Miłość to wtedy, gdy dusza zaczyna śpiewać, a kwiaty twojego życia kwitną same.

Ucz się tak, jakbyś nigdy nie mógł tego opanować; trzymaj to tak, jakbyś bał się to stracić.

A Pan, to Jezus, jest moim sędzią. Dlatego zawsze będę starała się myśleć łagodnie o innych, by On osądził mnie łagodnie, a raczej wcale, bo mówi: "Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni."

Taka była wola Ojca, że Jego Syn, błogosławiony i chwalebny, którego nam dał i który się dla nas narodził, powinien przez swoją krew, ofiarę i oblaty złożyć siebie na ołtarzu krzyża, nie dla siebie, przez którego „wszystko zostało stworzone”, ale dla naszych grzechów, zostawiając nam przykład, abyśmy szli Jego śladami.

To, że twoi wrogowie zostali stworzeni, jest dziełem Boga; to, że cię nienawidzą i chcą cię zrujnować, jest ich własnym dziełem. Co powinieneś o nich myśleć w swoim umyśle? "Panie, miej miłosierdzie nad nimi, przebacz im ich grzechy, wstaw w ich sercach bojaźń Bożą, zmień ich!" Kochasz w nich nie to, czym są, ale to, czym byś chciał, żeby się stali.

Mistrzostwo polega nie tylko na uciszeniu umysłu, ale na skierowaniu go na dowolny punkt, który chcemy, na pozwoleniu mu być aktywnym tak bardzo, jak chcemy, na wykorzystaniu go do realizacji celu, na sprawieniu, by był cichy, gdy chcemy go uciszyć. Ten, kto to osiągnął, stworzył swoje niebo w sobie; nie musi czekać na niebo w zaświatach, bo stworzył je teraz w swoim własnym umyśle.

Całkowicie właściwe jest opierać się i atakować system, ale opierać się i atakować jego twórcę równa się opierać się i atakować samego siebie, ponieważ wszyscy jesteśmy "poplamieni" tym samym pędzlem, jesteśmy dziećmi tego samego Stwórcy, a nasze boskie moce są nieskończone. Zlekceważyć jednego człowieka, to zlekceważyć te boskie moce i tym samym zaszkodzić nie tylko temu Bytowi, ale z Nim, całemu światu.

Moi sannyasini muszą być twórcami, nie przez umysł, ale przez medytację. A to przychodzi samo z siebie, nie trzeba nawet o tym myśleć. Więc nie uczę kreatywności, uczę tylko ciszy. A z tej ciszy rodzi się wielka kreatywność. Człowiek sam jest zaskoczony, ile nosił w sobie, niewyrażonego, jak wielki był jego potencjał. Kiedy się z tym spotka, nie może w to uwierzyć!

Nowa ewangelizacja wzywa naśladowców Chrystusa, którzy są bezwarunkowo za życiem, aby głosili, celebrowali i służyli Ewangelii życia w każdej sytuacji. Znakiem nadziei jest rosnące uznanie, że godność ludzkiego życia nigdy nie może zostać odebrana, nawet w przypadku osoby, która popełniła wielkie zło. Ponawiam apel, który uczyniłem... o konsensus w sprawie zniesienia kary śmierci, która jest zarówno okrutna, jak i niepotrzebna.

Dżentelmen ma dziewięć trosk. Podczas patrzenia jest ostrożny, by widzieć wyraźnie; podczas słuchania jest ostrożny, by słyszeć wyraźnie; w swoim wyglądzie jest ostrożny, by być uprzedzonym, w swoim zachowaniu by być szacownym, w swoich słowach by być szczerym, w swojej pracy by być pracowitym. W razie wątpliwości jest ostrożny, by zapytać o informacje; gdy jest wściekły, dba o konsekwencje; a gdy widzi szansę na zysk, zastanawia się, czy jego działania będą słuszne.

