Najważniejszym krokiem na twojej drodze do oświecenia jest to: naucz się odłączyć od swojego umysłu. Za każdym razem, gdy tworzysz lukę w strumieniu myśli, światło twojej świadomości staje się silniejsze. Pewnego dnia możesz złapać się na tym, że uśmiechasz się do głosu w swojej głowie, tak jak uśmiechasz się do figli dziecka. To oznacza, że już nie traktujesz treści swojego umysłu aż tak poważnie, ponieważ twoje poczucie jaźni nie zależy od niego.

Dążyć do najwyższego dobra oznacza żyć dobrze, a żyć dobrze to nic innego jak kochać Boga całym sercem, całą duszą i całą myślą: dlatego oczywiste jest, że ta miłość musi być zachowana w całości i niepokonana, to jest umiar; nie powinna być pokonana przez trudności, to jest męstwo; nie powinna być podporządkowana niczemu innemu, to jest sprawiedliwość; musi rozróżniać rzeczy, aby nie zostać oszukanym przez fałszywość lub oszustwo, to jest roztropność.

Z punktu widzenia absolutnej prawdy, to, co czujemy i doświadczamy w naszym codziennym życiu, jest jedynie iluzją. Spośród różnych iluzji, poczucie rozróżnienia między sobą a innymi jest najgorszą formą, ponieważ powoduje jedynie nieprzyjemności po obu stronach. Jeśli potrafimy uświadomić sobie i medytować nad ostateczną prawdą, oczyścimy nasze zanieczyszczenia umysłu, a tym samym wykorzenimy poczucie rozróżnienia. To pomoże stworzyć prawdziwą miłość do siebie nawzajem. Poszukiwanie ostatecznej prawdy jest zatem niezwykle ważne.

Proszę, nie czekaj, aż lekarze powiedzą ci, że będziesz miała dziecko, aby zacząć się o nie troszczyć. Ono już tam jest. Cokolwiek robisz, cokolwiek myślisz, twoje dziecko to poczuje. Cokolwiek jesz, wszelkie zmartwienia, które masz na sercu, będą miały wpływ na nie. Czy możesz mi powiedzieć, że nie potrafisz się uśmiechać? Pomyśl o dziecku i uśmiechnij się dla niego, dla niej, dla przyszłych pokoleń. Proszę, nie mów mi, że uśmiech i twoje smutki nie idą w parze. To twój smutek, ale co z twoim dzieckiem? To nie jego smutek, to nie jej smutek.

Rishis z dawnych czasów osiągnęli Wiedzę o Brahmanie. Nie można jej mieć, dopóki nie ma choćby najmniejszego śladu światowości. Jak ciężko pracowali rishis! Wczesnym rankiem wychodzili z pustelni i spędzali cały dzień w samotności, medytując nad Brahmanem. W nocy wracali do pustelni i jedli trochę owoców lub korzeni. Trzymali umysł z dala od przedmiotów wzroku, słuchu, dotyku i innych rzeczy o charakterze światowym. Tylko w ten sposób zdali sobie sprawę z Brahmana jako swojej wewnętrznej świadomości.

Swami nie może dać pokoju umysłu; musicie nad tym pracować sami. Po pierwsze, przestańcie zadawać pytania i zapytajcie: "Kim jestem?". To jest moje ciało, mój umysł, moja inteligencja. Ale kto to jest "Moje"? Kto twierdzi, że posiada to, co zostało uznane za "moje"? "Moje" oznacza posiadanie. To "Moje" to życie. Dopóki życie jest w ciele, istnieje połączenie między "moim" a intelektem - "moje" ciało, "moje" dom, "moje" ziemia. Ale w momencie, gdy usuniesz życie z ciała, nie ma już "mojego" ani poczucia posiadania. Życie to Bóg.

Kiedy zmysły są dobrze kontrolowane i wycofane z kontaktu z obiektami świata, wówczas percepcje zmysłowe nie tworzą już obrazów w umyśle. Umysł jest wtedy trenowany w skupieniu. Kiedy umysł już nie przywołuje wzorców myślowych z nieświadomości, zrównoważony stan umysłu prowadzi do wyższego stanu świadomości. Doskonały stan spokoju ustanowiony w sattwie jest najwyższym stanem oświecenia. Praktyka medytacji i nieprzywiązania to dwie główne zasady. Bardzo silne przekonanie jest niezbędne do ustanowienia określonej filozofii życia.

Zmień umysł, a zmienisz ciało.

Umysł nie powinien być skierowany na zewnątrz. Jaki pożytek, jeśli umysł i oczy są spokojne, a ciało nie? Dziś oddech nie wychodzi, a powstaje wiele uzależnień.

Dopiero gdy się poddasz, duchowy wymiar staje się żywą rzeczywistością w twoim życiu. Kiedy to robisz, energia, którą emanujesz i która potem kieruje twoim życiem, ma znacznie wyższą częstotliwość wibracyjną niż energia umysłu, która wciąż rządzi światem.

Większość ludzi spędza całe życie uwięziona w granicach własnych myśli. Nigdy nie wychodzą poza wąskie, umysłowo stworzone, spersonalizowane poczucie siebie uwarunkowane przeszłością.

Oddziel się od wszystkiego, co czyni twój umysł niespokojnym. Zrzuć wszystko, co zakłóca jego spokój. Jeśli chcesz pokoju, zasługuj na niego. Będąc niewolnikiem swoich pragnień i lęków, zakłócasz pokój.

Zdrowy umysł zawsze chce podziwiać innych, podnosić ich. Niezdrowy umysł lubi wszystko ściągać w dół.

Doskonałe zdrowie oznacza brak słabości wszędzie, to znaczy, żadna słabość nie powinna pozostać w ciele, ani w umyśle, ani w relacji między ciałem a umysłem.

Ludzie mówią, że praktykowanie zen jest trudne, ale jest nieporozumienie co do przyczyny. Nie jest trudno, ponieważ trudno usiąść w pozycji lotosu lub osiągnąć oświecenie. Jest trudno, ponieważ trudno utrzymać umysł czysty i praktykę czystą w jej podstawowym sensie.

Musisz zadać sobie pytanie „Kim jestem?” To śledztwo doprowadzi cię w końcu do odkrycia czegoś w tobie, co jest za umysłem. Rozwiąż ten wielki problem, a rozwiążesz wszystkie inne problemy.

Umysł zwykłego człowieka jest naprawdę blisko serca.

Oczyszczony umysł może zrozumieć wszystko. Może zagłębić się w najsubtelniejszy temat i zrozumieć nawet rzeczy transcendentalne.

Twój umysł jest naturalnym środowiskiem dla duchowego postępu.

Szukanie wad w innych, tylko po to, by je znaleźć, zanieczyści nasze własne umysły.

To, co ratuje człowieka przed umysłem (niespokojnym oddechem), czyli manasa, nazywa się Mantrą; to, co ratuje przed przywiązaniem do ciała, nazywa się Tantrą.

Jeśli pragnienia zostaną odcięte jedno po drugim, wtedy pojawi się pokój. Gdy pragnienia odejdą jedno po drugim, wtedy pojawi się umysł śmierci. Wtedy pojawi się pokój umysłu.

Kara to tylko zalegalizowane przestępstwo. W społeczeństwie opartym na zapobieganiu, a nie odwetach, byłoby bardzo mało przestępstw. Nieliczne wyjątki będą traktowane medycznie, jako przypadki chorych umysłowo i cieleśnie.