Kiedy umysł dostosowuje się do po prostu pozostania tutaj, to ten umysł nie jest już nazywany umysłem. To po prostu Ja. To zawsze było Ja.

Kiedy twoje ciało, umysł i dusza są zdrowe i harmonijne, przyniesiesz zdrowie i harmonię światu - nie wycofując się ze świata, ale będąc zdrowym, żywym organem ciała ludzkości.

To umysł warunkowy mówi: „Jestem zagubiony.” Pozwól, by umysł był zagubiony. Strać swój umysł. Strać swój umysł w swoim sercu.

Ta cicha przerwa między twoimi myślami to okno do kosmicznego umysłu.

Umysł to wszystko. To, co myślisz, tym się stajesz.

Istnienie choroby w ciele można bez wątpienia nazwać cieniem prawdziwej choroby, którą człowiek trzyma w swoim umyśle.

Umysł jest największym wrogiem człowieka, gdy jest niekontrolowany, ale większość ludzi wkłada pełną wiarę w swojego wroga.

Rzeczywistość jest tworzona przez umysł, możemy zmienić naszą rzeczywistość, zmieniając nasz umysł.

W rzeczywistości osoba zawsze odkrywa, kiedy zaczyna praktykować medytację, że wyłaniają się różnorodne problemy. Ukryte aspekty twojej osobowości wychodzą na jaw, z prostego powodu, że po raz pierwszy pozwalasz sobie zobaczyć swój stan umysłu takim, jakim jest.

Umysł zwrócony ku wnętrzu to Ja; zwrócony na zewnątrz, staje się ego i całym światem. Bawełna, przerobiona na różne ubrania, nazywamy różnymi nazwami. Złoto, przerobione na różne ozdoby, nazywamy różnymi nazwami. Ale wszystkie ubrania to bawełna, a wszystkie ozdoby to złoto. Jedno jest prawdziwe, a wiele to tylko nazwy i formy.

Bhagavan powiedział, że powinniśmy stosować te same taktyki wobec umysłu. Jak to zrobić? Zamknij wejścia i wyjścia umysłu, nie reagując na pojawiające się myśli lub wrażenia zmysłowe. Nie pozwalaj, aby nowe pomysły, osądy, upodobania, niechęci itp. wchodziły do umysłu i nie pozwalaj, by rozwijające się myśli umykały twojej uwadze.

To musi być nasze przekonanie, kiedy mamy prawidłową wiedzę o sobie i rozumiemy prawdziwą naturę wszystkiego; musimy być zadowoleni i nie niepokoić naszego umysłu szukaniem jakiegoś ostatecznego celu dla rzeczy, które go nie mają, lub mają tylko jeden cel – swoje istnienie, które zależy od Woli Bożej, lub, jeśli wolisz, od Boskiej Mądrości.

Nie ma ideału w obserwacji. Kiedy masz ideał, przestajesz obserwować, wówczas jedynie przybliżasz teraźniejszość do idei, a więc pojawia się dualizm, konflikt i wszystko, co z tym związane. Umysł musi być w stanie, w którym może widzieć, obserwować. Doświadczenie obserwacji to naprawdę zdumiewający stan. W tym nie ma dualizmu. Umysł po prostu - jest świadomy.

Współczucie, które odczuwamy na co dzień, jest stronnicze i zmieszane z przywiązaniem. Prawdziwe współczucie płynie w stronę wszystkich istot żywych, szczególnie twoich wrogów. Jeśli spróbuję rozwinąć współczucie do mojego wroga, może to nie przynieść mu bezpośrednich korzyści, może on nawet nie być tego świadomy. Ale natychmiast przyniesie mi korzyści, uspokajając mój umysł. Z drugiej strony, jeśli będę rozmyślać o tym, jak okropne wszystko jest, natychmiast stracę spokój umysłu.