Pewne sytuacje są niezwykle bolesne, a nasza inteligencja nie może pojąć, jak może to być błogosławieństwem od Pana. W takich chwilach możemy spróbować pokornie złożyć modlitwę: O Boże, proszę, daj mi siłę, by widzieć tę sytuację jako Twoje miłosierdzie, choć moja inteligencja nie potrafi tego zobaczyć. W ten sposób możemy dotknąć dotąd ukrytej łaski Pana i rozwinąć wdzięczność za wszystkie niewyobrażalne sytuacje, które Bóg aranżuje w naszym życiu.

Umysł to tylko zbiór myśli i myśliciel, który je myśli. Myśliciel to myśl „Ja”, pierwotna myśl, która wstaje z Jaźni przed wszystkimi innymi, która utożsamia się z innymi myślami i mówi: „Jestem tym ciałem”. Kiedy zniszczysz wszystkie myśli oprócz samego myśliciela przez nieustanne badanie lub odmawianie im uwagi, myśl „Ja” zstępuje do Serca i oddaje się, zostawiając po sobie jedynie świadomość świadomości.

Ból świata spali i złamie nasze serca, ponieważ nie możemy już ich trzymać zamkniętych. Widzieliśmy już za dużo. W mniejszym lub większym stopniu poddaliśmy się służbie i jesteśmy gotowi zapłacić cenę współczucia. Ale z tym przychodzi radość z jednego, troskliwego czynu. Z tym przychodzi honor uczestniczenia w hojnej procesie, w którym codziennie wstajemy i robimy, co możemy. Z tym przychodzi prosta, pojedyncza łaska bycia instrumentem Miłości, w jakiejkolwiek formie, do jakiegokolwiek celu.

Jeśli nie masz dobrych doświadczeń w medytacji, rób więcej sewy, zdobędziesz zasługi, a twoja medytacja stanie się głębsza. Kiedy przynosisz ulgę lub wolność komuś przez sewę, dobre wibracje i błogosławieństwa przychodzą do ciebie.

Czyń dobro właściwie, szczerze i umiarkowanie, wiedząc, że twoje czyny nie wprowadzą cię do Raju, a najbardziej ukochanym czynem przez Boga jest ten regularny i stały, choćby był mały.

Jest to niewłaściwe z naszej strony, by w naszych codziennych modlitwach wzywać błogosławieństw Boga, Miłosiernego, jeśli z kolei nie będziemy praktykować podstawowego współczucia wobec naszych współistot.

Doskonałe zdrowie, szczerość, uczciwość, prostolinijność, odwaga, bezinteresowność, niesamolubność, cierpliwość, wytrwałość, spokój, opanowanie to rzeczy, które uczą się o wiele lepiej przez przykład niż piękne przemówienia.

Religia indyjska zawsze uważała, że ponieważ umysły, temperamenty i intelektualne skłonności ludzi są nieograniczone w swojej różnorodności, jednostka w swoim podejściu do Nieskończoności musi mieć pełną wolność myśli i kultu.

Matka Chrystusa, która stoi w samym centrum tej tajemnicy... została dana jako matka każdemu człowiekowi i całemu rodzajowi ludzkiemu.

Nie mam w sobie uczucia strachu ani pilności w związku ze stanem spraw na świecie i upadkiem wszystkiego.

Nie-działanie to nieustanna aktywność. Mędrzec charakteryzuje się wieczną i intensywną aktywnością. Jego spokój jest jak pozorny spokój szybko obracającego się żyroskopu.

Wszystko, co było ukryte, wznosi się, nie ma zatrzymania! Tych rzeczy nie możesz ukryć: słońce, księżyc i PRAWDA.

W każdym dorosłym czai się dziecko – wieczne dziecko, coś, co zawsze staje się, nigdy nie jest ukończone i wymaga nieustannej troski, uwagi i wychowania. To ta część osobowości, która chce się rozwijać i stać się całością.