Sprawić, by umysł cię posłuchał, to duchowa dyscyplina.

Martwienie się nie zmienia nic, ale praca tak, a duchowość daje siłę do pracy.

To dlatego, że doktryna jedności ludzkiej, oparta na duchowej jedności wszystkich istot, nie jest szerzona w odpowiedni sposób, mamy dzisiaj wiele podziałów prowadzących do wielu konfliktów.

Spokój jest kryterium duchowego postępu. Zanurz oczyszczony umysł w Sercu. Wtedy praca jest zakończona.

Praktyka duchowa powinna być stosowana nieustannie przez długi okres. W dzisiejszych czasach ludzie są albo leniwi, albo niepotrzebnie zajęci.

Duchowy rozkwit oznacza po prostu rozkwit w życiu we wszystkich jego wymiarach - bycie szczęśliwym, w zgodzie z sobą i z wszystkimi wokół.

Pierwszym krokiem w życiu duchowym jest współczucie. Osoba, która jest miła i kochająca, nigdy nie musi szukać Boga. Bóg pędzi ku sercu, które bije z współczuciem – to Jego ulubione miejsce.

Podstawowym zobowiązaniem, a przede wszystkim widzialną łaską i źródłem nadprzyrodzonej siły Kościoła jako Ludu Bożego, jest wytrwałość i nieustanny rozwój w życiu eucharystycznym i pobożności eucharystycznej oraz duchowy rozwój w atmosferze Eucharystii.

Prawdziwy postęp duchowy aspiranta mierzy się stopniem, w jakim osiąga on wewnętrzny spokój.

Gdybyś poświęcił jedną dziesiątą czasu, który poświęcasz na rozproszenia, takie jak ganianie za kobietami czy zarabianie pieniędzy, na praktykę duchową, oświeciłbyś się w ciągu kilku lat.

Kiedy wiemy, że nic nie wiemy, oznacza to, że coś wiemy, ale kiedy wiemy, że coś wiemy, oznacza to, że nic nie wiemy. To jest geometria duchowa.

Praca z sercem oznacza wykorzystanie swoich uczuć i emocji, aby prowadziły cię do twojego duchowego sensu istnienia.

Aby być duchowym wojownikiem, należy mieć złamane serce; bez złamanego serca i poczucia delikatności oraz wrażliwości twoja wojowniczość jest niegodna zaufania.

Pierwsze narodziny pochodzą od twoich rodziców, ale prawdziwe narodziny, prawdziwe życie, zaczyna się, gdy ktoś akceptuje prawdziwego mistrza duchowego i oddaje mu służbę. Wtedy otwiera się droga do powrotu do domu, do Boga, aby żyć wiecznie w pełnej wiedzy i pełnej radości oraz w towarzystwie Najwyższej Osobowości Boga samego, Pana Kryszny.

Duchowy mistrz i Kryszna to dwie równoległe linie. Pociąg na dwóch torach porusza się naprzód. Duchowy mistrz i Kryszna są jak te dwa tory. Muszą być jednocześnie służeni. Kryszna pomaga znaleźć prawdziwego mistrza duchowego, a prawdziwy mistrz duchowy pomaga zrozumieć Krysznę. Jeśli ktoś nie znajdzie prawdziwego mistrza duchowego, jak może zrozumieć Krysznę? Nie można służyć Krysznie bez mistrza duchowego, ani służyć tylko mistrzowi duchowemu bez służenia Krysznie. Muszą oni być służeni jednocześnie.

Koncentracja nie polega na myśleniu o jednej rzeczy. Przeciwnie, polega na wykluczaniu wszystkich myśli, ponieważ wszystkie myśli przeszkadzają poczuciu prawdziwego istnienia. Wszystkie wysiłki powinny być skierowane wyłącznie na usunięcie zasłony ignorancji. Koncentracja umysłu tylko na Jaźni doprowadzi do szczęścia lub błogości. Zbieranie myśli, powstrzymywanie ich i zapobieganie ich ucieczce na zewnątrz nazywane jest oderwaniem (vairagya). Skupienie ich w Jaźni jest praktyką duchową (sadhana). Koncentracja na sercu jest tym samym, co koncentracja na Jaźni. Serce to inne imię dla Jaźni.

Upaniszady zawierają być może najstarsze żywe nauki o duchowości. Duchowość w jej najbardziej oryginalnej i świeżej postaci… Podstawową nauką Upaniszad jest to, że istnieje ostateczna rzeczywistość—ten świat, który doświadczamy, oraz to, jak doświadczamy siebie, są wszystkimi przejawami tej rzeczywistości. Jesteśmy tą rzeczywistością. Gdybyśmy tylko prawdziwie poznali siebie, zrozumielibyśmy, że jesteśmy tą absolutną rzeczywistością. Ta absolutna rzeczywistość w Upaniszadach nazywa się ‘Brahman’. Brahman dosłownie oznacza ‘wielki’. To jest najbliższe słowo w Vedancie do Boga.

Łaska jest możliwa tylko u ucznia, który przeszedł długi okres dyscypliny, surowości i praktyk duchowych. Kiedy uczeń wykonał te praktyki i podążał za wskazówkami nauczyciela z pełną wiernością, prawdomównością i szczerością, wtedy najsubtelniejsza przeszkoda zostaje usunięta przez mistrza. Doświadczenie oświecenia pochodzi ze szczerego wysiłku zarówno mistrza, jak i ucznia. Kiedy wykonujesz swoje obowiązki umiejętnie i całym sercem, zbierasz owoce łaskawie. Łaska nadchodzi, gdy działanie kończy się. Shaktipata to łaska Boga przekazywana przez mistrza.

Największą pomocą dla życia duchowego jest medytacja.

Zen... nie myli duchowości z myśleniem o Bogu, podczas gdy obierasz ziemniaki. Duchowość zen to po prostu obierać ziemniaki.

Celem duchowego postępu nie jest tak bardzo „działalność”, ile jakość życia wolnego od świadomości ego.

Ashramy i gurukule (szkoły duchowe) są filarami kultury duchowej. Jeśli wykonujemy sadhanę zgodnie z radą guru, nie musimy chodzić nigdzie indziej. Otrzymamy wszystko, czego potrzebujemy od guru.

Razem z edukacją świecką, musisz pielęgnować wartości ludzkie i podjąć dyscyplinę duchową.