W uważności nie tylko odpoczywasz i jesteś szczęśliwy, ale także czujny i przebudzony. Medytacja to nie unikanie; to spokojne spotkanie z rzeczywistością.

Ćwicz swoją sadhanę regularnie, jak zostało to nakazane. Pamiętaj jedną rzecz: nie siedź zbyt długo na medytacji. Zamiast tego, siadaj kilka razy w ciągu dnia. Ponadto jedz zdrowe jedzenie i nie przejadaj się. Jeśli będziesz postępować w ten sposób, z pewnością osiągniesz postęp duchowy, ponieważ Bóg kocha cichych i pokornych. On ich słucha.

Zajmuje to długi czas - wiele inkarnacji właściwego działania, dobrej towarzyskości, pomocy guru, przebudzenia, mądrości i medytacji - by człowiek odzyskał świadomość swojej duszy o nieśmiertelności. Aby osiągnąć ten stan Samoświadomości, każdy człowiek musi praktykować medytację, aby przenieść swoją świadomość z ograniczonego ciała do nieograniczonej sfery radości odczuwanej w medytacji.

MIŁOŚĆ jest z natury samokomunikująca się: ci, którzy jej nie mają, łapią ją od tych, którzy ją mają... Żadne rytuały, ceremonie, modlitwy, medytacja, pokuta ani wspomnienie nie mogą wytworzyć miłości w sobie. Żadne z tych rzeczy nie jest koniecznie znakiem miłości. Wręcz przeciwnie, ci, którzy głośno wzdychają, płaczą i zawodzą, jeszcze nie doświadczyli miłości. Miłość rozpala tego, kto ją znajduje. Jednocześnie zamyka jego usta, aby nie wydobywał się z nich dym.

Siej miłość, zbieraj pokój. Siej medytację, zbieraj mądrość.

Medytacja to oczekiwanie na Boga.

Medytacja czyni człowieka Boskim i przynosi Boskość do świata człowieka.

Miłość to dostrzeganie Boga w osobie obok nas, a medytacja to dostrzeganie Boga w nas samych.

Medytacja to nie tylko siedzenie w ciszy przez pięć lub dziesięć minut. Wymaga świadomego wysiłku. Umysł musi zostać uspokojony i wyciszony; jednocześnie musi być czujny, aby nie dopuścić do zakłócających myśli lub pragnień.

Mimo że praktykujesz regularnie, nie zawsze możliwe jest osiągnięcie tej samej jakości medytacji. Czasami ciało, a częściej umysł, tworzy przeszkody. W takich przypadkach dowiedz się, co powoduje trudności, aby zapobiec ich ponownemu wystąpieniu.

Praktyka medytacji uważana jest za dobrą, a w rzeczywistości doskonałą metodę przezwyciężania wojny na świecie; naszej własnej wojny oraz większej wojny.

Kiedy człowiek osiąga punkt, w którym może siedzieć w medytacji przez sześć miesięcy, nie potrzebuje jedzenia, toalety ani odpoczynku. Tylko jedna kropla nektaru amrit z czubka głowy do ciała utrzymuje go przy życiu. Jeśli tygrys zje to ciało, nie ma to znaczenia, ale ból nadejdzie tylko wtedy, gdy życie wróci do ciała.

Wiedza zdobyta przez jogina pochodzi poza zmysłami. Wiedza zdobyta za pomocą pięciu zmysłów jest bardzo zwyczajną wiedzą, ale wiedza zdobyta poza zmysłami jest również poza zwykłym rodzajem wiedzy. Jest to wyższa wiedza – prawdziwa wiedza. Aby ją zrozumieć, sadhaka musi przestać zewnętrznie wykorzystywać swoją energię i skupić się wewnętrznie. To wewnętrzne skupienie można nazwać medytacją.

Kiedy zmysły są dobrze kontrolowane i wycofane z kontaktu z obiektami świata, wówczas percepcje zmysłowe nie tworzą już obrazów w umyśle. Umysł jest wtedy trenowany w skupieniu. Kiedy umysł już nie przywołuje wzorców myślowych z nieświadomości, zrównoważony stan umysłu prowadzi do wyższego stanu świadomości. Doskonały stan spokoju ustanowiony w sattwie jest najwyższym stanem oświecenia. Praktyka medytacji i nieprzywiązania to dwie główne zasady. Bardzo silne przekonanie jest niezbędne do ustanowienia określonej filozofii życia.

Jeśli potrafisz stać się lustrem, stałeś się medytującym. Medytacja to nic innego jak umiejętność odbicia. A teraz żadne słowo nie porusza się w tobie, więc nie ma rozproszenia.

Szczęście pochodzi z rozwiązania umysłu, a nie z zewnętrznych obiektów. Poprzez medytację możemy osiągnąć wszystko, w tym błogość, zdrowie, siłę, inteligencję i witalność. Jednak należy to praktykować właściwie w samotności i z uwagą.

Najwyższą sztuką, jaką można się nauczyć, jest sztuka kochania, a ostateczna kreatywność i najwyższa sztuka rodzą się z talentu - medytacji.

Medytacja to podróż od dźwięku do ciszy, od ruchu do spokoju, od ograniczonej tożsamości do nieograniczonej przestrzeni.

Nie uczę wegetarianizmu; jest to produkt uboczny medytacji. Gdziekolwiek medytacja miała miejsce, ludzie stawali się wegetarianami, zawsze, przez tysiące lat.

"Spokój" to smak medytacji.

Medytacja to delikatna sztuka nic nie robienia.

Cała medytacja musi zaczynać się od wzbudzenia głębokiego współczucia. Cokolwiek robisz, musi to wychodzić z postawy miłości i służenia innym.

W rzeczywistości osoba zawsze odkrywa, kiedy zaczyna praktykować medytację, że wyłaniają się różnorodne problemy. Ukryte aspekty twojej osobowości wychodzą na jaw, z prostego powodu, że po raz pierwszy pozwalasz sobie zobaczyć swój stan umysłu takim, jakim jest.