jestem w nieustannej błogości, dzień i noc, egoizm został usunięty z mojego wnętrza.

Mówię ci, głęboko w tobie jest źródło błogości, źródło radości. Głęboko w twoim centrum jest prawda, światło, miłość, nie ma tam winy, nie ma tam strachu. Psycholodzy nigdy nie spojrzeli wystarczająco głęboko.

Potomstwo, odpowiednie wypełnianie obrzędów religijnych, wierna służba, najwyższe szczęście małżeńskie i niebiańska błogość dla przodków i siebie zależą tylko od żony.

Błogość nie jest czymś, co można zdobyć. Z drugiej strony, zawsze jesteś Błogością. To pragnienie [Błogości] pochodzi z poczucia niekompletności. Kto ma to poczucie niekompletności? Zbadaj. W głębokim śnie byłeś błogosławiony. Teraz już nie. Co stanęło pomiędzy tą Błogością a tą nie-Błogością? To jest ego. Szukaj jego źródła i odkryj, że jesteś Błogością.

Trzeba wyjść poza umysł, aby doświadczyć duchowej błogości braku pragnień.

Porzuć wszystkie złe cechy w sobie, wypędź ego i rozwijaj ducha poddania. Wtedy doświadczysz Błogości.

Nie ma większej ekstazy, nie ma większej błogości, niż znać siebie. Poznać wewnętrzną przestrzeń, to poznać wszystko. To nieograniczona cisza, ale nie martwa, jest żywa własnymi pieśniami, własnymi tańcami.

Nie celuj za nisko, przegapisz cel. Celuj wysoko, a będziesz na progu błogości.

Bądź w spokoju i poznaj siebie jako Prawdę, której szukałeś. Bądź w spokoju i pozwól wrodzonej radości tej Prawdy pochłonąć twoją dramatyczną historię i zniszczyć ją w błogości spełnienia. Bądź w spokoju i pozwól, aby twoje życie było żyte przez cel, do którego zostałeś stworzony. Bądź w spokoju i przyjmij wrodzoną prawdę swojego serca.

Jeśli ktoś czyni dobro, niech czyni to znowu i znowu. Niech znajdzie w tym przyjemność, bo błogosławione jest gromadzenie dobra.

Ten świat jest placem zabaw. Celem zabawy jest boska błogość.

Szczęście pochodzi z rozwiązania umysłu, a nie z zewnętrznych obiektów. Poprzez medytację możemy osiągnąć wszystko, w tym błogość, zdrowie, siłę, inteligencję i witalność. Jednak należy to praktykować właściwie w samotności i z uwagą.

Zmień tylko jedną rzecz, zmień nieszczęście na błogość, smutek na celebrację. Można to zrobić bardzo łatwo, ponieważ nieszczęście to rzecz nienaturalna.

Tak jak góra śniegu to tylko woda, tak i cały wszechświat to tylko błogość.

Agnostyk, sceptyk, jest neurotykiem, ale to nie oznacza fałszywej filozofii; oznacza to odkrycie faktów, do których nie wie, jak się dostosować. Intelektualista, który próbuje uciec od nerwicy, uciekając od faktów, działa jedynie na zasadzie, że "gdzie niewiedza jest błogością, tam mądrość jest głupotą."

Pierwsze narodziny pochodzą od twoich rodziców, ale prawdziwe narodziny, prawdziwe życie, zaczyna się, gdy ktoś akceptuje prawdziwego mistrza duchowego i oddaje mu służbę. Wtedy otwiera się droga do powrotu do domu, do Boga, aby żyć wiecznie w pełnej wiedzy i pełnej radości oraz w towarzystwie Najwyższej Osobowości Boga samego, Pana Kryszny.

Ci, którzy patrzą na powierzchnię morza, muszą dostrzegać narodziny i śmierć fal, ale ci, którzy szukają głębin oceanu, dostrzegają jedną niepodzielną masę wody. Podobnie, ci, którzy uznają „życie” i „śmierć”, są miotani smutkiem, podczas gdy ci, którzy żyją w nieograniczonej superświadomości, dostrzegają i czują Jedną Niewypowiedzianą Błogość.

Medytacja nie jest dążeniem do przyjemności ani poszukiwaniem szczęścia. Medytacja, wręcz przeciwnie, jest stanem umysłu, w którym nie ma żadnej koncepcji ani formuły, a więc całkowitej wolności. Tylko taki umysł doświadcza tej błogości, która przychodzi bez poszukiwań i zaproszenia. Kiedy jest obecna, choć możesz żyć w świecie z całym jego hałasem, przyjemnościami i brutalnością, one nie dotkną tego umysłu.

Koncentracja nie polega na myśleniu o jednej rzeczy. Przeciwnie, polega na wykluczaniu wszystkich myśli, ponieważ wszystkie myśli przeszkadzają poczuciu prawdziwego istnienia. Wszystkie wysiłki powinny być skierowane wyłącznie na usunięcie zasłony ignorancji. Koncentracja umysłu tylko na Jaźni doprowadzi do szczęścia lub błogości. Zbieranie myśli, powstrzymywanie ich i zapobieganie ich ucieczce na zewnątrz nazywane jest oderwaniem (vairagya). Skupienie ich w Jaźni jest praktyką duchową (sadhana). Koncentracja na sercu jest tym samym, co koncentracja na Jaźni. Serce to inne imię dla Jaźni.

Ocean błogości może spadać z niebios, ale jeśli trzymasz tylko naparstek, to wszystko, co otrzymasz.