Strach i zmęczenie blokują umysł. Staw czoła obu, a wtedy odwaga i pewność siebie popłyną do ciebie.

Nic nie osiągnie umysł, który wątpi.

Medytacja jest jedynym sposobem na uwolnienie się od stresu, ponieważ jest to wymiar poza umysłem. Cały stres i walka pochodzą od umysłu.

Najpierw musi być porządek i harmonia w twoim umyśle.

Prawdziwa wyrzeczenie, niezależnie od tego, czy jest się sannyasi, vanaprastha, grihastha czy brahmacharim, polega na używaniu ciała, umysłu, słów i życia w służbie Krishnie, vaisnavom i innym istotom żywym.

Wycofanie umysłu z różnych przedmiotów lub działań, skupienie go na jednym przedmiocie lub działaniu i skoncentrowanie się na nim nazywane jest medytacją.

Nie przypominaj światu, że jest chory i zmartwiony. Przypomnij mu, że jest piękny i wolny.

Całym celem tych rozmów jest pozostawić twój umysł pustym, a nie pełnym. Jeśli odejdziesz z nauką, przegapiłeś okazję.

Jednak jeśli rozluźnisz czujność nawet na kilka sekund i pozwolisz nowym myślom uciec i rozwijać się bez przeszkód, oblężenie zostanie zniesione, a umysł odzyska część lub całą dawną siłę.

Jeśli możesz utrzymać oblężenie wystarczająco długo, nadejdzie czas, gdy nie pojawią się już żadne myśli; a jeśli się pojawią, będą to tylko przelotne, nieodciągające uwagi obrazy na obrzeżach świadomości. W tym stanie wolnym od myśli zaczniesz doświadczać siebie jako świadomości, a nie jako umysłu czy ciała.

Zanim uleczysz ciało, musisz najpierw uleczyć umysł.

Pozostanie stabilnym oznacza powstrzymanie się od próby oddzielenia się od bólu, ponieważ wiesz, że nie możesz. Uciekanie przed strachem to strach, walka z bólem to ból, próba bycia odważnym to bycie przerażonym. Jeśli umysł jest w bólu, to umysł jest bólem. Myśliciel nie ma innej formy niż jego myśl. Nie ma ucieczki.

To, że twoi wrogowie zostali stworzeni, jest dziełem Boga; to, że cię nienawidzą i chcą cię zrujnować, jest ich własnym dziełem. Co powinieneś o nich myśleć w swoim umyśle? "Panie, miej miłosierdzie nad nimi, przebacz im ich grzechy, wstaw w ich sercach bojaźń Bożą, zmień ich!" Kochasz w nich nie to, czym są, ale to, czym byś chciał, żeby się stali.

Wiem, że wcześniej nie odważyłbym się wyrażać tak jednoznacznie na temat tak niepewnej sprawy. Mogę podjąć to ryzyko, ponieważ teraz mam już ósma dekadę życia, a zmieniające się opinie ludzi rzadko robią na mnie wrażenie; myśli starych mistrzów mają dla mnie większą wartość niż filozoficzne uprzedzenia zachodniego umysłu.

Advaita Vedanta wyraźnie rozróżnia umysł i świadomość na podstawie tego, że umysł jest czymś, co pojawia się w świadomości. Dlatego świadomość to po prostu to, co oświetla wszystkie obiekty … Doświadczenie pierwszoosobowe to to, co robi świadomość … Z perspektywy Advaita, definicja doświadczenia to „świadomość plus obiekt”.

Dopóki umysł jest skierowany na zewnątrz, tylko ida i pingala pozostają aktywne. Ale kiedy umysł jest spokojny i cichy, budzi się sushumna, centralny kanał. Radość płynąca z podróży umysłu przez kanał sushumna jest wyjątkowa; nie można jej porównać z żadną przyjemnością zmysłową. Z powodu tej wewnętrznej radości umysł traci smak do doczesnych przyjemności.

Mistrzostwo polega nie tylko na uciszeniu umysłu, ale na skierowaniu go na dowolny punkt, który chcemy, na pozwoleniu mu być aktywnym tak bardzo, jak chcemy, na wykorzystaniu go do realizacji celu, na sprawieniu, by był cichy, gdy chcemy go uciszyć. Ten, kto to osiągnął, stworzył swoje niebo w sobie; nie musi czekać na niebo w zaświatach, bo stworzył je teraz w swoim własnym umyśle.

Pięćdziesiąt bilionów komórek w twoim ciele nieustannie rozmawia ze sobą, utrzymując bicie twojego serca, trawiąc jedzenie, eliminując toksyny, chroniąc cię przed infekcjami i chorobami, oraz wykonując niezliczoną ilość innych funkcji, które utrzymują cię przy życiu. Choć te procesy mogą wydawać się poza twoją świadomą kontrolą, setki badań wykazały, że nic nie ma większej władzy nad ciałem niż umysł.

Jest światło na końcu tunelu. Problem polega na tym, że ten tunel jest w tylnej części twojego umysłu. A jeśli nie pójdziesz do tylnej części swojego umysłu, nigdy nie zobaczysz światła na końcu tunelu. A kiedy je zobaczysz, twoje zadanie polega na tym, by wzmocnić je w sobie i innych ludziach. Rozprzestrzeniaj je jako rzeczywistość. Bóg nie poszedł na emeryturę do siódmego nieba, Bóg jest jakimś zagubionym kontynentem W ludzkim umyśle.

Tylko przez bycie świadomym, myśli zaczynają znikać. Nie ma potrzeby walczyć. Twoja świadomość wystarczy, aby je zniszczyć. A gdy umysł jest pusty, świątynia jest gotowa. A wewnątrz tej świątyni jedynym bogiem, którego warto postawić, jest cisza. Więc te trzy słowa musisz zapamiętać: relaksacja, bezmyślność, cisza. A jeśli te trzy słowa przestaną być dla ciebie słowami, a staną się doświadczeniami, twoje życie zostanie przemienione.

Moi sannyasini muszą być twórcami, nie przez umysł, ale przez medytację. A to przychodzi samo z siebie, nie trzeba nawet o tym myśleć. Więc nie uczę kreatywności, uczę tylko ciszy. A z tej ciszy rodzi się wielka kreatywność. Człowiek sam jest zaskoczony, ile nosił w sobie, niewyrażonego, jak wielki był jego potencjał. Kiedy się z tym spotka, nie może w to uwierzyć!

Dowiedz się, co oznacza umierać - nie fizycznie, to nieuniknione - ale umierać dla wszystkiego, co znane, dla rodziny, dla przywiązań, dla wszystkich rzeczy, które zgromadziłeś, znanych, znanych przyjemności, znanych lęków. Umieraj temu co minutę, a zobaczysz, co to znaczy umierać, by umysł stał się świeży, młody, a więc niewinny, tak, aby inkarnacja następowała nie w następnym życiu, ale następnego dnia.

Kiedy cała aktywność umysłowa związana z tym, kim myślisz, że jesteś, lub tym, czego potrzebujesz do szczęścia, zostaje zatrzymana, pojawia się pęknięcie w autorytecie percepcji, w strukturze umysłu. Zapraszam cię, abyś wszedł przez to pęknięcie. Wejdź przez tę szczelinę. Kiedy to zrobisz, umysł przestaje być wypełniony swoją ostatnią auto-definicją. W tym momencie jest tylko cisza. A w tej ciszy możliwe jest rozpoznać absolutne spełnienie: prawdę o tym, kim jesteś.