Wewnętrzna cisza sprzyja klarowności umysłu; sprawia, że doceniamy wewnętrzny świat; uczy nas szukać w sobie źródła pokoju i inspiracji, gdy stajemy przed problemami i wyzwaniami.

Cisza to ocean. Mowa to rzeka. Kiedy ocean cię szuka, nie wchodź do rzeki. Słuchaj oceanu.

Kiedy potrafisz znieść własną ciszę, jesteś wolny.

Uinternalizuj wędrujący umysł i skup go na Panu. Wtedy medytacja będzie głęboka i intensywna. Nie otwieraj oczu. Nie ruszaj się z miejsca. Zatonij w Nim. Zanurz się w głębokich zakamarkach swojego serca. Zanurz się w błyszczącym Atmanie. Pij nektar nieśmiertelności. Teraz ciesz się ciszą. Syn nektaru! Ciesz się! Pokój! Cisza! Chwała!

Tylko człowiek wewnętrznej ciszy staje się twórcą. A potrzebujemy coraz więcej twórczych ludzi na świecie. Ich sama twórczość, ich sama cisza, ich sama miłość, ich sam pokój będą jedynym sposobem, by chronić tę piękną planetę.

Słuchanie ciszy, gdziekolwiek jesteś, to łatwy i bezpośredni sposób, aby stać się obecnym. Nawet jeśli jest hałas, zawsze istnieje jakaś cisza pod spodem i pomiędzy dźwiękami. Słuchanie ciszy natychmiast tworzy ciszę w tobie.

W każdym z nas jest ogromna cisza, która nas przyciąga, a odzyskanie własnej ciszy może nas nauczyć języka nieba.

Jeśli robisz swoją praktykę, niemożliwe jest, abyś nie poczynił postępów, choć często nie dostrzegasz subtelnych postępów na głębszych poziomach. Gurus przekazują najlepszą część swojej wiedzy, serce swoich nauk, w milczeniu. A kiedy jesteś w ciszy wewnętrznej, oni komunikują się z tobą na tym poziomie. Rób swoje praktyki, jeśli chcesz poczynić postęp.

Twoje oświecenie jest doskonałe tylko wtedy, gdy cisza staje się świętowaniem. Dlatego nalegam, że po medytacji musisz celebrować. Po ciszy musisz się nią cieszyć, musisz mieć dziękczynienie. Głęboka wdzięczność musi zostać okazana całemu, po prostu za możliwość bycia, za możliwość medytacji, za możliwość milczenia, za możliwość śmiechu.

Kreatywność ma dwie możliwości. Jedna to taka, która powstaje z twojej ciszy, miłości, zrozumienia, twojej jasności widzenia, twojej intymnej przyjaźni z istnieniem - wtedy kreatywność jest zdrowa. Ale jeśli nie powstaje z medytacji, ciszy, pokoju, zrozumienia i miłości, wtedy jest niebezpieczeństwo. Może powstawać z twojego zagubionego umysłu. Może powstawać z twojego szaleństwa.

Cisza jest prawdą. Cisza jest błogością. Cisza jest pokojem. A zatem cisza jest Jaźnią.

Żaden szczególny myśl nie może być naturalnym stanem umysłu, tylko cisza. Nie idea ciszy, ale sama cisza. Kiedy umysł jest w swoim naturalnym stanie, po każdym doświadczeniu spontanicznie wraca do ciszy, a raczej każde doświadczenie ma miejsce na tle ciszy.

Rzucasz ciernie, w mojej ciszy stają się kwiatami.

Lepiej siedzieć samemu niż w towarzystwie złych, ale jeszcze lepiej z dobrymi niż samemu. Lepiej rozmawiać z poszukiwaczem wiedzy niż milczeć, ale milczenie jest lepsze niż puste słowa.

Ludzie często zadają mi pytania, na które nie potrafię odpowiedzieć słowami, i smuci mnie myśl, że nie potrafią usłyszeć głosu mojej ciszy.

Cisza jest ozdobą mądrego, a dla głupca jedyną możliwą godnością.

Potrzebujemy ciszy, aby być sam na sam z Bogiem, rozmawiać z Nim, słuchać Go, rozważać Jego słowa głęboko w sercu. Musimy być sami z Bogiem w ciszy, aby zostać odnowionymi i przemienionymi. Cisza daje nam nową perspektywę na życie. W niej jesteśmy napełnieni energią samego Boga, która sprawia, że robimy wszystko z radością.

Ta sama niewypowiedziana Prawda jest doświadczana na dwa sposoby: jako Samoświecąca Cisza, lub jako Wieczna Gra Jednego.

Co stoi wyżej niż słowa? Działanie. Co stoi wyżej niż działanie? Cisza.

Cisza to także rozmowa.

O Jezu! Dziś spełniłeś wszystkie moje pragnienia. Od teraz, blisko Eucharystii, będę w stanie poświęcić się w ciszy, czekać na Niebo w pokoju. Trzymając się otwartym na promienie Boskiej Hostii, W tym piecu miłości będę pochłonięta, A jak serafin, Panie, będę Cię kochać.

Zanim coś powiesz, zapytaj siebie, czy to jest uprzedzające, czy to konieczne, czy to prawda, czy poprawia ciszę?

W pokoju i ciszy skóra "ja" rozpuszcza się, a wewnętrzne i zewnętrzne stają się jednym.