Cokolwiek się stanie, cokolwiek doświadczasz, czujesz, myślisz, robisz - to zawsze jest teraz. To wszystko, co jest. A jeśli nieustannie przegapisz teraźniejszość - będziesz ją opierać, nie lubić, próbować uciec od niej, sprowadzać ją do środka do celu, wtedy przegapisz istotę swojego życia i utkwiłeś w świecie marzeń pełnym obrazów, koncepcji, etykiet, interpretacji, osądów - warunkowane treści umysłu, które bierzesz za siebie.

Jeśli używasz swojego umysłu, by badać rzeczywistość, nie zrozumiesz ani swojego umysłu, ani rzeczywistości. Jeśli będziesz badać rzeczywistość, nie używając swojego umysłu, zrozumiesz oba. Umysł i świat są przeciwieństwami, a wizja powstaje tam, gdzie się spotykają. Kiedy twój umysł nie porusza się wewnątrz, świat nie powstaje na zewnątrz. Kiedy świat i umysł są przezroczyste, to prawdziwa wizja. A takie zrozumienie to prawdziwe zrozumienie.

Zajmując się tym, co inni o nas myślą, stajemy się niespokojni, by dowiedzieć się wszystkiego o nich; i stąd wyłaniają się surowe i subtelne formy snobizmu oraz uwielbienia autorytetu. W ten sposób stajemy się coraz bardziej zewnętrzni i wewnętrznie pustyni. Im bardziej jesteśmy zewnętrzni, tym więcej wrażeń i rozproszeń musi być, a to rodzi umysł, który nigdy nie jest spokojny, który nie jest zdolny do głębokiego poszukiwania i odkrywania.

Myślenie, że jestem tym przebudzonym ciałem i umysłem, tą osobą, jest błędem wynikającym z ignorancji Turiya, mojego prawdziwego Ja... Myślisz o sobie jako o tej osobie—wydaje się to być niezaprzeczalną prawdą dla nas. Co twierdzi Wedanta, to że jeśli zbadamy tę metodę przebudzenia, marzeń i głębokiego snu, napotkamy prawdziwe ja—nie tę osobę, ale świadka tej osoby, Turiya, w której ta osoba powstaje, świeci i ponownie opada.

Bądź szybki w czynieniu dobra. Jeśli będziesz powolny, umysł, cieszący się ze psot, cię dogoni. Zawracaj od psot. Znowu i znowu zawracaj. Zanim przyjdzie smutek. Skieruj swoje serce na czynienie dobra. Rób to wciąż na nowo, a napełni cię radość. Głupiec jest szczęśliwy, dopóki jego psoty nie obrócą się przeciwko niemu. A dobry człowiek może cierpieć, zanim jego dobroć zakwitnie. Nie lekceważ swoich niedoskonałości, mówiąc: „Co mi do tego?” Dzbanek napełnia się kropla po kropli.

Kiedy medytujemy, to co faktycznie robimy, to wchodzimy w pusty, spokojny, cichy stan umysłu. Zatapiamy się głęboko wewnątrz i zbliżamy do naszej prawdziwej egzystencji, którą jest nasza dusza. Kiedy żyjemy w duszy, czujemy, że medytujemy spontanicznie. Na powierzchni morza są liczne fale, ale morze nie jest wzburzone poniżej. W najgłębszych głębokościach, na dnie morza, panuje całkowity spokój. Więc kiedy zaczynasz medytować, spróbuj poczuć swoje wewnętrzne istnienie najpierw. To znaczy, dno morza: spokojne i ciche. Czuj, że całe twoje istnienie jest pełne pokoju i spokoju.

Kiedy umysł jest wolny od strachu, winy, gniewu i jest bardziej skoncentrowany, ma moc uzdrowienia każdej dolegliwości.

Przez płytki intelekt umysł staje się płytki i zjada muchę wraz ze słodyczami.

Edukacja to nie wypełnianie umysłu mnóstwem faktów. Udoskonalanie narzędzia i osiąganie pełnej kontroli nad własnym umysłem [to jest idea edukacji].